Christmas Song

Dit jaar is met uit stekt het jaar van de nieuwe kerstliedjes.

Ik geloof dat er nog nooit zo veel nieuwe kerstnummers zijn uitgebracht dan in de afgelopen paar maanden.

"Santa tell me" van Arianna Grande, deed me overigens erg aan de "All I want for Christmas is You" van Mariah denken. Het nummer van de Jumbo reclame, die onderhand iedereen nu wel mee kan zingen. "I'll be there this Christmas" van Gary Fomdeck. Nick en Simon hebben dit jaar ook weer een nieuwe kerstcd uitgebracht. De Common Linnets komen met een kerstnummer voor op een Amerikaanse kerstcd. En Gerard Joling komt zelfs met een hele cd vol nieuwe kerstnummers!

Zelfs "Do they know it's Christmas Time" is opnieuw ingezongen, om geld in te zamelen tegen het Ebolavirus.
                         

Ik als groot kerstliedjesliefhebber (uhm not...) moest hier wel een stukje over schrijven. Mariah Carey komt me al jaren met haar "All I want for Christmas is You" m'n strot uit. Eigenlijk heb ik het met de meeste oude Christmas songs wel gehad. Ieder jaar zijn het weer dezelfde zoete nummers die voorbij komen.

Eerder noemde ik al Gerard Joling. Hij bracht eerder dit jaar zijn nieuwe kerstalbum "Christmas, the Birth of Love" uit. Een cd vol Engelstalige en originele kerstnummers. Ik ben geen Jolingfan, maar op zijn nieuwe kerstcd staan echt goede nummers. "The Birth of Love"is toch wel mijn favoriet. Misschien komt dat ook wel omdat ik het een totaal niet Joling nummer vind.

                              

Helaas is bovenstaande het enige wat ik online van "The Birth of Love" heb kunnen vinden. Het nummer doet mij heel erg denken aan "Skyfall" van Adele. Horen jullie het ook? Of ligt het misschien toch aan mij...

Wat ik toch wel de beste nieuwkomer vind is Gary Fomdeck, oftewel Gerard Ekdom van 3FM, met zijn nummer "I'll be there this Christmas". Dit nummer is wat mij betreft een blijvertje :-)

Dit was het dan.
Ik zal ongetwijfeld een hoop nieuwe nummers zijn vergeten of misschien nog wel niet gehoord hebben. Daarom ben ik heel benieuwd naar jullie nieuwe favoriete kerstsong! Let me know ;-)

Fijne Kerstdagen!
Buon Natale!

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Liza

Haar fiets staat voor het keukenraam met de dichte luxaflex. Hijgend staat Liza bij de bekende voordeur. Haar moeder houdt niet van laatkomers. Waarschijnlijk zit die al met hapjes op haar te wachten aan de eettafel. Liza staart naar de deur. Moet ze aanbellen of haar sleutel gebruiken? Ze weet dat haar moeder liever heeft dat ze haar sleutel gebruikt. Zo lijkt het net alsof er niks is veranderd. Het voelt raar om de sleutel te gebruiken en gewoon naar binnen te lopen.

Binnen is het stil. Op het tikken van de klok na is er niks te horen. Met haar jas aan loopt Liza de gang door. Ze opent de deur en gluurt voorzichtig de woonkamer in. De gordijnen zijn nog gesloten. “Mam?” zegt ze terwijl ze naar binnenloopt, maar ze krijgt geen reactie. Ze kijkt de open keuken in, ook daar is niemand. De eettafel is leeg. Liza zucht diep als ze in de woonkamer een wijnfles en een wijnglas op de salontafel ziet staan. Ze pakt de fles op en merkt dat deze leeg is. Ze wast het glas af en zet de lege fles bij de anderen die afgedekt naast het fornuis staan opgesteld. Haar oog valt op de lege voerbak van de kat. Als Liza de voerbak gevuld heeft loopt ze terug naar de gang. Onderaan de trap blijft Liza staan en kijkt omhoog. Even sluit ze haar ogen en zucht. Daarna loopt ze naar de voordeur. Volgende week hebben ze weer een middag gepland. Misschien is zij dan wel op tijd en zit haar moeder dan wel aan de eettafel.   

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

"Let's get crazy, crazy, crazy!"... Een bekentenis...

Dit is een speciaal bericht.

In dit bericht ga ik een stukje een deel van mezelf bloot geven.
Dit bedoel ik natuurlijk figuurlijk ;-)

Ik heb wel eens de vraag gekregen hoe ik aan inspiratie voor mijn verhalen kom. Het antwoordt daarop is simpel. Voor mij zit overal inspiratie in. Al is het de ene keer moeilijker te vinden dan de ander. Ik kan jullie met een gerust hart vertellen dat ik op moment overal inspiratie tegen kom. Zo zag ik laatst een Hawaï krans ergens naast een deur hangen en meteen was daar een nieuw hoofdstuk voor één van mijn verhalen. Soms gaat dat zo de hele dag door. Daarom zorg ik er voor dat ik altijd pen en papier of mijn mobiel bij me heb. Maar ik begin af te dwalen...

Nu kan ik jullie horen denken: "Wat is hier nu zo bijzonder aan?" Nou dat zal ik jullie vertellen... Dit is iets wat, op moment, helemaal niemand van mij weet. Oké, misschien weten één of twee personen er van af, maar ik kan jullie verzekeren dat op deze twee vriendinnen na niemand hier van weet! En nu sta ik dus op het punt om dit 'geheim' met jullie (en aan de rest van de wereld, want ja iedereen kan het lezen) te delen.

Eén van mijn grootste inspiratiebronnen is toch wel muziek. Misschien geeft de titel het al een beetje weg... En anders wel de foto die jullie naast deze link zagen.
Ongeveer een jaar geleden hoorde ik een nummer van One Direction (ja, DE One Direction). Hun nummers blijken een bron van inspiratie. Met de drie albums die deze populaire jongensgroep al heeft uitgebracht heb ik tot nu toe een mooi begin van een boekenreeks kunnen schrijven. (Hierbij kan je denken aan een boekenreeks die uit 4 delen zal bestaan).

Uhm.... ja, ik heb dus alle drie de albums in de kast staan...
Dit betekent overigens niet dat ik één van hun (gillende) fans ben.

Het eerste deel van de verhalenreeks heb ik zo goed als af. Het zal hier en daar nog herschreven moeten worden. Maar het is een verhaal met een kop en een staart en alles daar tussenin. Aan het tweede deel ben ik nog aan het schrijven, al komt langzaam maar zeker het einde in zicht. Voor het derde deel heb ik stappen op papier gezet en, hoe vreemd dit misschien ook klinkt, een belangrijk onderdeel van het vierde deel staat ook al op papier. Ergens toch wel bijzonder dat je het vierde deel al kan schrijven zonder dan ook maar een woord van het derde deel op papier te hebben staan. Ik heb zelfs al gebruik gemaakt van flashbacks van gebeurtenissen uit het derde deel.

Een tijdje geleden heb ik mezelf vastgeschreven in het tweede deel. Iets waar ik me maar niet uit lijk te kunnen schrijven. Ondanks de cd's, die tijdens dit schrijfproces altijd meedraaien, krijg ik geen nieuwe ideeën. Hierdoor zitten mijn personages al een tijd vast in Rome.Wat ik ook probeer ik krijg ze er maar niet weg...

