NaNoWriMo - Update 4 - 50.000!!!!

Hierbij mijn vierde NaNoWriMo update!!!
Aan de titel raden jullie vast wel waar deze over zal gaan ;-)

Het is feest!!! Hiep hiep HOERA!!!!
Ik heb gisteravond de 50.000 woorden behaald! En dat met 28 dagen op de teller!!! Ongelooflijk, ik had nooit verwacht dat me dit binnen de tijd zou lukken, want er zijn nog twee schrijfdagen (vandaag en morgen) over.

Of met die 50.000 woorden mijn verhaal ook af is? Het antwoord daar op is BIJNA...
Ik moet nog een paar aantekeningen en ideeën verwerken en dan kan ik aan het herschrijven beginnen.

Mijn wordcount van de afgelopen 28 dagen

Wow, ik sta er zelf helemaal van versteld. Het is me gewoon gelukt!
Al moet ik natuurlijk niet op de feiten vooruit lopen, mijn verhaal heeft tenslotte nog geen einde. Mijn doel, nu ik de 50.000 woorden heb behaald, is om mijn verhaal aan het eind van deze maand af te hebben.

Dus ik ga weer snel door met schrijven.
Jullie houden nog één update van mij te goed. ;-)

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

NaNoWriMo - Update 3

Hier een derde update.
Deze zal wat korter zijn dan de vorige updates. Dit keer weet ik wel wat ik jullie wil vertellen. Nah, hoe is het mogelijk?!

Het verhaal stroomt uit mijn vingers.
Ik lig lekker op schema en loop nog altijd voor op het aantal woorden. Mijn voorsprong van 10.000 woorden heb ik helaas niet meer kunnen halen.

Nog 6 dagen en dan zit november er alweer op. 6 dagen om die 50.000 woorden te behalen.
As we speak zit ik op de 42.742 woorden. Ja ja, ik ben er inderdaad bijna! Nog iets meer dan 7.000 woorden en dan ben ik er. Hoe moeilijk kan het zijn?

Voor het eerst ben ik er van overtuigd dat ik misschien ook wel echt de 50.000 woorden ga halen. Inderdaad misschien... Waarom dat zo is? Nou dat zal ik jullie vertellen...

Een paar dagen geleden kreeg ik het geniale idee om mijn verhaal een hele andere kant te geven. Yep, een twist. Of beter gezegd twists. Door deze twists moest ik een hoop aanpassen. Tot mijn grote verbazing verdwenen er duizenden woorden van de paginas's. Hmmm, dat was niet geheel volgens de planning...

Ik hoop dat ik het verhaal snel af, zodat ik het kan herschrijven.
Een kneedje hier, wat geschaaf daar en dan hoop ik een verhaal af te hebben waar ik trots op kan zijn.

Dit was het voor nu! Ik zie jullie bij de volgende update!

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

NaNoWriMo - Update 2

Hier ben ik dan met mijn tweede update!
Hé en zo als beloofd binnen 10 dagen ;-P

Wederom erg leuk bedacht, maar ik heb ook deze keer geen idee wat ik precies moet plaatsen.

Moet ik jullie vertellen over mijn dansende vingers op het toetsenbord van mijn laptop? Dan wel niet weer over de struggles?
Of over het feit dat ik gisteren slecht 465 woorden op papier heb weten te krijgen?

O wacht! Ik heb al een idee!
Waarom vertel ik jullie in deze update niet gewoon wat meer over het verhaal?! Vinden jullie dat geen goed idee? Nou ik wel!

Maar voordat ik jullie wat over het verhaal ga vertellen wil ik eerst een foto met jullie delen. Ik heb deze foto overigens niet zelf gemaakt, maar gewoon via Google gevonden.

Wat doet deze foto met je? Doet de foto überhaupt wel wat met je?
Schept het een verwachtingsbeeld?

Laat me raden...
Als jullie deze foto zien denken jullie vast dat dit verhaal over een meisje gaat die aan (klassiek) ballet doet. Heb ik het goed? Waarschijnlijk zal het over een meisje gaan die net buiten de boot valt, een vreemde eend in de bijt. Mag ik door gaan voor de magnetron?

