1 Jaar

Vandaag is een rede voor een feestje. Waarom?

Omdat mijn blog, "Sabrina Diana's View", vandaag precies 1 jaar bestaat. Hoera!

Wie had gedacht dat ik het een jaar lang zou volhouden? Als eerlijk ben, ik zelf niet!

Vanwege mijn eenjarig bestaan ga ik in de maand Maart, naast mijn 'normale' updates, met een aantal nieuwe dingen komen, daarnaast zal ik ook op eerder geschreven werk terugblikken.

Wat de plannen zijn? Ja, dat ga ik natuurlijk nog niet verklappen. Ik wil proberen of ik jullie er mee kan verrassen. En eigenlijk heb ik al genoeg gezegd. Of... zal ik toch een klein tipje van de sluier oplichten? Hmm... nou vooruit dan maar!

Aanstaande dinsdag ga ik met iets nieuws komen. Het is iets wat ik wekelijks terug wil laten komen. Benieuwd naar wat dit zal zijn? Tsjaa, ik denk dat je daarvoor dinsdag terug zal moeten komen ;)

Hier laat ik het bij. Tot dinsdag?
Fijn weekend allemaal!

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Deep Blue & Rogue Wave

Hallo allemaal, daar ben ik weer.
Ook deze keer wil ik het met jullie over een boek hebben. Of kan ik beter boeken zeggen?

Ik weet niet meer precies hoe het gebeurde. Of ik een bericht voorbij heb zien komen op Facebook (of wellicht ergens anders). Het gaat om het boek Deep Blue uit de Waterfire Saga. Ik heb dit boek als e-book, in het Nederlands, aangeschaft. Toen ik begon met lezen had ik nog niet in de gaten dat het om serie zou gaan. Ondanks de grote woorden en de dikke 1 die voor op de kaft stonden.

Ik zal eerlijk zijn, de Nederlandse vertaling is mij vies tegen gevallen. Ik kan mij eerlijk gezegd ook niet meer heugen waarom ik voor de Nederlandse vertaling ben gegaan i.p.v. het origineel in het Engels. Afgezien van het feit dat de naam van de hoofdpersoon twee keer verkeerd gespeld is (Sara i.p.v. Sera), wat ik gewoon heel erg slordig vind staan, zijn er nog meer kleine (typ)foutjes in. Daar bovenop wordt het verhaal soms op een kinderlijke manier verteld. Erg jammer. En dan is daar nog het feit dat er constant (op verschillende manieren) gezegd wordt dat het verhaal zich onderwater afspeelt. Wat mij betreft overboden, want wees eerlijk heb jij ooit een zeemeermin (afgezien van Ariel) over het vaste land zien hupsen? Precies, dacht het niet...

Desalniettemin ben ik wel nieuwsgierig naar het vervolg van het verhaal. Want de verhaallijn is best interessant (en soms ook verwarrend).


"Diep in de oceaan leven de zeemeerminnen. Op de ochtend van haar verloving ontwaakt Serafina, een zeemeermin van de Middellandse Zee, met vreemde dromen in haar hoofd. Die voorspellen de terugkeer van een eeuwenoud kwaad.

Wanneer de pijl van een moordenaar Sera’s moeder vergiftigt, moet Sera op zoek naar het brein achter de moord om een oorlog te voorkomen. Geleid door haar schimmige dromen, zoekt Sera vijf andere zeemeerminheldinnen van de zes zeeën. Samen vormen zij een onverbrekelijke zusterband en ontdekken ze een samenzwering die het bestaan van hun wereld bedreigt"


Titel: Deep Blue
Auteur: Jennifer Donnelly
Pagina's: 278 (NL) / ??? (ENG)
Uitgeverij: Van Goor (NL) / Hachette Children's Group (ENG)
Gelezen soort boek: E-book.

Het tweede deel, dat blijkbaar afgelopen januari is uitgekomen, is nog niet vertaald. Deze heb ik in het Engels op mijn digitale boekenplank staan. (ik hoop zo dat deze fijner leest). En ergens merk ik ook dat ik wil dat met dit tweede deel het verhaal af is. Maar dat zal wel weer niet...