Inmiddels is One Direction's vierde album uit. Ik heb zo lang mogelijk gewacht met het bestellen van het album, maar ik ben toch tot de conclusie gekomen dat ik deze vierde cd toch echt nodig heb om verder te kunnen schrijven, want voor het derde deel moet ik mijn personages toch echt weer thuis hebben...

Nou dit was het, dit is mijn bekentenis...

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

"Laat het gaan" oftewel "Let it gooo"

Ik kan niet geloven dat ik dit ga doen.
Maar ik laat het gaan ;-)

Waar ik het over ga hebben? Over de film van Frozen van Disney.
Gaat ze dat echt doen? Ja, dat ga ik echt doen ;-)

De film is afgeleid van het beroemde sprookje De sneeuwkoningin van Hans Christian Andersen, dat in 1844 verscheen.

Op 1 November 2013 kwam de clip van het nummer Let it go van Demi Lovato uit. Dit nummer, wat je wel de titelsong mag noemen, is het bekendste nummer uit de film Frozen. Er zijn twee varianten van het nummer zo heb je het origineel uit de film en de pop-versie van Demi.

Demi's versie was de eerste die ik hoorde. Toen ik haar versie van "Let it go" hoorde was ik meteen verkocht. Het nummer behoort nu nog steeds tot mijn favorieten. Het origineel is totaal het tegenover gestelde dan dat van Demi en is gezongen door Idina Menzel (die in veel Broadway stukken gespeeld heeft en o.a. te zien was in Glee). Beide nummers bezorgen mij telkens weer kippenvel.

Dankzij Demi's versie van Let it go werd ik nieuwsgierig naar de film. Ik zou en moest hem zien! In de bioscoop heb ik hem niet gezien en het duurde ook even voordat ik de film op DVD had aangeschaft. Nu lag hij al een tijdje onaangeraakt in de kast. Ondanks dat ik de film niet in de bioscoop heb gezien of überhaupt gezien had raakte ik toch in de ban van Frozen. Ik heb zelfs een t-shirt met de inmiddels beroemde quote van sneeuwpop Olaf. 

"Some people are worth melting for"

Vorige week was de tijd daar. Ik heb de film uit de kast gehaald en eindelijk in de DVD-speler gestopt. Ik kan jullie vertellen dat de film meer was dan ik er van had verwacht. Een verhaal over twee zussen en hun zusterliefde voor elkaar. Een verhaal met een twist, want de galante prins blijkt in de loop van dit verhaal een gigantische kwal te zijn.

De film zit vol nummers. Het nummer Do you want to build a snowman vind ik de meest schattige, maar tegelijkertijd ook het meest zielige nummer. Tijdens dit nummer maakt de film een tijdsprong.

De film laat ook zien dat prinsessen niet altijd mooi wakker worden, zoals we in de meeste films wel zien gebeuren.

Meer zal ik niet over de film vertellen, daarvoor moeten jullie hem maar gewoon gaan kijken ;-)

Frozen heeft mij in ieder geval helemaal ingepakt.
In maart 2015 zal er een short (een korte film) volgen genaamd Frozen Fever, deze zal met de nieuwe live action Cinderella te zien zijn. [Bron: PerezHilton.com]

Nu maar hopen dat er ooit nog een (grote) tweede Frozen film gaat komen.

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

NaNoWriMo - Update 5

November is voorbij. NaNoWriMo zit er voor dit jaar weer op. Zoals beloofd hier nog een kleine en laatste update.

De afgelopen maand ben ik erg druk geweest met de National Novel Writing Month. Dit jaar was het tweede jaar dat ik een poging waagde. Vorig jaar lukte het niet, maar dit jaar zou anders zijn... En dat is gebeurd! Dit jaar wist ik het doel, 50.000 woorden, wel te halen. Dat lukte mij zelfs voor het einde van de maand!

De avond van 28 november was mijn avond om even trots te zijn.
Ik behaalde de 50.000 woorden! Hier was mijn verhaal alleen nog niet af... Wel was het einde in zicht. Daarom gaf ik deze NaNoWriMo uitdaging een wending. Mijn doel was om aan het eind van de maand mijn verhaal af te hebben. Dit was eerlijk gezegd niet heel realistisch van mij... Eind november heb ik dan ook niet gehaald. 3 december daar in tegen wel! Met ruim 6.500 extra woorden heb ik gisteren het einde kunnen schrijven.

Nu heb ik een verhaal met kop en staart, en alles daar tussenin, liggen.
Werk wat ik kan gaan kneden en schaven. Scenes zullen aan elkaar geschreven moeten worden. Zinnen zullen een metamorfose ondergaan. En dan is het af. Dat is best een gek idee.... Gek dat daarmee het verhaal van Lara klaar is.

Of nou ja klaar.... Eerlijk gezegd is dit nog maar het begin.
Omdat ik besloten heb het verhaal met een open einde te laten eindigen is er een tweede deel mogelijk. En ik zal eerlijk zijn, ik heb ideeën zat. De eerste aantekeningen zijn al gemaakt. Er staat Lara een hoop te wachten. Maar laat ik meteen duidelijk zijn, dat tweede deel ga ik niet in één maand schrijven.
Al zou het mooi zijn als het me zou lukken...

Nu ga ik iets engs doen...
Wees niet bang, voor jullie zal dit niet eng zijn.

Ik heb Lara's verhaal nu af. Het zijn allemaal puzzelstukjes die ik enkel nog in elkaar hoef te schuiven. Feedback zou daar welkom bij zijn. Het gaat hierbij niet om het zoeken naar spelfouten, want ja ik weet dat die er in zullen zitten (helaas...). Het gaat om de verhaallijn. Klopt er wat er gebeurd, zijn er stukken die misschien weggelaten kunnen worden? Hou er alleen we rekening mee dat het gaat om een verhaal voor jongeren ;-)

Nou ik ben benieuwd!

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

NaNoWriMo - Update 4 - 50.000!!!!

Hierbij mijn vierde NaNoWriMo update!!!
Aan de titel raden jullie vast wel waar deze over zal gaan ;-)

Het is feest!!! Hiep hiep HOERA!!!!
Ik heb gisteravond de 50.000 woorden behaald! En dat met 28 dagen op de teller!!! Ongelooflijk, ik had nooit verwacht dat me dit binnen de tijd zou lukken, want er zijn nog twee schrijfdagen (vandaag en morgen) over.

Of met die 50.000 woorden mijn verhaal ook af is? Het antwoord daar op is BIJNA...
Ik moet nog een paar aantekeningen en ideeën verwerken en dan kan ik aan het herschrijven beginnen.

Mijn wordcount van de afgelopen 28 dagen

Wow, ik sta er zelf helemaal van versteld. Het is me gewoon gelukt!
Al moet ik natuurlijk niet op de feiten vooruit lopen, mijn verhaal heeft tenslotte nog geen einde. Mijn doel, nu ik de 50.000 woorden heb behaald, is om mijn verhaal aan het eind van deze maand af te hebben.

Dus ik ga weer snel door met schrijven.
Jullie houden nog één update van mij te goed. ;-)

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

NaNoWriMo - Update 3

Hier een derde update.
Deze zal wat korter zijn dan de vorige updates. Dit keer weet ik wel wat ik jullie wil vertellen. Nah, hoe is het mogelijk?!