Nee, dat is flauw van me...
Ergens hebben jullie wel gelijk hoor. Het verhaal gaat inderdaad over een meisje. En ja, ze kan goed dansen. Maar haar dans is maar een klein onderdeel van het verhaal.

De naam van het meisje is Lara. Samen met haar vader en moeder verhuist ze naar een andere stad. En in die stad speelt het verhaal zich af. De rede van de verhuizing is het faillissement van haar vaders garage. Haar vader heeft inmiddels een andere baan, in een andere stad. Hij is monteur bij een garage. Haar moeder kon gelukkig gemakkelijk een andere baan vinden en werkt nu als een schoolzuster op één van middelbare scholen in de stad.

Lara is nieuw, ze kent niemand. Op haar nieuwe school wordt er van haar verwacht dat ze deel uit maakt van het cheerteam, dit omdat ze op haar oude school ook in het team zat. Dat team sleepte de ene na de andere overwinning in de wacht. Lara's enthousiasme voor cheeren neemt af als ze merkt dat de cheerleaders op haar nieuwe school een heel ander aanzien hebben dan op haar oude. De cheerleaders worden hier nog net niet op handen gedragen. Ondanks dat blijft ze bij het team. Als ze de komende schooljaren in het team blijft, maakt ze wellicht kans op een studiebeurs. En die beurs kan ze goed gebruiken...

Vrij snel gaat ze opzoek naar een bijbaantje. Tot Lara's verbazing is één van de lokale crossmotorgarage's opzoek naar een nieuwe monteur/technicus. Ondanks dat ze dol is op dansen, is haar liefde voor de motorcross groter. Lara solliciteert en wordt meteen aangenomen. Tijdens haar eerste werkdag maakt ze kennis met Leon, een coureur van de garage, en zijn grote ego.

Benieuwd hoe dit verhaal verder gaat? Sorry, maar dat kan ik jullie (nog) niet vertellen. Wie weet daar meer over in mijn volgende update. Ik ga nu weer snel verder met schrijven, de 50.000 woorden zijn namelijk nog lang niet in zicht!

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Detective Flack (is back)

Ja ja, detective Flack is back!!!

Eerder maakten jullie al kennis met detective Flack in Zaak 838 (juni 2014). Dat stukje heb ik toen geschreven voor de Creatief Schrijven cursus die ik toen volgde. Zoals jullie weten ben ik inmiddels druk bezig met een opleiding aan de Schrijversacademie. Voor de opdracht die ik moest maken moest ik een spannende scene, van 200 woorden, schrijven. In deze scene moest een detective in een keuken centraal staan.

Dit leek mij een mooie gelegenheid om Flack (en natuurlijk Stella) uit de kast te trekken. Al snel had ik wat op papier staan. Na wat geschrap en geschaaf was mijn stukje af. En inderdaad, het zijn iets meer dan 200 woorden geworden.

De geschreven tekst zat mij ergens niet helemaal lekker. Dus ik pakte gister ochtend mijn laptop er nog snel bij en schreef snel nog een tweede stukje. Ik besloot om beide teksten mee te nemen. In de trein kreeg ik ook over dat tweede stukje geen goed gevoel. De teksten werden met de andere studenten uitgewisseld. Iedereen kreeg van mij een velletje met twee kanten. Tot op het moment van voordragen wist ik niet welk stukje ik zou lezen. De eerste versie? Of toch de tweede? In een opwelling heb ik toen voor de eerste gekozen, wat achteraf de juiste keuze bleek te zijn.

Onder dit bericht vinden jullie beide versies. Versie twee heb ik inmiddels wat aangepast. Ik ben erg benieuwd naar jullie reacties. Wat vinden jullie zelf beter? Versie 1 of versie 2?

