Girl Online

Hallo allemaal,

Daar ben ik weer, dit keer met een view.
Waar de view over gaat? Over een boek dat ik zojuist gelezen heb.

Het boek heet Girl Online en is geschreven door Britse blogger (en Youtuber) Zoe Sugg. Het is haar eerste boek. In 2014 verscheen het boek al in Engeland, maar in Nederland is de Nederlandse vertaling van Girl Online sinds 23 januari 2015 te verkrijgen.

Via de Facebookpagina van Young Adult boeken heb ik een keer een foto van de kaft van Girl Online voorbij zien komen, maar meer deed ik er niet mee.

Laatst was ik bij de boeken aan het neuzen op Bol.com en liet mijn oog vallen op de Engelse versie van Girl Online. De kaft kwam mij enigszins bekend voor, maar ik kon het niet helemaal plaatsen.

Bij het lezen van de flaptekst (de tekst achterop het boek) werd ik nieuwsgierig. Al leek het een boek te zijn dat ik niet snel zou lezen (ik ben niet zo van de romannetjes, geef mij maar een boek met een flinke scheut fictie), besloot ik hem toch te bestellen.

De volgende dag lag het boek in de brievenbus. Ik bekeek het boek, maar werd niet getriggerd om er direct in te duiken. In de boekenkast er mee. Daar heeft het boek z'n vier a vijf dagen gelegen tot dat ik afgelopen dinsdagavond besloot dat het tijd was om te lezen. Er was niks op tv en ik kon niet slapen. Dus pakte ik Girl Online uit de kast. Nogmaals liet ik mijn ogen over de korte tekst op de achterkant van de kaft glijden.

"Penny heeft een geheim: onder de alias Girl Online blogt ze over schooldrama’s, jongens, haar rare, chaotische familie en de paniekaanvallen die ze sinds kort heeft.

Wanneer alles alleen maar slechter lijkt te gaan, stuurt haar familie haar naar New York. Daar ontmoet ze de knappe en gitaar tokkelende Noah. Penny wordt verliefd en natuurlijk houdt ze elke ontwikkeling bij op haar blog. Maar Noah heeft ook een geheim, een geheim dat Penny’s dekmantel in gevaar brengt. En erger nog: ook haar belangrijkste vriendschap komt hierdoor op het spel te staan"

Girl Online it is...
Bij het openslaan van het boek werd ik verrast. Begint het boek niet met Hoofdstuk 1, maar is daar het allereerste blogbericht dat hoofdpersoon Penny een jaar geleden plaatste. Na het blogbericht is daar het eerste hoofdstuk, dit speelt zich af in het heden.

Bij het lezen van het eerste hoofdstuk kwam ik er al snel achter dat dit een boek is wat ik normaal gesproken echt nooit (maar dan ook noooit) zou lezen. Het is namelijk geschreven in de ik-vorm (en daar houd ik gewoon niet van). Afgezien daarvan ontbreekt het aan de fictie wat ik normaal gesproken lees. Ondanks de ik-vorm en de ontbrekende paranormale dingen bleef ik doorlezen. Uiteindelijk moest ik het boek van mezelf weg leggen, er moest tenslotte geslapen worden... De volgende ochtend stond ik vroeg op en pakte Girl Online er meteen weer bij. Ik legde het boek tussendoor alleen neer om te eten.

Het boek is met humor en gevoel geschreven. Je leeft echt met Penny mee. Ik betrapte mezelf er regelmatig op dat ik zat te grijzen. Noah, die de perfecte jongen lijkt, doet je stralen. Hij pakt je in.

Net als je denkt door te hebben waar het verhaal naartoe gaat is er wel weer een twist. Het is een erg leuk boek en ik vind het dan ook erg jammer dat ik het boek uit heb. Ik hoop dat er in de toekomst een tweede deel zal verschijnen waarin we Penny verder zullen volgen. 

Afgezien dat ik op een tweede deel van Girl Online hoop lijkt het verhaal mij ideaal voor een verfilming ( I'll be keeping mt fingers crossed).

Ik denk dat jullie uit dit bericht wel kunnen opmaken dat ik dit boek zeer zeker aanraad.

Titel: Girl Online
Auteur: Zoe Sugg
Pagina's: 352 (ENG) / 312 (NL)
Uitgever: Penguin Books (ENG) / Van Goor (NL)

 

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Toetanchamon

De meeste van jullie zullen het nieuws inmiddels al gelezen of gehoord hebben.
Het trieste nieuws over het gouden dodenmasker van Toetanchamon, dat hem wereldberoemd maakte.