Het verhaal stroomt uit mijn vingers.
Ik lig lekker op schema en loop nog altijd voor op het aantal woorden. Mijn voorsprong van 10.000 woorden heb ik helaas niet meer kunnen halen.

Nog 6 dagen en dan zit november er alweer op. 6 dagen om die 50.000 woorden te behalen.
As we speak zit ik op de 42.742 woorden. Ja ja, ik ben er inderdaad bijna! Nog iets meer dan 7.000 woorden en dan ben ik er. Hoe moeilijk kan het zijn?

Voor het eerst ben ik er van overtuigd dat ik misschien ook wel echt de 50.000 woorden ga halen. Inderdaad misschien... Waarom dat zo is? Nou dat zal ik jullie vertellen...

Een paar dagen geleden kreeg ik het geniale idee om mijn verhaal een hele andere kant te geven. Yep, een twist. Of beter gezegd twists. Door deze twists moest ik een hoop aanpassen. Tot mijn grote verbazing verdwenen er duizenden woorden van de paginas's. Hmmm, dat was niet geheel volgens de planning...

Ik hoop dat ik het verhaal snel af, zodat ik het kan herschrijven.
Een kneedje hier, wat geschaaf daar en dan hoop ik een verhaal af te hebben waar ik trots op kan zijn.

Dit was het voor nu! Ik zie jullie bij de volgende update!

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

NaNoWriMo - Update 2

Hier ben ik dan met mijn tweede update!
Hé en zo als beloofd binnen 10 dagen ;-P

Wederom erg leuk bedacht, maar ik heb ook deze keer geen idee wat ik precies moet plaatsen.

Moet ik jullie vertellen over mijn dansende vingers op het toetsenbord van mijn laptop? Dan wel niet weer over de struggles?
Of over het feit dat ik gisteren slecht 465 woorden op papier heb weten te krijgen?

O wacht! Ik heb al een idee!
Waarom vertel ik jullie in deze update niet gewoon wat meer over het verhaal?! Vinden jullie dat geen goed idee? Nou ik wel!

Maar voordat ik jullie wat over het verhaal ga vertellen wil ik eerst een foto met jullie delen. Ik heb deze foto overigens niet zelf gemaakt, maar gewoon via Google gevonden.

Wat doet deze foto met je? Doet de foto überhaupt wel wat met je?
Schept het een verwachtingsbeeld?

Laat me raden...
Als jullie deze foto zien denken jullie vast dat dit verhaal over een meisje gaat die aan (klassiek) ballet doet. Heb ik het goed? Waarschijnlijk zal het over een meisje gaan die net buiten de boot valt, een vreemde eend in de bijt. Mag ik door gaan voor de magnetron?

Nee, dat is flauw van me...
Ergens hebben jullie wel gelijk hoor. Het verhaal gaat inderdaad over een meisje. En ja, ze kan goed dansen. Maar haar dans is maar een klein onderdeel van het verhaal.

De naam van het meisje is Lara. Samen met haar vader en moeder verhuist ze naar een andere stad. En in die stad speelt het verhaal zich af. De rede van de verhuizing is het faillissement van haar vaders garage. Haar vader heeft inmiddels een andere baan, in een andere stad. Hij is monteur bij een garage. Haar moeder kon gelukkig gemakkelijk een andere baan vinden en werkt nu als een schoolzuster op één van middelbare scholen in de stad.

Lara is nieuw, ze kent niemand. Op haar nieuwe school wordt er van haar verwacht dat ze deel uit maakt van het cheerteam, dit omdat ze op haar oude school ook in het team zat. Dat team sleepte de ene na de andere overwinning in de wacht. Lara's enthousiasme voor cheeren neemt af als ze merkt dat de cheerleaders op haar nieuwe school een heel ander aanzien hebben dan op haar oude. De cheerleaders worden hier nog net niet op handen gedragen. Ondanks dat blijft ze bij het team. Als ze de komende schooljaren in het team blijft, maakt ze wellicht kans op een studiebeurs. En die beurs kan ze goed gebruiken...

Vrij snel gaat ze opzoek naar een bijbaantje. Tot Lara's verbazing is één van de lokale crossmotorgarage's opzoek naar een nieuwe monteur/technicus. Ondanks dat ze dol is op dansen, is haar liefde voor de motorcross groter. Lara solliciteert en wordt meteen aangenomen. Tijdens haar eerste werkdag maakt ze kennis met Leon, een coureur van de garage, en zijn grote ego.

Benieuwd hoe dit verhaal verder gaat? Sorry, maar dat kan ik jullie (nog) niet vertellen. Wie weet daar meer over in mijn volgende update. Ik ga nu weer snel verder met schrijven, de 50.000 woorden zijn namelijk nog lang niet in zicht!

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Detective Flack (is back)

Ja ja, detective Flack is back!!!

Eerder maakten jullie al kennis met detective Flack in Zaak 838 (juni 2014). Dat stukje heb ik toen geschreven voor de Creatief Schrijven cursus die ik toen volgde. Zoals jullie weten ben ik inmiddels druk bezig met een opleiding aan de Schrijversacademie. Voor de opdracht die ik moest maken moest ik een spannende scene, van 200 woorden, schrijven. In deze scene moest een detective in een keuken centraal staan.

Dit leek mij een mooie gelegenheid om Flack (en natuurlijk Stella) uit de kast te trekken. Al snel had ik wat op papier staan. Na wat geschrap en geschaaf was mijn stukje af. En inderdaad, het zijn iets meer dan 200 woorden geworden.

De geschreven tekst zat mij ergens niet helemaal lekker. Dus ik pakte gister ochtend mijn laptop er nog snel bij en schreef snel nog een tweede stukje. Ik besloot om beide teksten mee te nemen. In de trein kreeg ik ook over dat tweede stukje geen goed gevoel. De teksten werden met de andere studenten uitgewisseld. Iedereen kreeg van mij een velletje met twee kanten. Tot op het moment van voordragen wist ik niet welk stukje ik zou lezen. De eerste versie? Of toch de tweede? In een opwelling heb ik toen voor de eerste gekozen, wat achteraf de juiste keuze bleek te zijn.

Onder dit bericht vinden jullie beide versies. Versie twee heb ik inmiddels wat aangepast. Ik ben erg benieuwd naar jullie reacties. Wat vinden jullie zelf beter? Versie 1 of versie 2?

Ben je benieuwd naar het vorige avontuur van detective Flack?
Klik op de letter F om naar Zaak 838 te gaan: ℱ
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------- 
Versie 1:

Detective Flack stopt zijn notitieblok in zijn binnenzak terwijl hij langs de openkeuken loopt. Twee van de drie ingangen zijn afgezet met lint. Als hij de keuken in loopt valt zijn oog meteen op een hoopje wit poeder wat op de werkbank, onder de pizzaovens, ligt. Flack trekt een latex handschoen aan en veegt er met zijn wijsvinger door. Hij steekt zijn vinger in de lucht. Met gefronste wenkbrauwen bestudeert het witte poeder. “Doe je voorzichtig met mijn plaats delict” klinkt de bekende vrouwenstem. “Onze plaats delict, Stell” corrigeert Flack. Hij kijkt op en ziet zijn collega gehurkt voor het fornuis zitten. Ze haalt een wattenstaafje door een rode substantie en druppelt er wat luminol op. Er gebeurt niks. Ze haalt er een nieuw wattenstaafje doorheen en ruikt er aan. “Als ik het niet dacht” zegt Stella zacht. Ze staat op en steekt haar hand uit naar Flack, “Ruik eens”. Flack pakt het wattenstaafje aan en haalt zijn neus op, “Tomatensaus? Is dit een grap?”. Stella lijkt haar aandacht alweer op wat anders gevestigd te hebben. Ze loopt naar een koellade en veegt met een wattenstaafje over de randen. Ze druppelt er wat vloeistof op en het kopje begint blauw op te lichten. Stella trekt de lade open en ziet een geklauwde hand liggen.