Ben je benieuwd naar het vorige avontuur van detective Flack?
Klik op de letter F om naar Zaak 838 te gaan: ℱ
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------- 
Versie 1:

Detective Flack stopt zijn notitieblok in zijn binnenzak terwijl hij langs de openkeuken loopt. Twee van de drie ingangen zijn afgezet met lint. Als hij de keuken in loopt valt zijn oog meteen op een hoopje wit poeder wat op de werkbank, onder de pizzaovens, ligt. Flack trekt een latex handschoen aan en veegt er met zijn wijsvinger door. Hij steekt zijn vinger in de lucht. Met gefronste wenkbrauwen bestudeert het witte poeder. “Doe je voorzichtig met mijn plaats delict” klinkt de bekende vrouwenstem. “Onze plaats delict, Stell” corrigeert Flack. Hij kijkt op en ziet zijn collega gehurkt voor het fornuis zitten. Ze haalt een wattenstaafje door een rode substantie en druppelt er wat luminol op. Er gebeurt niks. Ze haalt er een nieuw wattenstaafje doorheen en ruikt er aan. “Als ik het niet dacht” zegt Stella zacht. Ze staat op en steekt haar hand uit naar Flack, “Ruik eens”. Flack pakt het wattenstaafje aan en haalt zijn neus op, “Tomatensaus? Is dit een grap?”. Stella lijkt haar aandacht alweer op wat anders gevestigd te hebben. Ze loopt naar een koellade en veegt met een wattenstaafje over de randen. Ze druppelt er wat vloeistof op en het kopje begint blauw op te lichten. Stella trekt de lade open en ziet een geklauwde hand liggen.



Versie 2:

Terwijl hij zijn notitieblok in zijn binnenzak stopt loopt detective Flack langs de openkeuken. Zijn ogen glijden over de stapels borden die aan beide kanten van de lange werkbank staan. In de open hangkasten erboven staan nog meer borden, schalen, bakken en kruiden. Onder één van die kasten staat een grote snijmachine. Flack loopt, langs de pizzaovens, de keuken in. Middenin de keuken staat een eiland. Boven dat eiland hangt een rek met messen en tangen. Zijn oog valt op de opscheplepels, die aan haken bij het fornuis hangen. Deze lepels schreeuwen om zijn aandacht. “Kijk eens wat we hier hebben” zegt hij zacht als hij een rode vlek op één van de opscheplepels ziet. Hij trekt latex handschoenen aan en pakt de lepel. Voordat Flack het weet kletteren alle opscheplepels op het fornuis. “Doe je voorzichtig met mijn plaats delict” klinkt de bekende vrouwenstem. “Onze plaats delict, Stell” corrigeert Flack terwijl hij de lepel in een zak stopt. Stella maakt een foto van de bende die Flack heeft aangericht en gaat daarna verder met haar onderzoek. Flack hangt de lepels één voor één terug. Zijn ogen worden groot als hij een vinger tussen de opscheplepels ziet liggen. “Stell…”

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

NaNoWriMo - Update 1

Ja, daar is die dan eindelijk! Mijn NaNoWriMo-update!

Tsjaa, ik heb nu wel leuk bedacht om een update te plaatsen over mijn NaNoWriMo-voortgang, maar eigenlijk heb ik niet z'n goed idee wat ik jullie moet vertellen.

Moet ik vertellen dat ik al mijn vrije uurtjes aan NaNoWriMo besteed? Dat ik soms wel de hele avond met mijn laptop op schoot zit? Of moet ik vertellen over 9 september? De dag dat ik letterlijk met mijn handen in het haar zat, omdat ik mijn ideeën heel slecht kon verwoorden?

Interesseert dat jullie? Ik heb geen idee.
En ach, nu heb ik het jullie toch verteld.
Voor degenen die het geen ene moer kan schelen, SORRY!!!

Ik denk dat ik jullie toch even een korte samenvatting over de afgelopen tien dagen ga geven....

Nou, zoals jullie weten zijn er inmiddels 10 (stressvolle) schrijfdagen verstreken. Dit leek mij daarom wel een mooi moment voor een update. Wat een mooie bijkomstigheid is, is dat ik op de tiende dag het ook nog eens voor elkaar heb weten te krijgen om 25.000 woorden te behalen. Ik moet zeggen dat dat best wel een lekker gevoel geeft.

