A Cinderella song

Bevind mij nog steeds met mijn hoofd tussen de sprookjes. En dan voornamelijk in Assepoester sferen. Het einde van mijn eigen Assepoester verhaal komt steeds dichterbij. Als ik hem af heb laat ik het jullie weten en zal ik er een kleine sneak preview van plaatsen ;-)


Tijdens al dat schrijven, het lezen van verschillende Assepoester verhalen en het kijken van verschillende films waarin het Assepoester thema in is verwerkt begon ik mij af te vragen of er ook liedjes na aanleiding van het Assepoester sprookje zijn geschreven. Natuurlijk zijn er de liedjes die in de Disneyfilm voorbij komen, maar die bedoel ik natuurlijk niet. Ik ben gewoon even gaan kijken en heb de volgende songs gevonden.

Steven Curtis Chappman - Cinderella

Tata Young - Cinderella

Daughtry - Cinderella

Chuck Wicks - Stealing Cinderella

Welke vinden jullie het leukst/mooist?
Er zullen ongetwijfeld nog meer nummers zijn die na aanleiding van het Cinderella sprookjes zijn geschreven. Mijn vraag aan jullie is of jullie nog meer nummers kennen. Zo ja? Welke dan?

Ik ben erg benieuwd!

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world" 

Reizen

Voor de schrijfcursus moesten wij een reisverslag schrijven over het aankomen op een plaats. Hiervoor moesten wij een eigen ervaring gebruiken. Het was de bedoeling om de omgeving en sfeer te omschrijven.

Voor mijn reisverslag heb ik mijn aankomst ervaring in Londen gebruikt.
Hier ben ik in Augustus 2013 naartoe gereisd. Wat misschien leuk is om te weten is dat ik via vakantieveilingen een verrassingsticket had weten te bemachtigen. Dit ticket was voor twee personen (vlucht en 2 hotelovernachtingen). Onze bestemming werd pas twee weken voor vertrek aan ons bekend gemaakt. Parijs, Berlijn en wat andere zonnige bad steden behoorde allemaal tot de mogelijkheid. Bij ons kwam Londen uit de molen.

Hierbij mijn reisverslag.
Ben erg benieuwd naar jullie reacties.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik keek naar buiten terwijl ik heen en weer schudde. Twee uur lang heb ik het landschap zien veranderen. Gebouwen groot en klein gingen aan mij voorbij. Er klonk een belletje, waarna verschillende talen volgde. Engels, Frans, Duits, Spaans, Italiaans, maar geen Nederlands. Gelukkig verstond ik Engels…. Liverpool Street, hier moesten we er uit.

We reden steeds langzamer. Ik pakte m’n koffer en stond op. “Zo we zijn er” hoorde ik mijn beste vriendin opgelucht zeggen. Fijn dat één van ons ontspannen was. Ik was dat bepaalde niet. Mijn buik voelde raar. Het gevoel van vlinders, maar dan niet op een goede manier. 

We liepen naar de deuren, die nadat we stil stonden, opende. We stapten uit en ik keek om me heen. Wat was het groot! Het plafond leek wel kilometers hoog. In de verte, z’n 5 of 6 perrons verder, stond een lange trein. We hadden geen idee waar we heen moesten. Alle mensen die in de trein zaten liepen allemaal dezelfde kant op, we besloten om die maar te volgen. We kwamen uit bij een hoge roltrap. Bovenaan de roltrap kwamen we uit in een gigantische stationshal. Langs de rand zaten verschillende winkeltjes en tientallen cafétjes. Er was een hele grote hoge trap, boven leken nog meer cafés te zitten. Mensen liepen kris kras door elkaar. Ze leken allemaal precies te weten waar ze heen moesten. Maar waar moesten wij heen? We wisten dat we met de metro verder moesten, maar welke lijn moesten wij nemen?

Mijn oog viel op de grote borden die midden in de hal stonden, vlak naast een informatiebalie. We gingen voor de grote borden, we wisten tenslotte naar welk station we moesten en wilde niet als toeristen overkomen. Met het kaartje, wat ik van de niet zo vriendelijke medewerkster op het vliegveld had gekregen, in mijn hand geklemd speurde ik de ene kant van de borden af, terwijl mijn beste vriendin de andere kant bekeek. Op het kaartje stond dat we vanaf hier naar London Bridge moesten reizen. Na alle borden langs te zijn geweest hadden we niks gevonden. Kom op, hoe moeilijk kon dit zijn? We gingen nog een keer de borden langs, maar konden het ook deze keer niet vinden.

We besloten om onze trots aan de kant te zetten en sloten aan in de lange rij die voor de informatiebalie stond. Wij waren kennelijk niet de enige die de weg niet konden vinden in dit grote doolhof. Voordat we het wisten waren we aan de beurt. We legde de man uit dat we naar London Bridge moesten. Hij vertelde ons dat we het beste met de metro naar Bank konden reizen, waarna een vaag en onduidelijk verhaal volgde. We bedankte de man vriendelijk en liepen weg. Beide keken we elkaar verwarrend aan “Heb jij iets begrepen van wat die man zei?” vroeg mijn beste vriendin. Ik haalde mijn schouders op “Alleen het stuk waar hij zei dat we naar Bank moesten”. We besloten om verder te kijken. In z’n grote stationshal moest toch wel meer dan één informatiebalie zijn?