Versie 2:

Terwijl hij zijn notitieblok in zijn binnenzak stopt loopt detective Flack langs de openkeuken. Zijn ogen glijden over de stapels borden die aan beide kanten van de lange werkbank staan. In de open hangkasten erboven staan nog meer borden, schalen, bakken en kruiden. Onder één van die kasten staat een grote snijmachine. Flack loopt, langs de pizzaovens, de keuken in. Middenin de keuken staat een eiland. Boven dat eiland hangt een rek met messen en tangen. Zijn oog valt op de opscheplepels, die aan haken bij het fornuis hangen. Deze lepels schreeuwen om zijn aandacht. “Kijk eens wat we hier hebben” zegt hij zacht als hij een rode vlek op één van de opscheplepels ziet. Hij trekt latex handschoenen aan en pakt de lepel. Voordat Flack het weet kletteren alle opscheplepels op het fornuis. “Doe je voorzichtig met mijn plaats delict” klinkt de bekende vrouwenstem. “Onze plaats delict, Stell” corrigeert Flack terwijl hij de lepel in een zak stopt. Stella maakt een foto van de bende die Flack heeft aangericht en gaat daarna verder met haar onderzoek. Flack hangt de lepels één voor één terug. Zijn ogen worden groot als hij een vinger tussen de opscheplepels ziet liggen. “Stell…”

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

NaNoWriMo - Update 1

Ja, daar is die dan eindelijk! Mijn NaNoWriMo-update!

Tsjaa, ik heb nu wel leuk bedacht om een update te plaatsen over mijn NaNoWriMo-voortgang, maar eigenlijk heb ik niet z'n goed idee wat ik jullie moet vertellen.

Moet ik vertellen dat ik al mijn vrije uurtjes aan NaNoWriMo besteed? Dat ik soms wel de hele avond met mijn laptop op schoot zit? Of moet ik vertellen over 9 september? De dag dat ik letterlijk met mijn handen in het haar zat, omdat ik mijn ideeën heel slecht kon verwoorden?

Interesseert dat jullie? Ik heb geen idee.
En ach, nu heb ik het jullie toch verteld.
Voor degenen die het geen ene moer kan schelen, SORRY!!!

Ik denk dat ik jullie toch even een korte samenvatting over de afgelopen tien dagen ga geven....

Nou, zoals jullie weten zijn er inmiddels 10 (stressvolle) schrijfdagen verstreken. Dit leek mij daarom wel een mooi moment voor een update. Wat een mooie bijkomstigheid is, is dat ik op de tiende dag het ook nog eens voor elkaar heb weten te krijgen om 25.000 woorden te behalen. Ik moet zeggen dat dat best wel een lekker gevoel geeft.

Op 1 november klonk het startsein. De National Novel Writing Month (NaNoWriMo) was officieel begonnen. Die dag begon ik met een gigantische sprint die mij een mooie voorsprong gaf. Het schrijven ging de eerste dagen zo vlot, dat ik al snel een voorsprong van 10.000 (TIENDUIZEND!!!) woorden te pakken had. Dit gaf een nog beter gevoel. Ik voelde mij euforisch en wist iedere dag (en als ik moest werken avond)  mijn verhaal met duizenden woorden uit te breiden. De woorden leken zelf een weg uit mijn hoofd, via vingers en toetsenbord, op het scherm te vinden. Tot een dag of twee geleden...

Sinds een dag of twee gaat dat ineens een stuk minder vlot. Op de negende dag bereikte ik zelfs een diepte punt. Op die negende dag kreeg ik ong. 850 woorden uit mijn vingers. Ik haalde die dag niet mijn doelstelling van 1.600 woorden per dag. Ondanks mijn grote voorsprong zaten die 850 woorden mij helemaal niet lekker. Die nacht heb ik ook slecht geslapen.

Op de tiende dag ben ik er uitgebreid voor gaan zitten. Kop telefoon op, muziek aan, wifi uit en schrijven maar! Mijn doel was om die dag 2.000 woorden te typen. Een aantal wat normaal geen enkel probleem is. Met die 2.000 woorden zou ik mijn voorsprong van 10.000 ook weer terug hebben. Ik kan jullie vertellen dat het me helaas, op 200 woorden na, niet is gelukt....

Maar des te meer ben ik gemotiveerd om vandaag wel die 200 extra woorden op papier te krijgen. Dus ik ga weer snel aan de slag!

Wens me succes!
(En ik beloof jullie dat een volgende update niet nog eens 10 dagen op zich zal laten wachten)

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Landschapsbeschrijvingen 2

Eerder plaatste ik al een bericht dat over landschapsbeschrijvingen gaat. Hier is er dan nog één. Onderstaande tekst is door ondergetekende geschreven voor een inleveropdracht.

Vandaag was het zover, de tweede lesdag!
Na een lange tocht over de Oudegracht (ja, ik was een paar keer verkeerd gelopen) kwam ik aan bij nummer 237, Het Literatuurhuis. De les begon en er werd gevraagd wie er wilde beginnen met voordragen. Ik stak als eerste mijn hand op. Ach, dan was ik er tenminste van af...

De reacties die ik kreeg waren verrassend.
Ze vonden dat ik het beeldend geschreven had. Ook maakte mijn stukje emoties los bij mijn docent en medestudenten. Een mooier compliment kan je niet krijgen :-)

Natuurlijk was er ook feedback.
Zo moet ik wat minder gebruik maken van bijvoeglijk naamwoorden. Eenmaal thuis ben ik meteen aan de slag gegaan en heb mijn stukje herschreven. Onderstaande tekst is het resultaat van de herschrijfsessie.

Ik ben benieuwd naar jullie reactie's!

-----------------------------------------------------------------------------------------------
De wind waait zacht door Nikki’s lange haren terwijl ze de stenen trap door de duinen afloopt naar haar tweede achtertuin. De vertrouwde zilte lucht wordt steeds sterker. Haar gympen hangen aan elkaar gebonden over haar schouder. Ze stapt van de laatste tree en staat met haar blote voeten in het korrelige zand. Zoals altijd blijft ze even staan en laat de omgeving op haar inwerken. De zon geeft de lucht een rood-oranje gloed en is nog net tussen twee rotsen te zien. Het doet haar denken aan het schilderij van haar moeder. Haar moeder… Nikki slikt even en richt haar blik op de grond. Ze trotseert het losse zand. Zo nu en dan ziet ze een verstopte schelp uit het zand steken. Met iedere stap die ze zet klinkt het ruisende geluid van de oceaan luider. Schuimende golfen spoelen aan op het strand. Het water kietelt haar tenen. Links van haar, in de verte, is de grote pier te zien. De pier die tot ver in de oceaan reikt en stabiel op twaalf palen staat. Van de vele lampjes op de pier is nog niet veel te zien. Al lijkt het reuzenrad volop te draaien. Met haar handen in haar zakken slentert ze, over het natte zand, in tegengestelde richting van de pier. Eenmaal bij de rotsen aangekomen kijkt ze om en kan nog net zien hoe de oceaan haar voetafdrukken wegspoelt. De golven slaan krachtig tegen de rotsen. Voorzichtig klimt Nikki op één van de glibberige stenen. Ze staart naar de zonsondergang. “Mama, ik mis je” fluistert ze zacht terwijl er een traan over haar wang loopt. 