Het masker is ernstig beschadigt geraakt, maar is inmiddels weer gerepareerd.
De kwaliteit van de van de reparatie is alleen erg slecht. Op verschillende websites heb ik gelezen dat het masker tijdens schoonmaakwerkzaamheden omver is gestoten. Hierbij is de "baard" van het masker afgebroken. Het masker is één van de grote publiekstrekkers in het grote museum van Caïro. Daarom was er grote haast bij het masker zo snel mogelijk te maken. Normaal gesproken zou er een restaurateur bij aan te pas komen, maar dat is in dit geval duidelijk niet gebeurd. De "baard" schijnt met een soort kunsthars terug te zijn geplakt aan het masker. Helaas is dit erg slecht uitgevoerd. Wat nog het ergste is is dat gezegd wordt dat de handeling onomkeerbaar is.

Zoals jullie op onderstaande foto kunnen zien is het materiaal wat gebruikt is duidelijk zichtbaar.

 

Alsof dit nog niet erg genoeg is, is er ook nog lijm op het masker terecht gekomen wat verwijderd is met een schraper, waardoor er krassen op het masker zijn gekomen.

Zonde! Zonde! Zonde!
Meer kan ik er niet van maken. Ik vind het heel erg triest dat dit gebeurd is.

Ergens hoop ik dat men in de toekomst er wat aan kan doen, want dit... dit kan gewoon niet.

Ik kan maar niet begrijpen hoe mensen, in een museum nog wel(!), zo om kunnen gaan met z'n schat, een stukje geschiedenis.

---------------------------------------------------------------

*Toegevoegd op 26 januari 2015*

Er is waarschijnlijk toch nog hoop voor het dodenmasker van Toetanchamon!

Dat werd 24 januari tijdens het late nieuws bekend gemaakt. Er is een Duitse expert die denkt het gouden masker te kunnen maken. Toen ik dat hoorde kon ik wel een gat in de lucht springen.
Hoe mooi zou het zijn als het deze man daadwerkelijk zal lukken?!

I'll be keeping my fingers crossed!

 

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Het verhaal dat iedereen kent

Ieder jaar wordt hij minstens 2 keer uitgezonden op tv. Gisteren was één van die dagen in 2015. De film die maar liefst 3 uur duurt. De film die iedereen kent. De film die grotendeels gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. Een prachtig romantisch, maar tegelijkertijd heel triest verhaal.

Over welke film ik het heb? Over de Titanic natuurlijk!
Een film die in 1997 uitkwam, maar waarvan je het gevoel hebt dat die al veel ouder is dan zijn 18 jaar.

 

Een film over de dramatische ramp die in de nacht van 15 april 1912 de bemanningsleden en alle reizigers van de Titanic overviel. Het onmogelijke gebeurde. Binnen drie uur zonk het onzinkbare cruiseschip naar de diepe bodem van de Atlantische Oceaan. Dit is inmiddels bijna 113 jaar geleden.


Ik denk dat ik wel kan zeggen dat het één van de beste films ooit gemaakt is. Het maakt niet uit hoe vaak je hem gezien hebt. Iedere keer wordt je weer in het verhaal gezogen. Ik merk dat hoe vaker ik de film zie, hoe meer dingen ik zie. Keer op keer vallen mij nieuwe dingen op.

 

Dit laatste is waarom ik dit bericht schrijf. Het verhaal wat we zien wordt verteld door de oude Rose, die op dat moment 100 (101?) jaar is. Aan het einde van de film gaan we terug naar Rose haar hut. We zien verschillende foto's voorbij komen. Dit moment heb ik altijd voorbij laten komen, tot gisteravond. Er viel mij iets op. De foto's vertellen iets over Rose na Titanic. Op een bepaalde manier laten ze haar liefde voor Jack zien. We zien een foto van haar met een vis (Jack vertelde haar tijdens hun eerste ontmoeting dat hij, toen hij met zijn vader ging ijsvissen, door het ijs zakte). Een foto van Rose met een vliegtuig (deze kan je linken aan het moment dat ze samen voor op de reling van de Titanic stonden en Rose zei "I'm flying"). Als laatste krijgen we een foto van Rose te zien waarbij ze als een "man" op een paard zit (ook deze foto is een knipoog naar een gesprek wat ze met Jack heeft gehad. In die tijd reden de dames in de amazonezit, Jack zou haar leren om als een man te rijden).

 

  

Na de foto's zien we een slapende Rose in bed liggen, maar slaapt ze wel? De scene die we daarna te zien krijgen is van het wrak van de Titanic. De lampen gaan weer aan en het schip komt weer tot leven. We lopen als Rose door de deuren de grote zaal weer in waar we worden ontvangen door bemanningsleden en passagiers. Rose loopt de trap op waar Jack, onder de grote klok, op haar staat te wachten. Als je goed oplet zal je zien dat iedereen die bij dit ontvangst aanwezig is omgekomen is tijdens de ramp. De kapitein, de ontwerper van het schip, Jack's beste vriend Fabrizio, Tommy, het meisje waarmee Jack danste en nog veel meer.