We liepen langs de poortjes die naar de metro leidde. Moesten we daar door? We twijfelde. In een hoek, niet ver bij de poortjes vandaan, spotte we een andere informatiebalie. Er was verder niemand bij de balie te bekennen.

Achter het raam zat een man. We vertelde hem dat we naar Bank moesten, maar geen idee hadden hoe we daar moesten komen. Hij vroeg ons wat onze eindbestemming was. We vertelde dat we naar London Bridge moesten, om vanuit daar verder te reizen naar Croydon. De man schudde met een glimlach zijn hoofd. Als we naar London Bridge moesten dan konden we beter via de Metropolitan-lijn naar Moorgate reizen en vanuit daar naar London Bridge gaan. Hij pakte een plattegrond van de Underground en tekende het uit. Hij raadde ons aan om op Moorgate weer iemand van het personeel aan te spreken.

Nu  hadden we twee verschillende bestemmingen. We besloten om de metro naar Moorgate te pakken, die man zag er het meest betrouwbaar uit. We volgden de vele bordjes die ons naar de Metropilitan leidde. De metro stond klaar en we stapte in. Bij de eerst volgende halte moesten we al weer uitstappen. Gelukkig, we waren weer een stapje dichterbij…

Moorgate was veel kleiner dan Liverpool Street. We spraken een medewerker aan en voordat we het wisten zaten we in de volgende metro.

We stonden op London Bridge. Nu begon de grote zoektocht. We moesten naar Croydon, maar we hadden geen idee hoe. Kon dit met de metro? Of moesten we met de trein?

Al snel spotte we een informatiebalie met een verschrikkelijk lange rij. Toen het onze beurt was vertelde wij dat we naar Croydon moesten. “Oost of West” vroeg de man. We hadden een

straatnaam en de naam van het hotel, maar wisten niet of dit in Oost of West was. Hij kon ons niet helpen en mopperde dat als we op pad gingen we de reis beter moesten uitstippelen.

Wat moesten we nu? Per ongeluk kwamen we bij één van de vele ingangen van het station. Hier stonden nog meer medewerkers. We spraken iemand aan. Ook deze vroeg of naar Oost of West moesten. Wij zeiden dat we dat niet wisten, dat we bij de Jury’s-Inn moesten zijn. Ons werd aangeraden om naar Oost te gaan, dat was de meest toeristische kant. We moesten de trein nemen die natuurlijk vanaf de andere kant van het station vertrok. We werden een lange hal ingestuurd. Deze hing vol met posters van films en theaterstukken.

Aan het einde van de lange hal konden we twee kanten op. Links & rechts. Gelukkig was daar weer het metropersoneel. Deze stuurde ons naar de perrons. Hier bleken we drie kanten op te kunnen. We keken op het digitale bord waarvan de vertrektijden te snel versprongen. Nergens stond (East-)Croydon tussen. Lang leve al dat metropersoneel dat er rond liep.

De eerste trein zat bomvol, dat werd twintig minuten wachten op de volgende… Na een reis in een overvolle trein kwamen we eindelijk aan in East-Croydon. Een reis waar je normaal gesproken ongeveer een uur over zou doen, had ons twee uur gekost.

Gelukkig zat het hotel op vijf minuten loopafstand  van het trein station. Eenmaal op onze hotelkamer keek ik uit het raam. Ik had bewondering voor de mensen die iedere dag de weg wisten te vinden in dat gigantische ondergrondse doolhof.

“Sabrina…” klonk mijn beste vriendin. “Zie jij ergens een stopcontact?” we zochten op handen en voeten en kwamen al snel een stopcontact tegen. Het zag er anders uit dan de stopcontacten die wij in Nederland hadden. En ja hoor…de stekker paste er inderdaad niet in. Ik zuchtte diep. O nee, ook dat nog…

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Gastoptreden

Mede blogger en schrijver Wim Lagendijk heeft een online verhaal dat hij iedere week update met een nieuw hoofdstuk. Het verhaal heet "Het Middelpunt" en is een detective. Het speelt zich af in de woonplaats Amersfoort. Een onbekende vrouw heeft zelfmoord gepleegd. Ze is van de toren gesprongen. Niemand lijkt haar te missen. Er zijn een hoop vraagtekens en de rechercheurs tasten in het duister. Wie is deze vrouw en wat is er met haar gebeurd? Waarom heeft zij zichzelf van het leven beroofd?

Schrijver Wim gaf aan dat hij opzoek was naar een gastschrijver. Als ik wat wist, dan mocht ik wel een stukje schrijven. Dit vond ik natuurlijk een hele leuke kans. Ik heb er even over nagedacht. Wat kon er gebeuren? Nog meer onbeantwoorde vragen? Of zou de onbekende dame geïdentificeerd worden?

Ik hoefde er niet lang over na te denken. Meteen zag ik het beeld voor me. Een ooggetuige... Het moest natuurlijk niet te makkelijk worden, ik kon niet te veel weggeven. Hierbij presenteer ik jullie met trots het vijfde hoofdstuk wat door mij geschreven is.

Het vijfde hoofdstuk: ❀
Online verhaal "Het Middelpunt", geschreven door Wim Lagendijk: ❀

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Een reis naar dichtbij, Herinneringen

Onderstaande tekst heb ik een aantal weken geleden geschreven voor de schrijfcursus die ik volg. Aan de hand van de tekst "Ver weg is dichtbij" van Joke van Leeuwen moesten wij onze eigen reis naar dichtbij maken. We moesten in huis een kamer uitkiezen waarin wij weg konden reizen, zie hier het resultaat.