Op 1 november klonk het startsein. De National Novel Writing Month (NaNoWriMo) was officieel begonnen. Die dag begon ik met een gigantische sprint die mij een mooie voorsprong gaf. Het schrijven ging de eerste dagen zo vlot, dat ik al snel een voorsprong van 10.000 (TIENDUIZEND!!!) woorden te pakken had. Dit gaf een nog beter gevoel. Ik voelde mij euforisch en wist iedere dag (en als ik moest werken avond)  mijn verhaal met duizenden woorden uit te breiden. De woorden leken zelf een weg uit mijn hoofd, via vingers en toetsenbord, op het scherm te vinden. Tot een dag of twee geleden...

Sinds een dag of twee gaat dat ineens een stuk minder vlot. Op de negende dag bereikte ik zelfs een diepte punt. Op die negende dag kreeg ik ong. 850 woorden uit mijn vingers. Ik haalde die dag niet mijn doelstelling van 1.600 woorden per dag. Ondanks mijn grote voorsprong zaten die 850 woorden mij helemaal niet lekker. Die nacht heb ik ook slecht geslapen.

Op de tiende dag ben ik er uitgebreid voor gaan zitten. Kop telefoon op, muziek aan, wifi uit en schrijven maar! Mijn doel was om die dag 2.000 woorden te typen. Een aantal wat normaal geen enkel probleem is. Met die 2.000 woorden zou ik mijn voorsprong van 10.000 ook weer terug hebben. Ik kan jullie vertellen dat het me helaas, op 200 woorden na, niet is gelukt....

Maar des te meer ben ik gemotiveerd om vandaag wel die 200 extra woorden op papier te krijgen. Dus ik ga weer snel aan de slag!

Wens me succes!
(En ik beloof jullie dat een volgende update niet nog eens 10 dagen op zich zal laten wachten)

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Landschapsbeschrijvingen 2

Eerder plaatste ik al een bericht dat over landschapsbeschrijvingen gaat. Hier is er dan nog één. Onderstaande tekst is door ondergetekende geschreven voor een inleveropdracht.

Vandaag was het zover, de tweede lesdag!
Na een lange tocht over de Oudegracht (ja, ik was een paar keer verkeerd gelopen) kwam ik aan bij nummer 237, Het Literatuurhuis. De les begon en er werd gevraagd wie er wilde beginnen met voordragen. Ik stak als eerste mijn hand op. Ach, dan was ik er tenminste van af...

De reacties die ik kreeg waren verrassend.
Ze vonden dat ik het beeldend geschreven had. Ook maakte mijn stukje emoties los bij mijn docent en medestudenten. Een mooier compliment kan je niet krijgen :-)

Natuurlijk was er ook feedback.
Zo moet ik wat minder gebruik maken van bijvoeglijk naamwoorden. Eenmaal thuis ben ik meteen aan de slag gegaan en heb mijn stukje herschreven. Onderstaande tekst is het resultaat van de herschrijfsessie.

Ik ben benieuwd naar jullie reactie's!

-----------------------------------------------------------------------------------------------
De wind waait zacht door Nikki’s lange haren terwijl ze de stenen trap door de duinen afloopt naar haar tweede achtertuin. De vertrouwde zilte lucht wordt steeds sterker. Haar gympen hangen aan elkaar gebonden over haar schouder. Ze stapt van de laatste tree en staat met haar blote voeten in het korrelige zand. Zoals altijd blijft ze even staan en laat de omgeving op haar inwerken. De zon geeft de lucht een rood-oranje gloed en is nog net tussen twee rotsen te zien. Het doet haar denken aan het schilderij van haar moeder. Haar moeder… Nikki slikt even en richt haar blik op de grond. Ze trotseert het losse zand. Zo nu en dan ziet ze een verstopte schelp uit het zand steken. Met iedere stap die ze zet klinkt het ruisende geluid van de oceaan luider. Schuimende golfen spoelen aan op het strand. Het water kietelt haar tenen. Links van haar, in de verte, is de grote pier te zien. De pier die tot ver in de oceaan reikt en stabiel op twaalf palen staat. Van de vele lampjes op de pier is nog niet veel te zien. Al lijkt het reuzenrad volop te draaien. Met haar handen in haar zakken slentert ze, over het natte zand, in tegengestelde richting van de pier. Eenmaal bij de rotsen aangekomen kijkt ze om en kan nog net zien hoe de oceaan haar voetafdrukken wegspoelt. De golven slaan krachtig tegen de rotsen. Voorzichtig klimt Nikki op één van de glibberige stenen. Ze staart naar de zonsondergang. “Mama, ik mis je” fluistert ze zacht terwijl er een traan over haar wang loopt. 

