Een reis naar dichtbij, Zanderig

Onderstaande tekst heb ik een aantal weken geleden geschreven voor de schrijfcursus die ik volg. Aan de hand van de tekst "Ver weg is dichtbij" van Joke van Leeuwen moesten wij onze eigen reis naar dichtbij maken. We moesten in huis een kamer uitkiezen waarin wij weg konden reizen, zie hier het resultaat.

Eerder plaatste ik al een reis naar dichtbij, ik vond de opdracht zo leuk dat ik verschillende varianten geschreven heb. Hierbij dus mijn tweede reis naar dichtbij.
Klik op het sterretje om naar mijn vorige reis naar dichtbij te reizen ✩

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Daar lig je dan. Op bed in jouw slaapkamer. Je kan geen kant op. Dag 9 met gips.

Je pakt de camera, jouw beste vriend, die op het bureau ligt en gaat weer op bed liggen. Tijd om verder te kijken dan de tenen die uit het witte gips steken.

Je laat je ogen vallen op het kleine gouden faraobeeldje van Toetanchamon. Je sluit je ogen en ziet meteen de droge woestijn. Je voelt de warmte van de zon in je rug. Je kijkt om je heen en ziet niks anders dan zand. Langzaam begin je te lopen. Waar heen? Je hebt geen idee.

Het warme zand brand aan je blote voeten. Je kan de droogte in je keel voelen. Je kijkt nogmaals om je heen en ziet in de verte een plas water. Is het een oase? Of een fata morgana? De wind trekt op. Miljoenen zandkorrels vliegen je om de oren, maar je loopt door.

Je ziet een rij stenen. Daarboven op weer een rij stenen. Bovenop die rij weer een rij. En zo door en door. De rijen worden steeds een stukje kleiner, smaller. Je kijkt om hoog, maar kan het niet goed zien door die zanddeken die in de lucht hangt. Langzaam gaat de wind liggen en vinden de zandkorrels weer hun weg naar beneden. Je ogen worden groot, het is een piramide!

Je opent je ogen en legt jouw camera naast je neer op bed. Zo saai is je kamer nou toch ook weer niet.

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"