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Het tweede deel van de Waterfire Sage heet Rogue Wave.


"Six mermaids battle to save their hidden world. Serafina, Neela and four others have successfully escaped Captain Traho and his men after their hideout with the river witches was stormed. They must stop an ancient evil from escaping its icy prison by finding six talismans hidden by Serafina's ancestor hundreds of years before. With all the Mer nations looking for them and no clue where to start, will the mermaids find the talismans before the monster is released?"


Titel: Rogue Wave
Auteur: Jennifer Donnelly
Pagina's: 249 (ENG)
Uitgeverij: Hachette Children's Group (ENG)
Gelezen soort boek: E-book

Het tweede deel is mij ontzettend meegevallen.
In tegenstelling tot de Nederlandse vertaling van het eerste deel, word je in het Engelse boek niet continu met je neus op de feiten gedrukt dat het verhaal onderwater afspeelt. Op de één of andere manier was dit boek ook veel makkelijker te lezen dan het voorgaande deel.

Ik kan jullie vertellen dat dit tweede deel niet het laatste deel is. In oktober van dit jaar zal het derde deel uitkomen. Dus daar moet ik nog even op wachten. De titel van het derde boek uit deze serie is al wel bekend. Het boek zal Dark Tide heten. Er wordt zelfs gespeculeerd over een vierde deel. Zal dat vierde deel de laatste in de serie zijn?

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Liefdesbrief, huiswerkopdracht(?)

Hallo allemaal,
Hier een kort bericht waarin ik even los ga over mijn huiswerkopdracht die ik volgende week moet inleveren. Tot vandaag had ik alleen de eerste drie stappen gelezen en dacht ik "Eitje, gaan we doen!". Ja, dat was tot een aantal minuten geleden. Nu is het "Dag eitje!". Hoe dat komt? Dat zal ik jullie vertellen.

Dit keer een huiswerkopdracht helemaal in het thema van komend weekend. Hoe leuk is dat :) Nee niet carnaval, maar Valentijnsdag! Maar ik zal jullie eerst even kort het eerste gedeelte van de opdracht uitleggen.

Voor het eerste deel van opdracht moet ik mensen in een openbare ruimte observeren. Mijn keuze viel op de bibliotheek. Gewapend met tablet, toetsenbord, schrijfblok, pen en fles water ging ik naar de bieb. Eerst liep ik wat rond, wie zag er interessant genoeg uit om te observeren? Hier en daar pakte ik een boek van de plank en probeerde zo onopvallend mogelijk om mij heen te kijken. Even kreeg ik het gevoel alsof ik een spion was, die bezig was met een belangrijke missie. Ik zorgde ervoor dat ik een paar dikke boeken had uitgekozen en nam plaats aan een tafel die mij goed overzicht over de bieb gaf. Ik stalde mijn spullen uit, legde de boeken open op tafel neer en deed net alsof ik opzoek was naar bepaalde informatie.

Aan de andere kant van de tafel zat een jongen. Boeken, schriften een flesje water en een potje kauwvitamines stonden voor hem op tafel. Hij zat te studeren, althans dat leek zo. Na enige observatie (en afluisteren) kwam ik er achter dat hij eigenlijk voor Frans moest leren maar een magazine aan het lezen was en dat hij de kauwvitamines als snoepgoed at. Ik geloof dat hij in een kwartier tijd wel vier of vijf van die kauwdingen had opgegeten. Naast de jongen bij mij aan tafel vielen nog meer mensen ten prooi aan mijn observatieopdracht.

Ik kan jullie vertellen dat ik dit heel spannend vond om te doen. Wat als iemand mij door had? Die zou mij vast een engerd hebben gevonden... Helaas ben ik niet tevreden met het resultaat en zullen mijn medepassagiers in de trein richting Den Helder vrijdag ten prooi vallen.

Afgezien van het feit dat ik mensen moet observeren om zo een personage te maken, moet ik nu ook "sampelen" (van drie personen uit mijn omgeving één personage maken).