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Landschapsbeschrijvingen

Nee, het is geen NaNoWriMo update.
Daar zullen jullie nog heel even op moeten wachten. Sorry...

Wat dit dan wel is? Hmm, kunnen we het een Schrijversacademie-update noemen? Ik denk het wel... Het is een stukje schrijven, een stukje fuctie ;)

Op de Schrijversacademie zijn we nog steeds druk bezig met het ontwikkelen van een eigenstijl. Het vierde thema wat we daarom behandelen is landschapsbeschrijving. Hierbij gaat het er om dat je het landschap/decor dat je personage betreedt zo levendig mogelijk beschrijft. Hier komen natuurlijk aardig wat details bij kijken.

Best grappig als je je bedenkt dat ik vroeger (echt jaren geleden) te horen kreeg dat ik te gedetailleerd was. "Sabrina wat maakt het uit dat ze het licht op de overloop uit doet of dat de muren donkerrood zijn. Dat kan veel bondiger"

Ja, dat was toen... Maar dit is nu!

Ik moest een oud personage (gemaakt voor een eerdere schrijfopdracht) geëmotioneerd een landschap/ruimte laten betreden.

Welke emotie komen jullie in onderstaand stukje tegen?

---------------------------------------------------------------------------------------------------   

Met piepende banden zet Jessie de auto stil op de vrij lege parkeerplaats. Iets verderop staat in het knipperende licht van een lantaarnpaal een oude verroeste pick-up. Jessie slaat de autodeur met een klap dicht en rent gehaast naar de donkeroranje motelkamerdeur met de verroeste zeventien. Gelukkig had ze voor een kamer op de begaande grond gekozen. Met de sleutel opent ze de deur, waarna ze hem snel weer sluit. In drie soepele bewegingen draait ze de deur op slot en schuift de twee veiligheidshaakjes vast. Ze leunt met haar hoofd tegen de deur terwijl ze kort de tijd neemt om op adem te komen. Het peertje wat normaal de kamer van fel licht voorziet laat ze uit. Met wijd open gesperde ogen speurt ze de goedkope motelkamer af. Waar heeft ze alles ook alweer gelaten? De slecht onderhouden houten vloer, die zich schuil houdt onder een vlekkerig rood tapijt, kraakt bij iedere stap die ze zet. Ze loopt langs het bed met bloemetjessprei en staat met vijf stappen aan de andere kant van de kamer. Ze loopt naar het kleine nachtkastje en haalt onder de stoffige kap van de lamp twee wapens tevoorschijn. Een vuurwapen en een scherp zakmes. Ze klapt het mes in en schuift hem in haar laars. Daarna loopt ze naar de smalle kledingkast en trekt de scheve deuren open. Ze haalt een grote zwarte tas tevoorschijn en legt deze, naast de wapens, op het bed. Tegenover het bed staat een ladekast met vier lades. De eerste drie open gemakkelijk. Ze haalt haar kleding vlug uit de lades en propt ze in de tas. Als ze de vierde la probeert te open, schuift deze maar een klein stukje mee. “O, kom op” moppert Jessie terwijl ze met twee handen aan de lade trekt. Het duurt niet lang voordat ze de lade helemaal open krijgt. Tussen de kleine stapeltjes kleding haalt ze verschillende papieren tevoorschijn. Ze stopt de kleding gehaast in de tas en laat de papieren op het bed liggen. Jessie verdwijnt het kleine hokje, wat een badkamer moet voorstellen, in. Ze opent de klep van het waterreservoir voor de wc en trekt haar kleine revolver, wat met tape vast zit geplakt, los. Ze controleert het wapen op munitie en steekt het daarna in de rand van haar broek. Jessie draait zich om en schuift het plastic douchegordijn aan de kant. Met twee stappen staat ze in de vergeelde douchcabine. Ze graait de shampoofles en conditioner bij elkaar. Beide flessen gooit ze vanuit de deuropening op het bed daarna draait ze zich om en richt zich op de wastafel. Boven de wastafel hangt een medicijnkastje, op de deur van het kastje zit een spiegel die schots en scheef hangt. Voorzichtig opent ze het medicijnkastje en graait, zo snel ze kan, de verschillende potjes en flesjes bij elkaar. Ze laat alles op het bed neervallen. Jessie haalt het zakmes uit haar laars en klapt hem uit. Eén voor één opent ze de potjes en flessen en schudt de inhoud er vervolgens uit. Rollen geld, doosjes munitie en meer papieren vallen op het bloemetjessprei. Als laatste loopt ze naar de bruin aangeslagen magnetron. Deze staat op een houtenkist, die als bijzettafel fungeert. Ze trekt het deurtje open. Midden in het vieze ding staat een blik soep. In één soepele beweging opent ze het blik met haar zakmes en haalt er verschillende paspoorten uit. Jessie klapt het mes weer in en schuift het daarna terug in haar laars. Alle spullen die nog op het bed liggen propt ze snel in de tas. Behalve de revolver, die houdt ze in haar broek. Jessie sluit de rits en kijk met grote ogen op als ze gerommel bij de deur hoort.