Eerder plaatste ik al twee reizen naar dichtbij, ik vond de opdracht zo leuk dat ik verschillende varianten geschreven heb. Hierbij mijn laatste reis naar dichtbij.

Klik op het blauwe sterretje om naar "Een reis naar dichtbij" te gaan ✩
Klik op het oranje sterretje om naar "Een reis naar dichtbij, Zanderig" te gaan ✩

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Daar lig je dan. Op jouw bed in jouw slaapkamer. Je kan geen kant op. Dag 9 met gips. Je verveelt je en besluit dat het tijd is om verder te kijken dan de tenen die uit het witte gips steken.

Het eerste waar je ogen vallen is een krans met groene blaadjes en kleine roze roosjes. Afgelopen zomer gekocht in Camden Town in London. Je sluit je ogen en ziet de grote ruimte met allemaal kleine marktkraampjes. In een hoekje staat een fotohokje. Samen met je beste vriendin heb je toen een hoop foto's gemaakt. Foto's met gekke zonnebrillen, nep snorren en met het bloemenkransje. Je opent je ogen en laat je ogen vallen op de foto's die nog geen paar centimeter verder op je prikbord hangen.

Je speurt je kamer verder af. Een wit doosje met drie blauwe bloemetjes trekt je aandacht. Met een glimlach laat je je hand over het doosje glijden. Het doosje gemaakt van zand van je favoriete strand op Sardinië. Je sluit je ogen. Zoute lucht vult je neus. Je kan de zee horen. Een zilte smaak hangt in je keel. Het jeukende gevoel van opgedroogd zeezout op je huid. In de verte klinkt een zeemeeuw.

Je opent je ogen en kijkt verder. De zilte nasmaak in je keel al snel vergeten als je ogen vallen op de kleine zilveren eifeltoren die in een doosje op je bureau staat. Je denkt terug aan je reis naar Parijs. Aan de indrukwekkende grote toren. De toren die ver boven de stad uitsteekt. De toren die in jouw kamer ineens zo klein is.

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

De Egyptische Assepoester

Cinderella, in Nederland beter bekend als Assepoester, is mijn favoriete sprookje.

Zoals sommige van jullie misschien wel weten ben ik ook helemaal verzot op de geschiedenis van Egypte. De wereld van piramides, tombes, farao's, goden en hiërogliefen. Ik hou er van!

Het zijn twee totaal verschillende dingen, maar wat hebben ze met elkaar te maken? Hebben ze wel wat met elkaar te maken? Ik kan jullie mededelen dat deze twee wel zeker wat met elkaar te maken hebben.

Zelf had ik er nog nooit eerder van gehoord, maar toen ik er over gelezen had verscheen er toch wel een kleine glimlach op mijn gezicht. Het maakte me enthousiast en ik zou en moest meer weten!

Na wat gegoogle vond ik al snel wat ik zocht. Het sprookje Rhodopis. Zelf had ik er nog nooit van gehoord. Dit Grieks-Egyptische verhaal wordt beschouwd als de oudste versie van het beroemde verhaal over Assepoester. Het sprookje werd voor het eerst opgetekend door de Griekse geschiedschrijver Strabo in de eerste eeuw voor Christus.

Het gaat over een meisje genaamd Rhodopis. Ze werkte als slaaf voor een Egyptische meester. Haar oudere meester sliep meestal en merkte niet dat ze erg wreed werd behandeld door de andere meisjes. Rhodopis werd erg gepest omdat ze blank was en van ver weg kwam. Op een dag zag de meester haar alleen dansen en hij gaf haar twee slippers. De andere meisjes behandelde Rhodopis alleen maar slechter. Op een dag nodigde farao Ahmose de mensen van Egypte uit voor een feest in Memphis. De andere meisjes gaven Rhodopis veel werk, waardoor zij niet naar het feest kon gaan. Toen Rhodopis kleding in de rivier aan het wassen was, werden haar slippers nat. Deze legde deze in de zon om te drogen. Valk Horus kwam neer en pakte één van de slippers en vloog ermee weg. Tijdens het feest in Memphis liet de valk de slipper in de schoot van de farao vallen. De farao herkende het teken van Horus en liet alle meisjes in zijn rijk de slipper passen. Het meisje dat de slipper paste werd zijn vrouw. De farao kwam tijdens zijn zoektocht aan bij het huis van Rhodopis. Rhodopis probeerde zich te verstoppen, maar was al gezien. De farao liet haar de slipper passen, hij paste. Ze pakte toen de andere slipper en liet deze aan de farao zien. De farao maakte haar toen duidelijk dat hij met haar wilde trouwen.

Hieronder vinden jullie het sprookje zoals ik hem op het internet vond.


"Long ago in the land of Egypt, land of the green Nile and the blue Mediterranean and the rising sun, there lived a slave girl named Rhodopis. Rhodopis was born in Greece, but had been kidnapped by pirates and sold into Egyptian slavery. The man who bought her was a kind old man, but he spent most of his time sleeping and never saw how much Rhodopis suffered at the hands of his other servants, who teased her endlessly. Their hair was straight and black and elegant; her hair was golden, curly and coarse. Their eyes were brown and black and deep, but hers were green and bright. Their skin glowed like copper and bronze and sand, but Rhodopis had fair skin that burnt in the sun. They made her do all their work while the old man slept.