(En hier komt dan eindelijk het gedeelte wat we aan het komende weekend kunnen koppelen ;)) Alsof bovenstaande (ja beide) al niet uitdagingen op zich zijn moet ik met één van de twee personages een liefdesbrief schrijven. De toon van de brief moet iets onthullen over de achtergrond en het karakter van mijn personage.

Just my luck...
Kaarten schrijven kan ik al voor geen meter. Zo probeer ieder jaar met kerst persoonlijke boodschappen op de kaarten te zetten. Ieder jaar weet ik hier niet in te slagen. Het zelfde geld voor verjaardagwensen, ik kom niet verder dan "Gefeliciteerd! Ik wens je een fijne dag!" of "Hiep hiep HOERA! Ik wens je een fijne dag". Gewoon een brief schrijven kan ik ook niet. Wat moet ik erin zetten? Ik heb werkenlijkwaar geen idee... En nu moet ik dan (namens mijn personage) een liefdesbrief schrijven. HOE DAN? Ik zit letterlijk met mijn handen in mijn haar. Bang voor een cliché of een afgezaagde brief.

Iemand tips? Want die zijn meer dan welkom!

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Elf

In geen tijden heb ik meer elfen geschreven.

De laatste keer was voor de Schrijfproeverij en dat is toch al wel weer even geleden. Maar begin dit jaar was daar de elf weer! Hoe dat zo is gekomen? Dat is met dank aan de Schrijversacademie.

Voor de vooropdracht van de derde module moest ik een elf schrijven over mijn schrijfgedrag. Onderstaande elf is hier het resultaat van. Stiekem ben ik er wel trots op. Hoe langer ik er naar kijk, hoe blijer ik er van word.

Eerder plaatste in 2014 al een blogbericht met elfen. Benieuwd naar die elfen? Klink dan op het bloemetje ❀

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Push the Red Button

Vorige week zaterdag (31 januari 2015) zat ik om 20.00 uur precies voor de tv. Vanavond was de avond van RTL's nieuwe programma Push The Red Button (Eyeworks). De keuze om dit programma te zien was er niet. Het moest gewoon! Waarom? Simpel, er waren opnames in ons restaurant gemaakt. Of, nou ja...mijn vaders restaurant.

Deze opnames hadden in, als ik het goed zeg, 2013 al plaats gevonden. De dag na de opnames vertelde hij mij in geur en kleur wat er gebeurd was, waar de camera's verstopt waren en hoe de boven verdieping van het restaurant was omgetoverd tot  apparatuurkamer. Meerdere malen werd mij opgedragen het internet af te speuren om te zien wanneer Push The Red Button nou eindelijk op tv kwam. (En dan was het natuurlijk nog maar de vraag of het filmmateriaal gebruikt werd)


De 31ste was dan eindelijk de eerste aflevering.
In deze aflevering was te zien hoe een koppel aan een tafeltje voor de open keuken zat. Bij verschillende andere koppels werd een rode knop op tafel gezet. Aan de knop zat een pijl vast. Op die pijl stond "Push voor Romantiek". De twee koppels voor hun drukten en er was te zien hoe zij een roos en ieder een glas prosecco(?) kregen. Het koppel dat voor de open keuken zat was ondertussen al druk aan het discussiëren. Zouden ze wel of niet drukken als de knop bij hun op tafel werd gezet?

De knop werd bij hun op tafel gezet. Na enige twijfel drukte ze toch. Voor hun geen roos en prosecco. Er kwam een meisje met een viool. Het duurde niet lang voordat de valse noten van het muziekinstrument te horen waren. (Wat we niet te zien kregen was dat het meisje eigenlijk heel goed viool kon spelen. Bedankt voor de info pap ;-))