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

(B) Vitamines

In totaal zijn er 13 vitamines. We kennen ze allemaal wel. Vitamine A, B, C, D, E en K. Daar noem ik er inderdaad 6. Hoe dat zit?


Wisten jullie dat er 8 soorten vitamines B zijn? Ik niet, tenminste tot vandaag...
Mijn verwachting was dat als er een vitamine B12 is, de nummers 1 t/m 11 ook gebruikt worden. Mijn gedachte is hier niet zo gek toch? Maar niets is minder waar.

De 8 vitamines zijn:
Thiamine
Roboflavine
Niacine
Pantotheenzuur
Pyridoxine
Biotine
Foluimzuur
Cobalamine

Dat komt op het volgende neer:
Thiamine is vitamine B1. Roboflavine heet vitamine B2 en Niacine is B3.
Tot hier gaat alles heel logisch en je zou verwachten dat de volgende vitamine B4 zal zijn, toch? Helaas... We slaan 4 over en maken een sprongetje naar 5.

Pantotheenzuur is dus vitamine B5 en Pyridoxine is keurig B6.
B7 en 8? Dat zou logisch zijn, toch? Ik kan jullie vertellen dat die, net als 4, niet zullen volgen. We gaan nu namelijk een grote sprong maken. Naar welk getal? Dat zal ik jullie vertellen. Foluimzuur krijgt B11 en Cobalamine is de hekkensluiter met B12.

Waarom ze voor deze getallen gekozen hebben weet ik niet, maar er zal vast wel een logische verklaring voor zijn. Des al niet te min blijf ik het vreemd vinden dat wij geen vitamine B4, 7 en 8 kennen.

Nou hoor ik jullie hersenen kraken. Wat is er met Biotine gebeurd? Je zei nog geen paar alinea's eerder dat Biotine ook tot de B vitamines behoort. En dat klopt! Maar om het helemaal ingewikkeld te maken is er besloten om Biotine geen getal maar de naam vitamine H te geven!

Lang leve Google! Natuurlijk heb ik dit even opgezocht.
De letter H staat voor de functie van de vitamine. Biotine hebben we namelijk nodig voor de energievoorziening en voor een gezonde staat van Huid en Haar. Snappen jullie hem nu wel? Ik moet toegeven dat het ergens best een logische keuze is, al heb er een beetje een dubbel gevoel bij. Ik begrijp dat ze hem zo hebben genoemd gezien de functie, maar ergens zegt er ook een stemmetje in mij:

"Waarom de letter H als het om een B vitamine gaat?!?!"

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

NaNoWriMo

WAT?! Kan ik jullie horen denken bij het lezen van de titel. Maar je leest goed, en ja ik heb het goed geschreven ;-)

NaNoWriMo is de afkorting van National Novel Writing Month. Nog steeds last van vraagtekens? Maak je niet druk. Je hebt Google niet nodig, ik zal het gewoon even uitleggen ;)

National Novel Writing Month is iets wat ieder jaar weer terugkeert. Iedere jaar weer in de maand november. Het idee is dat je in een maand tijd een boek van minimaal 50 000 woorden van A tot Z schrijft. Om dit te kunnen halen zal ik ongeveer 2000 woorden per dag moeten schrijven. Normaal gesproken is dat geen probleem, ik heb juist altijd te veel woorden. Ik moet altijd woorden schappen, maar hoe zal dat nu zijn...