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Landschapsbeschrijvingen

Nee, het is geen NaNoWriMo update.
Daar zullen jullie nog heel even op moeten wachten. Sorry...

Wat dit dan wel is? Hmm, kunnen we het een Schrijversacademie-update noemen? Ik denk het wel... Het is een stukje schrijven, een stukje fuctie ;)

Op de Schrijversacademie zijn we nog steeds druk bezig met het ontwikkelen van een eigenstijl. Het vierde thema wat we daarom behandelen is landschapsbeschrijving. Hierbij gaat het er om dat je het landschap/decor dat je personage betreedt zo levendig mogelijk beschrijft. Hier komen natuurlijk aardig wat details bij kijken.

Best grappig als je je bedenkt dat ik vroeger (echt jaren geleden) te horen kreeg dat ik te gedetailleerd was. "Sabrina wat maakt het uit dat ze het licht op de overloop uit doet of dat de muren donkerrood zijn. Dat kan veel bondiger"

Ja, dat was toen... Maar dit is nu!

Ik moest een oud personage (gemaakt voor een eerdere schrijfopdracht) geëmotioneerd een landschap/ruimte laten betreden.

Welke emotie komen jullie in onderstaand stukje tegen?

---------------------------------------------------------------------------------------------------   

Met piepende banden zet Jessie de auto stil op de vrij lege parkeerplaats. Iets verderop staat in het knipperende licht van een lantaarnpaal een oude verroeste pick-up. Jessie slaat de autodeur met een klap dicht en rent gehaast naar de donkeroranje motelkamerdeur met de verroeste zeventien. Gelukkig had ze voor een kamer op de begaande grond gekozen. Met de sleutel opent ze de deur, waarna ze hem snel weer sluit. In drie soepele bewegingen draait ze de deur op slot en schuift de twee veiligheidshaakjes vast. Ze leunt met haar hoofd tegen de deur terwijl ze kort de tijd neemt om op adem te komen. Het peertje wat normaal de kamer van fel licht voorziet laat ze uit. Met wijd open gesperde ogen speurt ze de goedkope motelkamer af. Waar heeft ze alles ook alweer gelaten? De slecht onderhouden houten vloer, die zich schuil houdt onder een vlekkerig rood tapijt, kraakt bij iedere stap die ze zet. Ze loopt langs het bed met bloemetjessprei en staat met vijf stappen aan de andere kant van de kamer. Ze loopt naar het kleine nachtkastje en haalt onder de stoffige kap van de lamp twee wapens tevoorschijn. Een vuurwapen en een scherp zakmes. Ze klapt het mes in en schuift hem in haar laars. Daarna loopt ze naar de smalle kledingkast en trekt de scheve deuren open. Ze haalt een grote zwarte tas tevoorschijn en legt deze, naast de wapens, op het bed. Tegenover het bed staat een ladekast met vier lades. De eerste drie open gemakkelijk. Ze haalt haar kleding vlug uit de lades en propt ze in de tas. Als ze de vierde la probeert te open, schuift deze maar een klein stukje mee. “O, kom op” moppert Jessie terwijl ze met twee handen aan de lade trekt. Het duurt niet lang voordat ze de lade helemaal open krijgt. Tussen de kleine stapeltjes kleding haalt ze verschillende papieren tevoorschijn. Ze stopt de kleding gehaast in de tas en laat de papieren op het bed liggen. Jessie verdwijnt het kleine hokje, wat een badkamer moet voorstellen, in. Ze opent de klep van het waterreservoir voor de wc en trekt haar kleine revolver, wat met tape vast zit geplakt, los. Ze controleert het wapen op munitie en steekt het daarna in de rand van haar broek. Jessie draait zich om en schuift het plastic douchegordijn aan de kant. Met twee stappen staat ze in de vergeelde douchcabine. Ze graait de shampoofles en conditioner bij elkaar. Beide flessen gooit ze vanuit de deuropening op het bed daarna draait ze zich om en richt zich op de wastafel. Boven de wastafel hangt een medicijnkastje, op de deur van het kastje zit een spiegel die schots en scheef hangt. Voorzichtig opent ze het medicijnkastje en graait, zo snel ze kan, de verschillende potjes en flesjes bij elkaar. Ze laat alles op het bed neervallen. Jessie haalt het zakmes uit haar laars en klapt hem uit. Eén voor één opent ze de potjes en flessen en schudt de inhoud er vervolgens uit. Rollen geld, doosjes munitie en meer papieren vallen op het bloemetjessprei. Als laatste loopt ze naar de bruin aangeslagen magnetron. Deze staat op een houtenkist, die als bijzettafel fungeert. Ze trekt het deurtje open. Midden in het vieze ding staat een blik soep. In één soepele beweging opent ze het blik met haar zakmes en haalt er verschillende paspoorten uit. Jessie klapt het mes weer in en schuift het daarna terug in haar laars. Alle spullen die nog op het bed liggen propt ze snel in de tas. Behalve de revolver, die houdt ze in haar broek. Jessie sluit de rits en kijk met grote ogen op als ze gerommel bij de deur hoort.

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

(B) Vitamines

In totaal zijn er 13 vitamines. We kennen ze allemaal wel. Vitamine A, B, C, D, E en K. Daar noem ik er inderdaad 6. Hoe dat zit?


Wisten jullie dat er 8 soorten vitamines B zijn? Ik niet, tenminste tot vandaag...
Mijn verwachting was dat als er een vitamine B12 is, de nummers 1 t/m 11 ook gebruikt worden. Mijn gedachte is hier niet zo gek toch? Maar niets is minder waar.

De 8 vitamines zijn:
Thiamine
Roboflavine
Niacine
Pantotheenzuur
Pyridoxine
Biotine
Foluimzuur
Cobalamine

Dat komt op het volgende neer:
Thiamine is vitamine B1. Roboflavine heet vitamine B2 en Niacine is B3.
Tot hier gaat alles heel logisch en je zou verwachten dat de volgende vitamine B4 zal zijn, toch? Helaas... We slaan 4 over en maken een sprongetje naar 5.

Pantotheenzuur is dus vitamine B5 en Pyridoxine is keurig B6.
B7 en 8? Dat zou logisch zijn, toch? Ik kan jullie vertellen dat die, net als 4, niet zullen volgen. We gaan nu namelijk een grote sprong maken. Naar welk getal? Dat zal ik jullie vertellen. Foluimzuur krijgt B11 en Cobalamine is de hekkensluiter met B12.