7 februari was daar de tweede aflevering. Ik zat weer trouw voor de buis. Het was de avond van "Push voor Snelle Service". Een stel liep het restaurant binnen. Op het tafeltje bij de (tijdelijk nieuwe) ingang stond een briefje met het verzoek om bij de ingang te blijven wachten totdat er iemand van de bediening bij hun zou komen. Maar die kwam natuurlijk niet. Naast de brief stond een rode knop. "Push voor Snelle Service" stond op de pijl die naar de knop wees. Er werd op de knop gedrukt waarna een ober verscheen. Het tweetal werd naar een tafeltje begeleidt, waar ze al als snel (zonder te bestellen) een voorgerecht kregen. Na een hap of twee werden de borden meegenomen en werd het hoofdgerecht geserveerd. Ook deze werd na een paar happen weer meegenomen om plaats te maken voor het dessert, maar werd weer gauw meegenomen. Snel volgde de rekening. Jassen werden aangetrokken en nog voordat het koppel naar buiten liep kregen zij twee plastic tassen (met het eten) in hun handen gedauwd.


Onderstaande foto's zijn screenshots uit de tweede aflevering.
Beide afleveringen kunnen nog worden bekeken op RTL XL.

 

"I'm Sabrina and I'm just trying to  be me in this big world"

What if I said yes?

Het was een koude donderdagavond. Het was koopavond. Samen liep ik met een vriendin door het winkelcentrum. We zouden nog een keer samen zitten om de laatste puntjes op de I te zetten voor ons weekendje weg.

We liepen door, de niet zo drukke, winkelstraat. We hadden besloten om wat te gaan eten. Maar waar? Zin om verder de stad in te lopen hadden we niet. We hadden het koud en wilden wat warms eten. Voor de HEMA stonden we stil. In elkaar gedoken keken we van het HEMA gebouw naar zijn buurman, De V&D. Wat gingen we doen?

Ineens kwam er een jongen uit de HEMA op ons afgelopen. "Hallo dames" wat hij verder precies zei ging aan mij voorbij. Het enige wat ik dacht was; niet weer iemand die je wat probeert aan te smeren... Ik probeerde me weer op de jongen voor ons te richten. Zijn laatste woorden waren duidelijk te horen. "Sorry, maar ik vind haar de leukste" zei hij terwijl hij naar mij keek. O nee hè, dat heb ik weer...

Hij vertelde iets over dat hij al een tijdje naar ons stond te kijken en dat ik op viel. Zolang hadden we hier toch niet gestaan? Kennelijk was het lang genoeg geweest... "Ben je half Spaans? Braziliaans?" en zo volgde er een lijst aan nationaliteiten. Ik schudde mijn hoofd, nog een beetje beduusd. Hij vroeg of wij vriendinnen waren en zo volgde nog meer vragen. "Hoelang ben je?" "1.58?". Ik maakte duidelijk dat ik niet geïnteresseerd was, maar hij hield niet op. "Zelfs niet voor een rijke jongen, die goed kan koken?" zei hij vervolgens. In gedachten rolde ik met mijn ogen. Die jongen wist echt van geen ophouden. "Zelfs dan niet" klonk mijn antwoord. Hij bleef door gaan over het koken, maar ik was niet onder de indruk en zou dat ook zeker niet raken. Had die jongen dan echt niet in de gaten dat hij zijn tijd stond te verdoen?

Ik weet niet precies wat er gebeurde, het ging zo snel, maar van het één op het andere moment had hij mijn hand vast. Keek mij aan en zwaaide zijn andere arm iets naar achteren. "Wil je met me trouwen?" vroeg hij. Oké, waar waren de camera's? Dit moest wel een grap zijn, toch? Maar helaas, die waren er niet...

Het was tijd om van hem af te komen en wel snel, want iets zei me dat hij nog wel uren door kon gaan...

We  zeiden dat we toch echt moesten gaan. Voordat we ons omdraaide klonk zijn laatste vraag. "Mag ik dan je nummer?" ik weet zeker dat mijn ogen wijd open stonden. Dacht hij echt dat hij mijn nummer nog zou krijgen? "Nee" antwoordde ik kort. Hij leek verontwaardigt. "Waarom niet?" was dat nog niet duidelijk? HALLO, NIET GEÏNTERESSEERD!!!, schreeuwde een stemmetje in mijn hoofd. Maar dat zei ik niet, ik bleef vriendelijk. "Ik geef mijn nummer niet zo snel weg" "Dat is waar. Zelfs niet aan collega's" vulde mijn vriendin aan. Hij probeerdde het nogmaals, maar ik gaf niet toe.