De meeste heren laten in November, eigenlijk moet ik Movember, een snor staan en staan daarbij stil bij prostaatkanker. Dat is wel even iets anders. Twee totaal verschillende dingen. Het komt er dus op neer dat gewoon in een maand tijd een boek ga proberen te schrijven.

Sommige van jullie zal de NaNoWriMo bekend in de oren klinken, want inderdaad vorig jaar heb ik ook een poging gewaagd! Helaas heb ik het toen niet gered. M'n verhaal was (en is overigens) nog steeds niet af, afgezien daarvan zat ik op een slordige 30 000 woorden. Ach, ik was in ieder geval over de helft... En ik heb er bruikbaar schrijfmateriaal aan overgehouden.

Omdat ik dag en nacht schrijf en omdat ik dit een hele leuke uitdaging vind heb ik besloten om dit jaar weer deel te nemen. De kans is groot dat ik het dit jaar ook niet zal redden, maar hé ik ben weer een ervaring en (hopelijk) nieuw schrijfmateriaal rijker.

De komende maand zal ik paar keer een update plaatsen om te laten weten hoe het gaat. Vloeien de woorden uit mijn vingers het beeldscherm op? Of heb ik een gigantisch schrijversblok dat me lastig valt?

Ik kan jullie in ieder geval nu al vertellen dat ik vandaag van start ben gegaan. Het plan vloeide gelukkig een aantal dagen geleden al vlot uit mijn vingers en ik heb alle punten die ik mijn verhaal wil hebben op papier staan. Ik kan jullie ook melden dat ik de eerste 2000 woorden met gemak heb gehaald. De teller staat as we speak op 7600 woorden! Woooh, dat geeft een lekker gevoel.

Nou ik heb al weer genoeg waardevolle schrijverstijd verknoeit. Het is weer tijd om verder te schrijven!

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Fright Night 2nd

Foto gemaakt door Debbie

Zoals je weten was gisteren het personeelsfeest van mijn werk.
Ik had jullie beloofd de volgende dag een berichtje te plaatsen, mocht ik de avond natuurlijk overleefd hebben.

Moet ik het eigenlijk nog zeggen? Want ja, hier is een berichtje dus...JUIST, ik heb het overleefd! Maar ach wees eerlijk anders hadden we niet verwacht, toch? ;-)

Na veel gedoe met m'n make-up ben gisteravond voor een simpele variant gegaan, Dit vond ik zelf het beste bij m'n jurk passen. Geen gedoe met witte schmink dat ik toch niet mooi egaal kon krijgen. Gewoon een te lichte foundation met zwarte 'appelwangetjes'. En natuurlijk donker opgemaakte ogen en zwarte lippenstift met een klein beetje (nep)bloed. Want ja, bloed kan op z'n avond niet ontbreken!

                                 

Het was natuurlijk al donker toen ik samen met mijn collega op de fiets naar het feest ging. We droegen beide een kostuum en kregen daarbij de nodige aandacht van de gewone voorbijganger op straat. "Papa, die mensen zijn verkleed voor Halloween!" riep een meisje die naast haar vader fietste.

Als snel realiseerde ik me dat we twee hele verschijningen waren, want we werden niet geheel onopvallend nagestaard. Tot op een zeker punt werd dit zelfs een klein beetje ongemakkelijk...

We kwamen aan op ons werk, waar de eerste groepjes mensen zich al voor op het plein bij de entree begonnen te vormen. We zette onze fiets weg en werden daarna één van die groepjes. Het ontvangstcomité bestond uit twee zombies(?) die in de kassa zaten. Daarna mochten we doorlopen en werden, voor zover kan, welkom geheten door Magere Hein. Die later bij de opening van het feest één van de directeuren bleek te zijn!

