Landschapsbeschrijvingen

Nee, het is geen NaNoWriMo update.
Daar zullen jullie nog heel even op moeten wachten. Sorry...

Wat dit dan wel is? Hmm, kunnen we het een Schrijversacademie-update noemen? Ik denk het wel... Het is een stukje schrijven, een stukje fuctie ;)

Op de Schrijversacademie zijn we nog steeds druk bezig met het ontwikkelen van een eigenstijl. Het vierde thema wat we daarom behandelen is landschapsbeschrijving. Hierbij gaat het er om dat je het landschap/decor dat je personage betreedt zo levendig mogelijk beschrijft. Hier komen natuurlijk aardig wat details bij kijken.

Best grappig als je je bedenkt dat ik vroeger (echt jaren geleden) te horen kreeg dat ik te gedetailleerd was. "Sabrina wat maakt het uit dat ze het licht op de overloop uit doet of dat de muren donkerrood zijn. Dat kan veel bondiger"

Ja, dat was toen... Maar dit is nu!

Ik moest een oud personage (gemaakt voor een eerdere schrijfopdracht) geëmotioneerd een landschap/ruimte laten betreden.

Welke emotie komen jullie in onderstaand stukje tegen?

---------------------------------------------------------------------------------------------------   

Met piepende banden zet Jessie de auto stil op de vrij lege parkeerplaats. Iets verderop staat in het knipperende licht van een lantaarnpaal een oude verroeste pick-up. Jessie slaat de autodeur met een klap dicht en rent gehaast naar de donkeroranje motelkamerdeur met de verroeste zeventien. Gelukkig had ze voor een kamer op de begaande grond gekozen. Met de sleutel opent ze de deur, waarna ze hem snel weer sluit. In drie soepele bewegingen draait ze de deur op slot en schuift de twee veiligheidshaakjes vast. Ze leunt met haar hoofd tegen de deur terwijl ze kort de tijd neemt om op adem te komen. Het peertje wat normaal de kamer van fel licht voorziet laat ze uit. Met wijd open gesperde ogen speurt ze de goedkope motelkamer af. Waar heeft ze alles ook alweer gelaten? De slecht onderhouden houten vloer, die zich schuil houdt onder een vlekkerig rood tapijt, kraakt bij iedere stap die ze zet. Ze loopt langs het bed met bloemetjessprei en staat met vijf stappen aan de andere kant van de kamer. Ze loopt naar het kleine nachtkastje en haalt onder de stoffige kap van de lamp twee wapens tevoorschijn. Een vuurwapen en een scherp zakmes. Ze klapt het mes in en schuift hem in haar laars. Daarna loopt ze naar de smalle kledingkast en trekt de scheve deuren open. Ze haalt een grote zwarte tas tevoorschijn en legt deze, naast de wapens, op het bed. Tegenover het bed staat een ladekast met vier lades. De eerste drie open gemakkelijk. Ze haalt haar kleding vlug uit de lades en propt ze in de tas. Als ze de vierde la probeert te open, schuift deze maar een klein stukje mee. “O, kom op” moppert Jessie terwijl ze met twee handen aan de lade trekt. Het duurt niet lang voordat ze de lade helemaal open krijgt. Tussen de kleine stapeltjes kleding haalt ze verschillende papieren tevoorschijn. Ze stopt de kleding gehaast in de tas en laat de papieren op het bed liggen. Jessie verdwijnt het kleine hokje, wat een badkamer moet voorstellen, in. Ze opent de klep van het waterreservoir voor de wc en trekt haar kleine revolver, wat met tape vast zit geplakt, los. Ze controleert het wapen op munitie en steekt het daarna in de rand van haar broek. Jessie draait zich om en schuift het plastic douchegordijn aan de kant. Met twee stappen staat ze in de vergeelde douchcabine. Ze graait de shampoofles en conditioner bij elkaar. Beide flessen gooit ze vanuit de deuropening op het bed daarna draait ze zich om en richt zich op de wastafel. Boven de wastafel hangt een medicijnkastje, op de deur van het kastje zit een spiegel die schots en scheef hangt. Voorzichtig opent ze het medicijnkastje en graait, zo snel ze kan, de verschillende potjes en flesjes bij elkaar. Ze laat alles op het bed neervallen. Jessie haalt het zakmes uit haar laars en klapt hem uit. Eén voor één opent ze de potjes en flessen en schudt de inhoud er vervolgens uit. Rollen geld, doosjes munitie en meer papieren vallen op het bloemetjessprei. Als laatste loopt ze naar de bruin aangeslagen magnetron. Deze staat op een houtenkist, die als bijzettafel fungeert. Ze trekt het deurtje open. Midden in het vieze ding staat een blik soep. In één soepele beweging opent ze het blik met haar zakmes en haalt er verschillende paspoorten uit. Jessie klapt het mes weer in en schuift het daarna terug in haar laars. Alle spullen die nog op het bed liggen propt ze snel in de tas. Behalve de revolver, die houdt ze in haar broek. Jessie sluit de rits en kijk met grote ogen op als ze gerommel bij de deur hoort.

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"