“Go to the river and wash the clothes,” “Mend my robe,” “Chase the geese from the garden,: “Bake the bread,” they would shout at her.

Rhodopis had only animals for friends. She had trained the birds to eat from her hand, a monkey to sit on her shoulder, and the old hippopotamus would slide up on the bank out of the mud to be closer to her. At the end of the day if she wasn’t too tired she would go down to the river to be with the animals, and if she had any energy left from the hard day’s work she would dance and sing for them.One evening she had more energy than usual, as the day had been particularly cool. Even her master had been enjoying the fine weather, and had fallen asleep under a tree near the river. When the day was done, Rhodopis went down to the river near her animals, and danced and sang so lightly and so well that her feet barely touched the ground, and the old man woke from his sleep and listened to her singing. He admired her dancing, and felt that one so talented should not be without shoes. He ordered her a special pair of slippers. They were soft and a delicious rose-red color. Now the servant girls teased her even more, so jealous they were of her beautiful red slippers.

A little while after this, word arrived that the Pharaoh was holding court in Memphis and all in the kingdom were invited. There was to be dancing and singing and feasting for days on end, and naturally Rhodopis wanted to go, to dance and sing with the others. But it was not to be. For as the servant girls prepared to leave in their finest clothes they turned to Rhodopis and gave her more chores to do before they returned, and it would be impossible for her to get them all done before the court began.

They poled their raft away leaving a sad Rhodopis on the bank. As she began to wash the clothes in the river she sang a sad little song–”wash the linen, weed the garden, grind the grain.” Rhodopis washed and beat the clothes harder than she ought, for she was very disappointed not to be going. The splashing of the water wet Rhodopis’s slippers. She quickly grabbed them up, took them off and placed them in the sun to dry. As she was continuing with her chores the sky darkened and as she looked up she saw a falcon sweep down, snatch one of her slippers, and fly away. Rhodopis was in awe for she knew it was the god Horus who had taken her shoe. Rhodopis tucked the other slipper away in her tunic and went back to work, wondering what Horus’ appearance could mean.Now the Pharaoh, Amasis, Pharaoh of all Egypt was just beginning to hold court, sitting on his throne looking out over the people, and feeling very bored. He much preferred to be riding across the desert in his chariot, and the dancing was uninspired. He longed for a distraction.

Suddenly the falcon swooped down and dropped the rose-red golden slipper in his lap. The Pharaoh caught up the slipper and examined it closely, for he knew his was a sign from the god Horus. He stared at the slipper until he had deciphered its meaning, and then sent out a decree that all maidens in Egypt must try on the slipper, and that he would take the owner to be his Queen, for so Horus had decreed. And so it happened that by the time the servant girls arrived the celebrations had ended, and Pharaoh had left by chariot in search of the owner of the red-rose slipper.

After searching all through the large cities and not finding the owner, Pharaoh he called for his barge and began to travel the Nile pulling into every landing, ordering maidens to try on the slipper. Soon he came to the house of Rhodopis’ master, and when Rhodopis heard the sounds of the gong, the trumpets blaring, and saw the purple silk sails, she hid, fearful of what it could mean. The other servant girls ran to the landing to try on the shoe while Rhodopis hid in the rushes.

Of course, the moment that the other servant girls saw the show they recognized that it belonged to Rhodopis, but said nothing, such was their envy and hatred of her. Yet try as they might, they could not force their feet into the slipper. While they were failing and pretending to succeed, the Pharaoh spied Rhodopis hiding in the rushes and asked her to try on the slipper. She slid her tiny foot into the slipper and then pulled the other from her tunic.

Then Pharaoh knew that she had been decreed to be his wife by the Gods, and pronounced that she would be his queen. The servant girls cried out that she was a slave and not even Egyptian, and that her hair, eyes, skin and clothes were unsuitable; any of them would be a more fitting Queen.

But the Pharaoh said: “She is the most Egyptian of all…for her eyes are as green as the Nile, her hair like papyrus, and her skin as pink as the lotus flower.” "

Het verhaal lijkt heel erg op het sprookje van Cinderella. We hebben de gemene dienaren, die lijken op Cinderella's gemene stiefzusjes. Het feest dat de farao geeft, maar waar Rhodopis niet naartoe kon door de extra klusjes die de andere meisjes haar gaven. Het is het feest waar Cinderella door haar stiefzusjes niet naartoe kon. De slipper die door valk Horus wordt meegenomen. Cinderella redt het dan wel om naar het feest te gaan, maar verliest haar muiltje. En als laatste hebben we de farao die opzoek gaat naar het meisje dat bij de slipper hoort. Weer een overeenkomst met Cinderella.

Ik ben helemaal om, dit is voor mij een sprookje. Niks lugubers met tenen en hielen die afgesneden worden of duiven die ogen uit prikken. Na een korte zoektocht ben ik er achter gekomen dat er een boek van dit sprookje is. Het boek is ook nog eens te verkrijgen via bol.com. Dit heb ik natuurlijk besteld. Ik ben heel benieuwd wat er verder nog in dat boek staan =D


Maar goed, nu mijn vraag aan jullie.
Wat vinden jullie van het sprookje "The Egyptian Cinderella"?

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Het muiltje van Assepoester

Zoals jullie weten zijn de meeste sprookjes al honderden jaren oud.