Op het voorplein werd de groep langzamerhand steeds groter. Sommige collega's waren geschminkt, andere droegen een kostuum en weer anderen droegen maskers. "Wie zou dat zijn?" "Is dat die en die?" "Neeee, toch?" werd er als snel gefluisterd. Ineens kwam er beweging in de groep. "Jullie moeten door de Vogellaan!" werd er geschreeuwd. "Loop maar door als je durft!". Na een korte donkere wandeling door het Volgellaantje, waar iedereen extra op zijn hoede was, was er licht in de duisternis. Van verschillende collega's hoorde ik dat na het laantje een silhouet te zien was, maar ik denk dat ik zo druk met mijn losse schoenveter was, dat deze geheel aan mij voorbij is gegaan.

We liepen langs de olifanten en de lynxen door naar de Japanse tuin. Toen daar ineens een kettingzaag klonk. De groep bleef stilstaan en iedereen was meteen op zijn hoede. Ja hoor, daar voor ons verscheen een man met een draaiende kettingzaag die recht op ons afliep. (Gewoon een stap opzij en hij liep je (gelukkig) voorbij). We kwamen langs een bord waarop stond: Je kan nu nog terug. (Ja, maar dan moest je wel weer eerst langs die man met de kettingzaag! De grapjassen). Snel liepen we door naar het restaurant, waar een verschrikkelijk 'ongeluk' had plaatsgevonden. Een scooterrijder was aangereden door een zebra-jeep. Er lag een bebloede man onder de jeep, terwijl een ander achter het stuur zat. Af en toe klonk er luguber getoeter.

Bij de ingang van het restaurant werden we ontvangen door drie horror-nonnen. "Jullie kunnen nu nog terug" werd er weer gezegd. Zij hadden die man met de kettingzaag zeker niet gezien. Bij binnenkomst was het wel even schrikken. We konden hier alleen onze jas ophangen. Om in de feestzaal te komen moesten we door een griezeltunnel!!! Aii, dat was even slikken. Juist, omdat ik had gezegd dat daar never nooit in zou gaan... Tsjaa, dan toch terug gaan, langs de man met de kettingzaag? NEE NATUURLIJK NIET!

Met twee andere collega's, die net zulke dappere doddo's waren als ik, stond ik voor de ingang van de griezeltunnel. Wie zou er voorop gaan? "Ach, ik ga wel voorop" zei ik stoer, terwijl ik het eigenlijk in mijn broek deed van angst. Ik liep naar binnen en zette er een flinke vaart in. Hoe harder ik zou lopen, hoe sneller ik aan de overkant zou zijn. In de tunnel waren twee (of waren het drie?) griezels. Eén stond natuurlijk MIDDEN op het pad. Een ander lag in een kist en de als er een derde was, dan heeft die er naast gestaan. Eenmaal uit de tunnel werden we ontvangen door een 'kok' en een andere dame die ons een Bloody Mary in een reageerbuisje aanboden.

We liepen de zaal verder in en waande ons echt op een kerkhof. Overal stonden grafstenen. Er hingen spoken. Er stonden potten met maden en jawel...Frankenstein was er ook!

Er was een zithoek gemaakt en natuurlijk ook een dansvloer. Een een pianist speelde een droevig deuntje. Langzaam stroomde de zaal vol en het duurde dan ook niet lang voordat het feest officieel werd geopend door de twee directeurs. Dit betekende natuurlijk wel het einde van de pianist... Een 'dokter' nam met zijn lieftallige assistentes plaats op het podium en nam plaats achter de operatietafel die voldeed als draaitafel.

Foto gemaakt door Debbie

Hapjes en drankjes gingen rond, terwijl de muziek luid klonk. Echte waaghalzen namen zelf een handje maden! Er werd een hoop gedanst en je kon jezelf nog erger laten toetakelen door verschillende grimeurs. De acteurs waren gedurende het hele feest aanwezig om ons de stuipen op het lijf te jagen. En in sommige situaties zeer zeker met succes.



Ik vond het een zeer geslaagd en gezellig feest met top gezelschap!


Hieronder nog een aantal foto's van de gruwelijke avond.

P.s.

Debbie ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik gebruik heb gemaakt van je foto's (en zo vrij ben geweest ze iets te bewerken...)!

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"