Waarom ze voor deze getallen gekozen hebben weet ik niet, maar er zal vast wel een logische verklaring voor zijn. Des al niet te min blijf ik het vreemd vinden dat wij geen vitamine B4, 7 en 8 kennen.

Nou hoor ik jullie hersenen kraken. Wat is er met Biotine gebeurd? Je zei nog geen paar alinea's eerder dat Biotine ook tot de B vitamines behoort. En dat klopt! Maar om het helemaal ingewikkeld te maken is er besloten om Biotine geen getal maar de naam vitamine H te geven!

Lang leve Google! Natuurlijk heb ik dit even opgezocht.
De letter H staat voor de functie van de vitamine. Biotine hebben we namelijk nodig voor de energievoorziening en voor een gezonde staat van Huid en Haar. Snappen jullie hem nu wel? Ik moet toegeven dat het ergens best een logische keuze is, al heb er een beetje een dubbel gevoel bij. Ik begrijp dat ze hem zo hebben genoemd gezien de functie, maar ergens zegt er ook een stemmetje in mij:

"Waarom de letter H als het om een B vitamine gaat?!?!"

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

NaNoWriMo

WAT?! Kan ik jullie horen denken bij het lezen van de titel. Maar je leest goed, en ja ik heb het goed geschreven ;-)

NaNoWriMo is de afkorting van National Novel Writing Month. Nog steeds last van vraagtekens? Maak je niet druk. Je hebt Google niet nodig, ik zal het gewoon even uitleggen ;)

National Novel Writing Month is iets wat ieder jaar weer terugkeert. Iedere jaar weer in de maand november. Het idee is dat je in een maand tijd een boek van minimaal 50 000 woorden van A tot Z schrijft. Om dit te kunnen halen zal ik ongeveer 2000 woorden per dag moeten schrijven. Normaal gesproken is dat geen probleem, ik heb juist altijd te veel woorden. Ik moet altijd woorden schappen, maar hoe zal dat nu zijn...

De meeste heren laten in November, eigenlijk moet ik Movember, een snor staan en staan daarbij stil bij prostaatkanker. Dat is wel even iets anders. Twee totaal verschillende dingen. Het komt er dus op neer dat gewoon in een maand tijd een boek ga proberen te schrijven.

Sommige van jullie zal de NaNoWriMo bekend in de oren klinken, want inderdaad vorig jaar heb ik ook een poging gewaagd! Helaas heb ik het toen niet gered. M'n verhaal was (en is overigens) nog steeds niet af, afgezien daarvan zat ik op een slordige 30 000 woorden. Ach, ik was in ieder geval over de helft... En ik heb er bruikbaar schrijfmateriaal aan overgehouden.

Omdat ik dag en nacht schrijf en omdat ik dit een hele leuke uitdaging vind heb ik besloten om dit jaar weer deel te nemen. De kans is groot dat ik het dit jaar ook niet zal redden, maar hé ik ben weer een ervaring en (hopelijk) nieuw schrijfmateriaal rijker.

De komende maand zal ik paar keer een update plaatsen om te laten weten hoe het gaat. Vloeien de woorden uit mijn vingers het beeldscherm op? Of heb ik een gigantisch schrijversblok dat me lastig valt?

Ik kan jullie in ieder geval nu al vertellen dat ik vandaag van start ben gegaan. Het plan vloeide gelukkig een aantal dagen geleden al vlot uit mijn vingers en ik heb alle punten die ik mijn verhaal wil hebben op papier staan. Ik kan jullie ook melden dat ik de eerste 2000 woorden met gemak heb gehaald. De teller staat as we speak op 7600 woorden! Woooh, dat geeft een lekker gevoel.

Nou ik heb al weer genoeg waardevolle schrijverstijd verknoeit. Het is weer tijd om verder te schrijven!

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Fright Night 2nd

Foto gemaakt door Debbie

Zoals je weten was gisteren het personeelsfeest van mijn werk.
Ik had jullie beloofd de volgende dag een berichtje te plaatsen, mocht ik de avond natuurlijk overleefd hebben.

Moet ik het eigenlijk nog zeggen? Want ja, hier is een berichtje dus...JUIST, ik heb het overleefd! Maar ach wees eerlijk anders hadden we niet verwacht, toch? ;-)

Na veel gedoe met m'n make-up ben gisteravond voor een simpele variant gegaan, Dit vond ik zelf het beste bij m'n jurk passen. Geen gedoe met witte schmink dat ik toch niet mooi egaal kon krijgen. Gewoon een te lichte foundation met zwarte 'appelwangetjes'. En natuurlijk donker opgemaakte ogen en zwarte lippenstift met een klein beetje (nep)bloed. Want ja, bloed kan op z'n avond niet ontbreken!

                                 

Het was natuurlijk al donker toen ik samen met mijn collega op de fiets naar het feest ging. We droegen beide een kostuum en kregen daarbij de nodige aandacht van de gewone voorbijganger op straat. "Papa, die mensen zijn verkleed voor Halloween!" riep een meisje die naast haar vader fietste.

Als snel realiseerde ik me dat we twee hele verschijningen waren, want we werden niet geheel onopvallend nagestaard. Tot op een zeker punt werd dit zelfs een klein beetje ongemakkelijk...

We kwamen aan op ons werk, waar de eerste groepjes mensen zich al voor op het plein bij de entree begonnen te vormen. We zette onze fiets weg en werden daarna één van die groepjes. Het ontvangstcomité bestond uit twee zombies(?) die in de kassa zaten. Daarna mochten we doorlopen en werden, voor zover kan, welkom geheten door Magere Hein. Die later bij de opening van het feest één van de directeuren bleek te zijn!

Op het voorplein werd de groep langzamerhand steeds groter. Sommige collega's waren geschminkt, andere droegen een kostuum en weer anderen droegen maskers. "Wie zou dat zijn?" "Is dat die en die?" "Neeee, toch?" werd er als snel gefluisterd. Ineens kwam er beweging in de groep. "Jullie moeten door de Vogellaan!" werd er geschreeuwd. "Loop maar door als je durft!". Na een korte donkere wandeling door het Volgellaantje, waar iedereen extra op zijn hoede was, was er licht in de duisternis. Van verschillende collega's hoorde ik dat na het laantje een silhouet te zien was, maar ik denk dat ik zo druk met mijn losse schoenveter was, dat deze geheel aan mij voorbij is gegaan.

We liepen langs de olifanten en de lynxen door naar de Japanse tuin. Toen daar ineens een kettingzaag klonk. De groep bleef stilstaan en iedereen was meteen op zijn hoede. Ja hoor, daar voor ons verscheen een man met een draaiende kettingzaag die recht op ons afliep. (Gewoon een stap opzij en hij liep je (gelukkig) voorbij). We kwamen langs een bord waarop stond: Je kan nu nog terug. (Ja, maar dan moest je wel weer eerst langs die man met de kettingzaag! De grapjassen). Snel liepen we door naar het restaurant, waar een verschrikkelijk 'ongeluk' had plaatsgevonden. Een scooterrijder was aangereden door een zebra-jeep. Er lag een bebloede man onder de jeep, terwijl een ander achter het stuur zat. Af en toe klonk er luguber getoeter.