Dit is het punt waar ik naartoe wil.Zoals ik al eerder zei zien we voordat we de beelden van het gezonken schipwrak zien, met de hereniging tussen Jack en Rose, zien we de oude Rose in haar bed liggen. Zou dit betekenen dat wat wij zien een droom is? Of zou het kunnen dat Rose in haar slaap is overleden en nu "thuis" bij Jack is op de Titanic? Zelf vind ik dit laatste wel een mooie gedachte.

 

Ondanks dat ik het verhaal kan dromen, betrap ik mezelf er iedere keer toch wel weer op dat ik stiekem hoop dat Jack het toch overleeft. Dat ze samen door een sloep worden opgepikt uit het ijskoude water en samen aan hun avontuur in New York kunnen beginnen. Maar helaas, het einde veranderd niet...

Hoe dan ook, Titanic blijft een geweldige film. Een film die we komende 18 jaar (en langerzeker nog vaak zullen zien. Een klassieker die je zeker in de kast moet hebben staan.

Opnames eerste ontmoeting tussen Jack & Rose

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Spoorloos

Voor een wedstrijd heb ik ooit onderstaande tekst geschreven.
Ik vergat alleen de wedstrijd en heb de tekst nooit ingestuurd. Hoe stom van me?!

De opdracht was om een bepaald stukje tekst in een kort verhaal te verwerken.
Het ging om het volgende stukje: "Uit het niets valt de verlichting uit. De telefoon, internet, televisie – alles gaat uit. Je slaakt een zucht." 

Door dat stukje was de vertelvorm al bepaald.
Geen ik, hij of zij, maar JE. Nou dat is andere koek...

--------------------------------------------------------------------------------------------

Met je laptop zit je op de bank. De televisie staat aan. De telefoon houdt je vastgeklemd tussen je oor en schouder.

“Ongelooflijk dat we dit voor morgen ingeleverd moeten hebben” klaag je terwijl je vingers woest over het toetsenbord vliegen. “Echt hè, alsof we niks beters te doen hebben” klinkt jouw beste vriendin door de telefoon.

“Zit je nog bij je buren?” vraagt Kaylee. “Yup” antwoord je kort. “Thomas ligt al op bed, dus ik heb tijd zat” vul je aan.

“Avery” klinkt een angstig stemmetje. Je kijkt op en ziet de kleine blonde jongen onderaan de trap staan. “Kaylee, blijf hangen. Ik ben zo terug” je legt de telefoon op de salontafel en zet je laptop naast je op de bank. “Wat is er smurf?” vraag je terwijl je voor Thomas neerknielt. “Er is iemand boven” vertelt hij zacht. Je kijkt op naar de trap en schudt met een glimlach je hoofd. “Maak je niet druk. Er is niemand boven” verzeker je hem. Je geeft Thomas een aai over zijn bol en brengt hem weer terug naar zijn kamer. Samen kijken jullie in zijn kast en onder zijn bed, maar daar is niks te zien. Je stopt Thomas weer in bed en gaat daarna naar beneden.

“Kay, daar ben ik weer” zeg je als je de telefoon oppakt. “Waar was je?” vraagt Kaylee. “Thomas stond beneden” antwoord je. Je hoort Kaylee in je oor ratelen over het schoolfeest, terwijl jij je probeert te richten op je huiswerk.

Er klinkt gerommel van boven. Dat moet Thomas wel zijn. “Ga slapen Thomas! Er is niemand boven!” roept je naar boven terwijl je de telefoon tegen je borst houdt. “Avery? ” klinkt Kaylee. “Sorry Kay, die kleine smurf was uit zijn bed geklommen”.

Dan klinkt er gerommel uit de keuken. “Thomas?” er is frustratie in je stem te horen. “Ik zou dat joch aan zijn bed vastbinden” klinkt Kaylee's advies. Je kijkt in de keuken, maar ziet niks. Dat is vreemd…

Je gaat weer op de bank zitten. Uit het niets valt de verlichting uit. De telefoon, internet, televisie – alles gaat uit. Je slaakt een zucht. Het enige licht komt van jouw laptop. “Kaylee?” probeer je, maar je krijgt geen gehoor. Fijn, heel fijn… Dat heb jij weer.

Je pakt je mobiel uit je tas en stuurt Kaylee snel een berichtje.
De stroom is uitgevallen...

Dan klinken er voetstappen. “Thomas?” er wordt niks teruggezegd. Je mobiel licht op. Het is Kaylee. Je drukt haar weg, eerst de stroom.