Één van de bekendste sprookjes is het verhaal van Assepoester.
Het meisje dat door de boze stiefmoeder en gemene stiefzusjes behandeld werd als een slaaf.
Het meisje van de pompoenkoets, de klok die om middernacht twaalf uur sloeg en het verloren (glazen) muiltje.

Ik heb glazen inderdaad tussen haakjes gezet. Waarom? Dat zal ik jullie vertellen. Zoals de meeste sprookjes, kent het sprookje van Assepoester ook meerdere varianten.


                                                         Versie van Perrault
Wisten jullie dat de glazen muiltjes van Assepoester eigenlijk van eekhoornbont waren? Het bont van de tweekleurige Russische eekhoorn heet in het Frans vair. Dit woord klinkt in het Frans hetzelfde als verre (glas). Bij het vertellen van het verhaal zouden Assepoesters sloffen, door de generaties van vertellers of misschien door Perrault zelf, in glazen muiltjes zijn veranderd.


Versie van Grimm
In de versie van de gebroeders Grimm geeft de koning een feest dat drie dagen zal duren en alle mooie meisjes worden uitgenodigd. De prins zal namelijk een bruid kiezen.
De eerste avond verschijnt Assepoester in een mooi gewaad met muiltjes die met zijde en zilver zijn geborduurd. De tweede avond draagt ze een nog mooiere jurk. En op de derde dag draagt ze een nog veel mooier gewaad met gouden muiltjes.


Versie van Grieks geschiedschrijver Strabo
Nu kan ik jullie horen denken "De versie van Grieks geschiedschrijver Starbo?". Ja, de versie van Grieks geschiedschrijver Strabo. Het sprookje werd in de eerste eeuw voor Christus voor het eerst opgetekend door de Griekse geschiedschrijven Strabo.

Dit Grieks-Egyptische verhaal, waarin de hoofdpersoon Rhodopis heet, wordt beschouwd als de oudste versie van het beroemde verhaal over Assepoester. In deze tijd bestonden nog geen eekhoornbont, geborduurde, gouden of glazen muiltjes. Nee, hier sprak men over een slipper.


Lugubere kant
Het sprookje van Assepoester heeft ook een lugubere kant. En geloof het of niet, dit heeft met de muiltjes te maken. De meesten moeten al niet aan muiltjes van eekhoornbont denken, maar dat bedoel ik niet. Ik heb het over de variant van de gebroeders Grimm.

Het Assepoester sprookje van de gebroeders Grimm heeft een bloederig randje...

Zoals jullie allemaal weten ging de prins met het gevonden muiltje alle meisjes in het koninkrijk af. Wie het muiltje paste werd zijn vrouw. De prins kwam aan bij het huis van Assepoester en liet de stiefzusjes de muiltjes passen, maar hun voeten waren te groot. De stiefmoeder pakte een mes en hakte de teen van haar dochter af, als koningin hoefde het meisje toch niet meer te lopen. De stiefzus verbeet haar pijn en ging naar de prins. Hij reedt met het meisje naar het kasteel, maar ze kwamen twee duifjes tegen. De duifjes riepen dat het niet de ware bruid kon zijn, de muiltjes waren veel te klein. De prins zag toen het bloed uit het muiltje lopen en bracht de valse bruid weer thuis. De andere zuster hakte, op aanraden van haar moeder, een stuk van haar hiel af en stapte met veel pijn in het muiltje. Ook zij werd meegenomen op het paard van de prins, maar de duifjes waarschuwden opnieuw. De prins zag toen dat de kousen van het meisje rood kleurde en ook zij werd thuisgebracht.

Alsof dit nog niet luguber genoeg is, gebeurd er ook nog iets anders.
Tijdens de bruiloft van de prins en Assepoester verschenen de valse stiefzusters. Zij wilde maar wat graag van het geluk van Assepoester profiteren. De stiefzusters liepen mee in de stoet toen bij beide de ogen werden uit geprikt door de twee duifjes. De zussen werden levenslang voor hun valsheid gestraft met blindheid.

Lekker einde, niet waar?


Moderne Assepoester
Tot op de dag van vandaag worden er nog steeds varianten gemaakt van het sprookje over Assepoester. Vaak spelen deze verhalen zich af in de moderne tijd en maakt het (glazen) muiltje plaats voor een ander voorwerp.

In de film A Cinderella Story, die in 2004 uitkwam, verliest Cinderella Sam haar mobiel op het gemaskerde schoolbal. In de spin-off, Another Cinderella Story, die in 2009 uitkwam vergeet Cinderella Mary haar zune (een mp3 speler) op het gemaskerde schoolbal. In 2011 verscheen een derde variant genaamd A Cinderella Story: Once Upon a Song. Hierin wordt de stem van Cinderella Katie door haar stiefmoeder en stiefzus gebruikt om een platencontract binnen te slepen voor de stiefzus.

Dan is er nog de film Assepoester: Een Modern Sprookje. Deze film werd op 1 Januari 2014 door RTL 4 uitgezonden. Assepoester Anna verliest haar schoen als ze samen met de prins de paarden uit de brandende stallen probeert te bevrijden.

En zo zijn er nog veel meer (moderne) films en sprookjes die van het beroemde sprookje zijn afgeleid.

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Een vraaggedicht

Geroezemoes, gefluister, gekonkel en gestaar.
Gepraat over dingen,
maar zijn ze wel waar?

In magazines, op internet, radio en tv.
Overal wordt gepraat,
iedereen confronteert je er mee...