Bij de ingang van het restaurant werden we ontvangen door drie horror-nonnen. "Jullie kunnen nu nog terug" werd er weer gezegd. Zij hadden die man met de kettingzaag zeker niet gezien. Bij binnenkomst was het wel even schrikken. We konden hier alleen onze jas ophangen. Om in de feestzaal te komen moesten we door een griezeltunnel!!! Aii, dat was even slikken. Juist, omdat ik had gezegd dat daar never nooit in zou gaan... Tsjaa, dan toch terug gaan, langs de man met de kettingzaag? NEE NATUURLIJK NIET!

Met twee andere collega's, die net zulke dappere doddo's waren als ik, stond ik voor de ingang van de griezeltunnel. Wie zou er voorop gaan? "Ach, ik ga wel voorop" zei ik stoer, terwijl ik het eigenlijk in mijn broek deed van angst. Ik liep naar binnen en zette er een flinke vaart in. Hoe harder ik zou lopen, hoe sneller ik aan de overkant zou zijn. In de tunnel waren twee (of waren het drie?) griezels. Eén stond natuurlijk MIDDEN op het pad. Een ander lag in een kist en de als er een derde was, dan heeft die er naast gestaan. Eenmaal uit de tunnel werden we ontvangen door een 'kok' en een andere dame die ons een Bloody Mary in een reageerbuisje aanboden.

We liepen de zaal verder in en waande ons echt op een kerkhof. Overal stonden grafstenen. Er hingen spoken. Er stonden potten met maden en jawel...Frankenstein was er ook!

Er was een zithoek gemaakt en natuurlijk ook een dansvloer. Een een pianist speelde een droevig deuntje. Langzaam stroomde de zaal vol en het duurde dan ook niet lang voordat het feest officieel werd geopend door de twee directeurs. Dit betekende natuurlijk wel het einde van de pianist... Een 'dokter' nam met zijn lieftallige assistentes plaats op het podium en nam plaats achter de operatietafel die voldeed als draaitafel.

Foto gemaakt door Debbie

Hapjes en drankjes gingen rond, terwijl de muziek luid klonk. Echte waaghalzen namen zelf een handje maden! Er werd een hoop gedanst en je kon jezelf nog erger laten toetakelen door verschillende grimeurs. De acteurs waren gedurende het hele feest aanwezig om ons de stuipen op het lijf te jagen. En in sommige situaties zeer zeker met succes.



Ik vond het een zeer geslaagd en gezellig feest met top gezelschap!


Hieronder nog een aantal foto's van de gruwelijke avond.

P.s.

Debbie ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik gebruik heb gemaakt van je foto's (en zo vrij ben geweest ze iets te bewerken...)!

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Escargots, lumache, snails oftewel slakken

Escargots in het Frans, dat klinkt lekker chique.
Lumache in het Italiaans, dat klinkt ook nog steeds aardig in de oren.
Snails in het Engels, gelijk zie ik beelden van een enge vieze oude horror film.
En dan het Nederlands. Slakken. Gewoon weg slakken. Niets meer of minder. Nou vind ik "slakken" niet heel chique klinken, maar het doet mij ook niet de rillingen over mijn rug lopen.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Nog geen twee uur geleden was het zover.
Een beetje ongemakkelijk liep ik over de brug naar het terras. Zou ik het echt gaan doen? Wat als die dingen net zo slijmerig zouden zijn als oesters? Al snel was daar een stemmetje die mij tot de orde riep. "Dat kan eigenlijk niet, want ze zullen gekookt worden..."

A fijn, ik stond in de keuken toen mij een klein bordje werd voorgeschoteld. Op dat bordje lag een handje vol slakken die bedenkt waren met een laagje glinsterende tomatensaus. Ja, toen sloegen de twijfels toe... Wel? Niet? Wel? Niet?

M'n vader slurpte de ene na de andere slak uit zijn huisje. En als het niet lukte? Nou dan werd er zwaarder geschut ingezet, een tandenstoker. Hij peuterde een slak uit de schelp en overhandigde mij het stokje. Het kleine glibberige beestje wat gisteren nog door de bak kroop was nu gekrompen en nog kleiner geworden. Ik hoopte maar dat hij niet slijmerig zou zijn.

Aarzelend hapte ik het beestje van het prikkertje. Voorzichtig kauwde ik er op, waarna ik het snel doorslikte. Ik proefde niks vreemds en het was helemaal niet slijmerig. Er werd mij nog een slakje toegereikt. Ik at hem op en merkte dat ik stiekem een tikkeltje teleurgesteld was. Zo bijzonder was de smaak niet. Smaakte het überhaupt wel ergens na?

Tsjaa, daar zit ik nu nog steeds over te tobben...

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Fright Night

Morgen is het zover. Dan is het personeelsfeest van mijn werk.
Het is dan 31 oktober, dus dat kan maar één ding betekenen. JUIST Horror!! Het zal jullie dan zeker vast niet verbazen dat Horror het thema is. Dat deed het mij namelijk niet.

Toen er bekend werd dat er weer een personeelsfeest zou komen, was de datum al snel bekend. 31 oktober, de dag van Halloween. Ja, dan komen al gauw de heksen-, vampiers- en andere horrorkostuums voorbij.

Ach, ik flans wel wat in elkaar met de kleding die ik in mijn kast heb hangen, was mijn eerste gedachte. Dan koop ik een heksenhoed en vind ik het wel best. Ik ging opzoek naar een leuke heksenhoed en kwam al snel door de verschillende leuke horrorkostuums in de verleiding.

Al snel werd het geen heksenhoed, maar een heksenkostuum. Helaas kon geen van de kostuums aan mijn zware eisen voldoen. De één was te kort, de ander te lang. Dan weer te bloot, geen goede kleur of er was gebruik gemaakt van een "vreemde" stof. En waren de sites wel betrouwbaar? Eerst maar de stad in, maar ook daar konden de twee rekjes vol Halloween-kostuums niet aan mijn kritisch oogbeeld voldoen. "Je kan van alles horror maken" zei de oudere dame in de winkel. Wel een beetje jammer dan ze niet verder kwam dan het voorbeeld van een horror-baby. En ja, sorry, maar ik kan Heidi/biermeisje toch echt niet angstaanjagend vinden...

Na lang wikken en wegen; zombie of wat anders, viel de keuze op wat anders.
Wat dat anders is, kan ik nog niet zeggen. De kans is te groot dat collega's dit ook lezen, en tsjaa ik wil daarom nog niet te veel weggeven ;-)

Wat ik jullie wel kan vertellen is dat ik de afgelopen week behoorlijk met mijn make-up aan het oefenen ben geslagen. Een egaal wit gezicht met zwarte ogen leek mij ideaal. Maar weten jullie wel niet hoe moeilijk het is om je gezicht egaal wit te schminken?! Ondanks de schminkworkshop die ik inmiddels een jaar geleden heb gevolgd, lukte mij dit niet. Erg frustrerend kan ik jullie vertellen. Maar vanochtend is het mij een soort van gelukt. Helaas had ik toen de verkeerde zwarte oogmake-up te pakken. Ja, zul je altijd zien...

En ja jullie zien het goed, op de tweede foto heb ik zelfs witte schmink ik mijn haar aangebracht... Ik dacht dat dat wel een leuk effect zou geven. Het effect wat het op mijn borstel en kam had was nog leuker. Zeker nadat ik ze na het douchen, zonder schoon te maken, weer gebruikte voor mijn gewassen haar...