"Leuk geprobeerd, maar wij gaan er weer vandoor" hij zei nog iets, maar ik hoorde hem niet. Samen draaide we ons om en liepen weg. Op veilige afstand begonnen we te giechelen. Was dit zojuist echt gebeurd? Doelloos liepen we snel naar het volgende plein terwijl ons gelach langzaam steeds luider werd. We gingen wel ergens anders eten.

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

"Wob Warley" en een "Chimpesee" in de trein

Vandaag was weer tijd voor een werkdag.
En dat betekent KINDEREN!!! (en hun leuke opmerkingen).

Ik stond in de winkel en was druk bezig met het prijzen van nieuwe artikelen die de winkel in konden. Muziek klonk zacht op de achtergrond. De deuren van de winkel schoven open en een jongetje, van een jaar of twee, liep samen met zijn vader en oma naar binnen. Terwijl oma bij de dino's ging kijken, liep het kleine ventje verder de winkel in. Zijn vader liep achter hem aan en hield de kleine man nauwlettend in de gaten. Voor de knuffels bleef het mannetje staan. Zijn vader sloeg zijn armen over elkaar en keek tevreden toe, terwijl hij naar de muziek luisterde. Hij tikte zijn zoontje op zijn schouder. "Wat hoor je?" vroeg hij. Het jongetje keek vragend op naar zijn vader. Hij leek even naar het geluid te zoeken, maar schudde al snel zijn hoofd. "Ik hoor niks papa" klonk zijn antwoord. "Luister maar goed" antwoordde zijn vader. Het jongetje deed wat zijn vader zei. Het duurde niet lang voordat zijn ogen groot werden. Ze begonnen te stralen. Hij begon op en neer door zijn knieën te zakken en keek met een grote glimlach op naar zijn vader. "Wob Warley!" zei hij enthousiast. Daarna rende hij naar zijn oma, die net op dat moment bij mij aan de balie kwam staan. "Oma! Oma! Wob Warley!" zei hij terwijl hij aan de jas van zijn oma trok. Oma leek even na te moeten denken en luisterde naar de muziek. "O, dat heb jij heel goed gehoord" glimlachte ze vriendelijk, "Dat is inderdaad Bob Marley" en ze gaf haar kleinzoon een aai over zijn bol. Voordat ze de winkel uit liepen hoorde ik het jongetje zingen . "No wollen, no cay"

Later op de middag stond ik bij de trein. Een meisje stond bij het hek te wachten. Met beide handen hield ze het hek vast en droeg een grote glimlach op haar gezicht. Ik opende het hek en knipte haar kaartje. Ze keek op naar de chimpansee die aan de overkant voor het raam zat. Haar gezichtsuitdrukking veranderde. Haar vrolijkheid maakte plaats voor een serieuze blik. "Ik vind die chimpesee zielig" zei ze. Ik knielde naast haar neer. "O ja, en waarom dan?" vroeg ik. "Hij is helemaal alleen en kijkt zo zielig" was haar uitleg. Er veranderde weer iets in haar gezicht. Haar ogen begonnen te stralen. "Misschien wilt hij wel mee in de trein" klonk haar idee. "Misschien wel" zei ik. "Maar is dat niet gek, een aap in de trein?" vroeg ik snel. Het meisje verstopte haar mond achter haar handen en giechelde. "Jawel" knikte ze. "Je moet het maar aan de diereverzorger vragen" zei ze waarna ze zich omdraaide en een plekje in één van de wagonnetjes uitzocht. Na het rondje liep ze samen met haar vader naar het raam, waar de chimpansee nog steeds zat. Ze ging voor de chimpansee staan en legde haar hand tegen het raam.

Niets mooier dan de wereld van een kind.

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"