Zelfs op je werk, in je familie en in je vriendenkring.
Ja, daar gebeurt het ook. Maar waarom?
Is het een gewenning?

Vertel mij eens,
leg mij eens uit,
waarom wij roddelen.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Voor de schrijfcursus die ik volg heb ik bovenstaand gedicht geschreven. Het gaat om een vraaggedicht. We kregen de opdracht om een vraaggedicht te schrijven. Ik had totaal geen inspiratie, maar uiteindelijk heb ik dit gedicht uit mijn mouw geschud.

Tegenwoordig wordt er zo veel geroddeld.

Tijdschriften, tv-programma's en blogs in overvloed. Er lijken er wel steeds meer bij te komen en we kunnen er niet omheen. Het gebeurd overal en we maken er ons allemaal wel eens schuldig aan. Ja, ik ook. Des ondanks heb ik er wel een ontzettende hekel aan. Als ik er al aan denk waar en wie er allemaal over mij zouden kunnen roddelen krijg ik het al benauwd. Ik hoop dat ik die benauwdheid met mijn gedicht aan jullie over kan dragen.

Wat vinden jullie van roddelen?   

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Readymade

Heel lang geleden, in de maand December van het afgelopen jaar, moest ik voor de schrijfcursus die ik toen volgde een column schrijven. Deze column moesten we schrijven in de stijl van Guus Middag. Deze columnist begint altijd met: Ik maak nooit iets mee. Maar (...gisteren, vorige week woensdag...) wel. Want toen.... En hij eindigt zijn column altijd met een gedicht, maar wij mochten eventueel ook gebruik maken van een songtekst.

Ik schreef een column over sneeuw. Hierbij moest ik dus een gedicht zoeken die goed bij mijn tekst paste. Een eigen gedicht schrijven mocht niet.

Op Google zocht ik naar teksten met het woord "sneeuw/snow" met als resultaat een HELE lange lijst. Ik geloof dat ik wel honderden heb teksten gelezen en nog veel meer nummers heb beluisterd waarin het woord "snow" voor kwam, maar de perfectionist in mij vond geen gedicht of songtekst passend. De gedichten of songteksten gingen vaak over kerst en daar ging mijn column helemaal niet over!

Dus besloot ik om wat anders te doen. Ik mocht zelf geen gedicht schrijven, maar ik kon natuurlijk wel met alle liedjes die ik gehoord had een nieuwe tekst maken. Een tekst die bij mijn column paste. Dus daar klonken de sneeuw en kerst liedjes weer...

Uiteindelijk heb ik er onderstaande tekst van weten te maken. Natuurlijk heb ik de artiesten en liedjes die ik hier voor gebruikt heb genoemd.

Toen ik mijn tekst voorlas op de cursus kreeg ik te horen dat dit ook een bepaalde vorm van schrijven is. Dit heet een readymade. Hierbij gebruik je regels of stukken tekst uit verschillende geschreven teksten om een nieuwe tekst te maken.


Winter
I get a little warm in my heart,
when I think of winter. (Tori Amos - Winter, 1992)

Snow is falling,
all around me. (Shakin' Stevens - Merry Christmas everyone, 1991)

The snow glows white on the mountain tonight,
not a footprint to be seen. (Demi Lovato - Let it go, 2013)

Walking in a winter wonderland. (Bing Crosby - Winter Wonderland, 1962)

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

(Lugubere) Sprookjes

Wanneer is een sprookje een sprookje?
Dit is iets wat mij al een aantal dagen bezighoudt.

Is een sprookje een lang verhaal? Of is een kort verhaal juist een sprookje?

Is het een mooi verhaal, waarin alles rozengeur en maneschijn is? Of is het een verhaal met een luguberrandje?

Hoort er iets magisch in een sprookje te gebeuren?
Je kan hierbij denken aan magische krachten of magische voorwerpen. Zo had Doornroosje een spinnenwiel waardoor ze 100 jaar in slaap viel, beet Sneeuwwitje in een betoverde appel en had Assepoester een koets die ontstond uit een betoverde pompoen en paarden die eigenlijk muizen waren.

Zijn het de personages die het verhaal een sprookje maken?
Moet een sprookje een prins, prinses, koning of koningin hebben? En dan is daar nog het kwade, de vijand. Een boze heks, gemene magiër of gewoon een boze stiefmoeder en stiefzusjes?

Of zijn het de pratende dieren en voorwerpen die het verhaal een sprookje maken?
Zo praatte Belle uit Beauty and the Beast met servies en een klok, kreeg Assepoester bij het schoonmaken hulp van twee muizen en had de boze heks in Sneeuwwitje een pratende spiegel...

Wat wel zeker is, is dat een sprookje altijd goed afloopt. Maar wat zouden jullie er van vinden als het verhaal niet goed afloopt? Is het dan nog steeds een sprookje? Wees eerlijk, kennen jullie een sprookje dat niet goed afloopt? Ik niet.

Toch wil ik nog even terugkomen op sprookjes met een luguberrandje. Want als we het over lugubere sprookje hebben is het eerste sprookje wat in mij opkomt Doornroosje. Nou kan ik jullie horen denken; "Waarom Doornroosje?". Nou dat zit zo. Bij de meesten is het originele sprookje niet bekend. Maar wisten jullie dat het sprookje van Doornroosje helemaal niet zo rozerig was?