Goed, nu is mijn haar weer aan de beurt. Ik ben namelijk nog steeds opzoek naar een "horror" kapsel. Nu kwam ik vanochtend op het geniale idee om mijn haar extra te laten krullen d.m.v. vlechtjes, want ach...Ik heb toch helemaal geen krullend haar?! Benieuwd naar het resultaat? Ik zal een foto plaatsen als het gelukt is. 

Het is jullie misschien niet ontgaan dat ik best wel zin heb in het feestje. Ben ook erg benieuwd hoe mijn collega's morgen zullen verschijnen.

Des al niet te min zal ik morgen met knikkende knieën naar het feest gaan, want ja...ben ik mijn leven wel zeker? Volgens de ontvangen uitnodiging namelijk niet.

Mocht ik de avond overleven dan beloof ik dat ik zaterdag wat van me laat horen ;)

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Overkopen?

Het is al weer even geleden. Wat zeg ik maanden geleden, misschien zelfs al jaren. Ondanks dat het al even geleden is, wil ik dit moment met jullie delen.

Misschien dat sommige (oud) collega's zich dit moment nog kunnen herinneren...

Het was een zonnige zomerdag, ik was aan het werk en stond in de winkel.
In de middag kwam een mevrouw, van een jaar of 40-50, bij mij aan de kassa. Haar vrolijk gekleurde Oilily tas viel mij meteen op. Na een kort praatje over hoe hun dag was zei ik: "Wat heeft u een leuke tas". Het antwoord dat mevrouw toen gaf deed mij steil achterover slaan. "Wil je hem overkopen" antwoordde ze. Wow, dat zag ik niet aan komen! Even viel ik stil van verbazing. Al snel legde ze mij uit dat ze hem een week geleden had gekocht. Ze gebruikte hem vandaag voor het eerst en was niet zo tevreden over de tas. "Hij is veel te groot voor mij" legde ze uit. Ze had bedacht om hem door haar dochter op Marktplaats te laten zetten, maar vond dat eigenlijk te veel gedoe. "Dus als je hem wilt hebben, dan haal ik hem meteen voor je leeg" vulde ze aan. Tsjaa, wat moest ik daar nou op zeggen. In het begin dacht ik nog dat het misschien een grapje was, maar ik kon inmiddels aan mevrouw zien dat ze bloedserieus was. Ik vertelde mevrouw vriendelijk dat ik net een nieuwe tas had en dus niet geïnteresseerd was. Daarna verlieten ze tevreden de winkel en lieten mij nog steeds een beetje verbijsterd achter.

Had iemand mij nou zojuist echt haar tas aangeboden?

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Geduldige stroopwafel fossiel Smeltmoment

Ik kan de vraagtekens bij jullie al zien bij het lezen van de titel.
Geduldige stroopwafel fossiel Smeltmoment....

De dag begon zoals iedere andere werkdag.
Ik was aan het werk in de winkel, terwijl de bezoekers die middag langzaam maar zeker een rij in de winkel begonnen te vormen. Knuffel tijgers, plastic dino's, olifantenbeeldjes en meer vlogen als warme broodjes over de toonbank. De rij leek niet korter te worden, toen daar ineens mijn smeltmoment was.

Ineens stond ze voor mij. Een klein blond meisje, een jaar of 6-7, met grote blauwe ogen. Ze staarde me aan, maar zei verder niks. Haar vader stond met een glimlach achter haar. Ik vroeg het meisje of ik haar kon helpen, maar kreeg geen reactie. Ik kon zien dat ze zenuwachtig was. "Jij bent...Wij hebben vorige week bij jou een stroopwafel gekocht" legde ze mij uit. "O ja, dat kan heel goed. Was het een lekkere stroopwafel?" met een glimlach knikte ze. "Ja, lekkerder dan vandaag" antwoordde ze goudeerlijk. Ik kon haar vader horen lachen. Zo die kon ik in mijn zak steken. "Heb je iets leuks uitgekozen in de winkel?" vroeg ik haar vervolgens. Ze schudde haar hoofd. "Nee, ik wil je wat laten zien" met stralende ogen opende ze haar handen. In het kommetje dat haar twee handen vormden lag een fossiel. Een schelp van een zeedier, die mij deed denken aan een fossiel die ik ooit in het Nintendo Pokémon spelletje, voor de Gameboy Color, had uitgekozen. "O, heb je die in het DinoPark opgegraven?" trots knikte ze. "Die is mooi zeg! Krijgt 'ie een mooi plekje op je kamer?" wederom knikte ze. In geuren en kleuren vertelde ze dat hij op het kastje naast haar bed kwam te liggen. Ik zei dat ik het erg leuk en bijzonder vond dat ze mij haar vondst kwam laten zien, waarna ik vroeg of ze het goed vond of ik het jongetje achter haar ging helpen. Met een grote glimlach knikte ze. "Tot de volgende keer!" zei ze en ze huppelde de winkel uit. "Dankjewel" zei haar vader terwijl hij vriendelijk naar mij glimlachte. Ik keek op en zag dat de wachtende bezoekers in de rij, één voor één, stonden te glimlachen.

Dat meisje was speciaal in de rij gaan staan om mij haar vondst te laten zien.
Zelfs nu ik er aan terug denk doet dit een grote glimlach op mijn gezicht verschijnen.

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Felicitaties

Het is weer tijd voor een view.
Dit keer gaat het over feliciteren.

Nou hoor ik jullie denken, hoe komt ze op dit onderwerp?
Nou dat zit zo; gisteren was mijn verjaardag.
Gisteren was de dag dat ik 24 kaarsjes mocht uitblazen.

Ondanks dat ik zelf niet zo veel om mijn verjaardag geef, want ach wat is het verschil met gisteren en morgen, viel het mij wel op dat de vele felicitaties die ik dit jaar heb mogen ontvangen mij goed deden.

Het was vroeg in de ochtend, ik draaide mij om in mijn bed en trok de dekens over mijn oren. Het duurde niet lang voordat ik weer wegdommelde. Een uurtje later opende ik mijn ogen weer. Ik rekte me uit en pakte mijn telefoon om te zien hoe laat het was. Het enige wat ik te zien kreeg was een zwart scherm. O ja, die had ik de vorige avond uitgezet. Ik zette mijn mobiel aan en zag het scherm meerdere malen oplichten. Ik keek bij de meldingen en werd verrast door ruim 40 meldingen. Facebookberichtjes en Whatsappjes. Dit deed een grote glimlach op mijn gezicht verschijnen.

Een greep uit de Whatsappjes

Deze 40 berichtjes, daar heb ik de kaarten en mailtjes nog niet eens bij gerekend, maakten mijn dag. Er zat zelfs een gezongen felicitatie tussen (maak je niet druk, deze zal ik niet online plaatsen ;-)).

Al die felicitaties zijn het bewijs dat verschillende mensen heel even stil hebben gestaan bij mijn verjaardag. Het bewijs dat mensen heel even de tijd hebben genomen om mij te feliciteren. Alle die felicitaties hebben mij een speciaal gevoel gegeven. Op de dag, waar ik eigenlijk helemaal geen zin in had, heb ik mij toch jarig gevoeld.

Ik wil iedereen heel erg bedanken voor alle leuk en lieve felicitaties!
Bedankt voor dat gevoel!

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"