In het Nederlands heet het sprookje Doornroosje. In het Engels noemen ze het Sleeping Beauty, maar het origineel (geschreven door de Italiaan Giambattista Basile in 1634) heet Sole, Luna e Talia (Sun, Moon and Talia). En dat laatste is waar ik naar toe wil. Want weten jullie wat er in de originele versie gebeurde?

Door de splinter van een spinnewiel raakte Talia in een diepe slaap. Terwijl zij in diepe slaap was werd zij gevonden door een koning. Deze verkrachte haar nadat hij haar niet wakker kon krijgen. Talia raakte zwanger en tijdens haar diepe slaap werden twee kinderen geboren, een jongen en een meisje. Op een dag kon één van de kinderen de borst niet vinden en begon te zuigen aan één van de vingers van Talia. Het bleek de vinger met de splinter te zijn. Het kind zoog de splinter uit de vinger waardoor Talia uit haar diepe slaap ontwaakte.

"After the birth of a great lord's daughter, Talia, wise men and astrologers cast the child's horoscope and told the lord that Talia would be later endangered by a splinter of flax. To protect his daughter, the father commands that no flax would ever be brought into his house. Years later, Talia sees an old woman spinning flax on a spindle. She asks the woman if she can stretch the flax herself, but as soon as she begins to spin, a splinter of flax goes under her fingernail, and she drops to the ground, apparently dead. Unable to stand the thought of burying his child, the lord puts Talia in one of his country estates.

Some time later, a king, hunting in nearby woods, follows his falcon into the house. He finds Talia, tries unsuccessfully to wake her up, then rapes her while she is unconscious. Afterwards, he leaves the girl on the bed and returns to his own city. Still deep in sleep, she gives birth to twins (a boy and a girl). One day, the boy cannot find his mother's breast; and instead he begins to suck on Talia's finger and draws the flax splinter out. Talia awakens immediately. She names them "Sun" and "Moon" and lives with them in the house.

The king returns and finds Talia is awake – and a mother of twins. However, he is already married. He calls out the names of Talia, Sun and Moon in his sleep, and his wife, the queen, hears him. She forces the king's secretary to tell her everything, and then, using a forged message, has Talia's children brought to court. She orders the cook to kill the children and serve them to the king. But the cook hides them, and cooks two lambs instead. The queen taunts the king while he eats.

Then the queen has Talia brought to court. She commands that a huge fire be lit in the courtyard, and that Talia be thrown into the flames. Talia asks to take off her fine garments first. The queen agrees. Talia undresses and utters screams of grief with each piece of clothing. The king hears Talia's screams. His wife tells him that Talia would be burned and that he had unknowingly eaten his own children. The king commands that his wife, his secretary, and the cook be thrown into the fire instead. The cook explains how he had saved Sun and Moon. The king and Talia marry; and the cook is rewarded with the title of royal chamberlain."

Dit sprookje is alles behalve rozengeur en maneschijn en ik begrijp dan ook niet waarom Talia aan het einde van het sprookje met de koning trouwt. Maar goed, ik begin af te dwalen.

Mijn vraag aan jullie:
Wanneer is voor jullie een sprookje een sprookje?

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Een reis naar dichtbij, Zanderig

Onderstaande tekst heb ik een aantal weken geleden geschreven voor de schrijfcursus die ik volg. Aan de hand van de tekst "Ver weg is dichtbij" van Joke van Leeuwen moesten wij onze eigen reis naar dichtbij maken. We moesten in huis een kamer uitkiezen waarin wij weg konden reizen, zie hier het resultaat.

Eerder plaatste ik al een reis naar dichtbij, ik vond de opdracht zo leuk dat ik verschillende varianten geschreven heb. Hierbij dus mijn tweede reis naar dichtbij.
Klik op het sterretje om naar mijn vorige reis naar dichtbij te reizen ✩

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Daar lig je dan. Op bed in jouw slaapkamer. Je kan geen kant op. Dag 9 met gips.

Je pakt de camera, jouw beste vriend, die op het bureau ligt en gaat weer op bed liggen. Tijd om verder te kijken dan de tenen die uit het witte gips steken.

Je laat je ogen vallen op het kleine gouden faraobeeldje van Toetanchamon. Je sluit je ogen en ziet meteen de droge woestijn. Je voelt de warmte van de zon in je rug. Je kijkt om je heen en ziet niks anders dan zand. Langzaam begin je te lopen. Waar heen? Je hebt geen idee.

Het warme zand brand aan je blote voeten. Je kan de droogte in je keel voelen. Je kijkt nogmaals om je heen en ziet in de verte een plas water. Is het een oase? Of een fata morgana? De wind trekt op. Miljoenen zandkorrels vliegen je om de oren, maar je loopt door.

Je ziet een rij stenen. Daarboven op weer een rij stenen. Bovenop die rij weer een rij. En zo door en door. De rijen worden steeds een stukje kleiner, smaller. Je kijkt om hoog, maar kan het niet goed zien door die zanddeken die in de lucht hangt. Langzaam gaat de wind liggen en vinden de zandkorrels weer hun weg naar beneden. Je ogen worden groot, het is een piramide!

Je opent je ogen en legt jouw camera naast je neer op bed. Zo saai is je kamer nou toch ook weer niet.

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Een reis naar dichtbij

Onderstaande tekst heb ik een aantal weken geleden moeten schrijven voor de schrijfcursus die ik volg. Aan de hand van de tekst "Ver weg is dichtbij" van Joke van Leeuwen moesten wij onze eigen reis naar dichtbij maken. We moesten in huis een kamer uitkiezen waarin wij weg konden reizen, zie hier het resultaat.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Daar lig je dan. Op bed in jouw slaapkamer. Je kan geen kant op. Dag 9 met gips.
Je pakt de camera, jouw beste vriend, die op het bureau ligt en gaat weer op bed liggen. Tijd om verder te kijken dan de tenen die uit het witte gips steken. Wat zie je? Wat is interessant genoeg om te fotograferen?

Het eerste wat je vast leg is een houtenbord. Het ziet er oud uit. In donkere beschadigde letters staat er op: “To be OLD and WISE, first you must be YOUNG and STUPID”. Waar zou het hout vandaan komen? Van een oud scheepswrak misschien? Je sluit je ogen ziet een schip die in een storm de woeste golven trotseert. Je opent je ogen en staart nog even naar het bord. “OLD and WISE” en “YOUNG and STUPID” springen eruit en je vraagt je af wat degene heeft meegemaakt om tot deze uitspraak te komen.

Je zet een raampje open en vervangt de lens op je camera voor een 300 mm lens, zodat je de dingen aan de overkant kan zien. Je voelt de koude en frisse lucht die door het raam je kamer in komt. Je tuurt door je camera. Een Himalaya van boeken en een Mount Everest van CD's. Je ogen worden getrokken naar de glazen ballerina die aan een plank hangt. De wind kietelt haar voeten en laat haar dansen. De veren van haar tutu dansen mee op de wind, terwijl ze de ene pirouette na de andere maakt.

Je tuurt verder. Je ogen vallen op het kleine gouden faraobeeldje van Toetanchamon. Je sluit je ogen en ziet meteen de droge zanderige woestijn. De zon schijnt in je rug en je voelt de warme wind.

Je opent je ogen en legt jouw camera naast je neer op bed. Zo saai is je kamer nou toch ook weer niet...

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Lea Michele's LOUDER

Sinds gisteren staat het solo debuutalbum LOUDER van Gleester Lea Michele online op iTunes en Spotify. Op 10 December 2013 werd haar single Cannonball uitgebracht, waarna meerdere voorproefjes van haar album volgenden. Op 27 December 2013 maakten we kennis met het tweede nummer van haar aankomende album, Battlefield. Niet veel later, op 13 Januari 2014, verscheen het volgde nummer Louder. Veertien dagen later, op 27 Januari 2014, verscheen het nummer What is love. Dit nummer staat enkel op de deluxe CD. En op 11 Februari 2014 maakten we kennis met haar nummer You're Mine. Op 23 Februari 2014, slechts vijf dagen voor haar album uit komt, wordt er een teaser van 30 seconden online geplaatst van het nummer On my Way. Alle uitgekomen nummers beloven wat voor het aankomende album. Op 28 Februari 2014 komt dan eindelijk haar album LOUDER uit op iTunes en Spotify. Op haar cd zullen we nog even moeten wachten, deze is pas vanaf 4 Maart 2014 te verkrijgen. Dus nog een paar nachtjes slapen!

Nummers op het album LOUDER

Vanaf het moment dat ik hoorde dat Lea bezig was met plannen voor een debuutalbum dacht ik: "Niet weer een tv-ster die een album gaat maken". Nou wist ik wel dat Lea kan zingen. Ze heeft in verschillende Broadway musicals gespeeld en zingt natuurlijk regelmatig in Glee. Maar toch, weer een bekend iemand die een cd wil maken.... Ik als grote Gleek moest en zou natuurlijk wel haar nummer horen. Ik wist niet wat ik er van moest verwachten, zou het nummer lijken op de nummers die ze in Glee zingt? Of zou het totaal anders zijn? Toen ik haar single Cannonball voor de eerste keer hoorde was ik niet meteen verkocht. Ik heb het nummer meerdere keren moeten horen voordat het langzaam maar zeker mijn hart veroverde. Voor haar nummer You're Mine gelde hetzelfde. De andere nummers die bekend waren gemaakt maakte mij wel meteen enthousiast. Ik begon steeds meer naar de cd uit te kijken en in December en Januari leek Maart nog zo ver weg.


Inmiddels staat haar album dus (eindelijk) online. Op 28 Februari 2014 kreeg ik een mailtje van Spotify, het album van Lea was uitgekomen en stond vanaf die dag bij hun online. Ik wilde nog niet luisteren. Ik was vast besloten om pas naar haar album te luisteren als ik de cd zelf in handen zou hebben. Die vier dagen kon ik nog wel wachten, dat dacht ik tenminste... We zijn nu één dag verder en ik heb het album al de hele dag op staan.


Het nummer wat het meeste indruk op mij heeft gemaakt is het nummer If You Say So. Lea heeft dit nummer samen met de songwriter van haar nummers Cannonball, Battlefield en You're Mine, Sia Furler, geschreven. Het nummer is een eerbetoon aan haar vriend Cory Monteith, die vorig jaar door een drugsoverdosis om het leven is gekomen. "If you say so" waren Cory's laatste woorden tegen Lea. Zij heeft zijn vier woorden gebruikt en er een prachtig nummer mee geschreven.

De andere nummers die op het album staan zijn stuk voor stuk even goed en mooi. Je zou eigenlijk een keer de muziek op moeten zetten en dan de tijd moeten nemen om naar de tekst te luisteren, want die is echt schitterend!

Het debuutalbum LOUDER van Lea Michele is zeer zeker een aanrader!

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"