Als je voor de meterkast staat zie je niks vreemds. Weer licht het scherm van je mobiel op. De ringtoon vult de stilte. Het is een onbekend nummer. Toch neem je op. “Avery, je kijkt op de verkeerde plek” zegt een zware stem. “Ik zou boven een kijkje nemen”. Boven? Je ogen worden groot. Thomas… Terwijl je de trap op rent bel je het noodnummer.

Je stormt zijn slaapkamer in. Zijn bed is leeg. Het raam staat open. “Thomas is weg” paniek is te horen. “Avery, ik wil dat je nu het huis uit gaat, de politie is onderweg” zegt de dame van de alarmcentrale.

Een paar minuten later is de straat rood en blauw verlicht door de zwaailichten. Je staat bij een agent. Een traan loopt over je wang. Thomas is spoorloos.
 

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

Friend & Jellow

Normaal gesproken zou ik Jellow & Friend zeggen.
Zo hoort het ook en niet anders, maar voor nu doe ik het even andersom.
Waarom? Dat begrijpen jullie straks ;-)

Het was een frisse en winderige dag.
Ik mocht vandaag met Jellow, een grote gele (mascotte) beer, werken.
Ondanks het weer waren er nog genoeg kinderen die een hand, high five, boks of knuffel wilde van deze lieve, maar stiekem toch ook ondeugende beer.

Samen met Jellow liep ik langs de otters en struisvogels. Er was geen kind te bekennen. Onderweg naar het Pretplein zagen wij, of nou ja ik, in de verte een ouder echtpaar met een kinderwagen lopen. Bij het zien van Jellow begon het jongetje in de wagen enthousiast met zijn armen te zwaaien. De oude man, waarvan ik denk dat het zijn opa was, tilde het mannetje uit de kinderwagen en zette hem op de grond. Het kleine ventje kon niet ouder dan anderhalf zijn. Lang lopen deed hij nog niet, want wankelend kwam hij, in zijn grijze skibroek, op ons af. Jellow en ik wilde het jongetje, dat vol enthousiasme op ons af liep, niet afschrikken en bleven stilstaan. We knielde beide op ooghoogte van de kleine man. Op veilig afstand bleef hij even stilstaan, zijn glimlach verdween en hij knipperde met zijn ogen. "Hij doet je niks, dit is een hele lieve beer" zei ik terwijl ik Jellow over zijn wang aaide.

De glimlach keerde terug en hij huppelde vrolijk op ons af. Hij kwam bij mij staan en raakte vingervlug de uitgestoken poot van Jellow aan. Daarna keek hij met een glimlach naar mij op en spreidde zijn armen. Verbaasd door zijn actie keek ik toe terwijl het kleine mannetje mij een knuffel gaf. Vanaf een afstandje kon ik zien hoe opa en oma(?) met een glimlach toe stonden te kijken. Het mannetje wierp Jellow nog een blik waarna hij naar de struisvogels huppelde. Hij rende nog een paar keer heen en weer, maar alle aandacht voor Jellow was weg. "Gisteren was hij helemaal weg van Jellow" zei zijn opa terwijl hij en zijn vrouw bij ons kwamen staan. Jellow en ik bleven even staan, maar het lege verblijf van de struisvogels en siereieren wonnen van de grote gele knuffelbeer.

We zeiden het echtpaar gedag en liepen verder. Een groepje kinderen stond trappelend op hem te wachten. Handen werden geschud. High five's geslagen. Boksen gebokst. Geknuffeld alsof het de laatste knuffels waren en natuurlijk moesten er ook foto's worden gemaakt.

Jellow stond gehurkt. Broer en zus stonden tegen Jellow te leunen terwijl Jellow zijn grote gele poten om de kinderen heen sloeg. Helemaal klaar voor de foto. Moeder moest echter haar telefoon nog opstarten... "Zullen we alvast een glimlach oefenen" zei ik terwijl ik naast moeder ging staan. De kinderen trokken hun monden strak waardoor hun witte tanden zichtbaar werden. "Jellow, jij moet ook wel lachen" zei ik. Dit deed de kinderen meteen lachend opkijken naar de gele beer. "Ah, hij doet het!" zei moeder terwijl ze haar telefoon kantelde. Terwijl de foto gemaakt werd, voelde ik wat aan mijn been. Ik keek op en zag het kleine mannetje in de grijze skibroek staan. Hij leunde met zijn hoofd tegen mijn been. Alsof hij wist dat ik keek, keek hij naar mij op. Lachend rende hij terug naar zijn grootouders die niet ver bij ons vandaan geduldig op hem stonden te wachten.

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"

2015

****************************************

Today is the first blank page of a 365 page book. 

Write a good one! Happy new year!

*****************************

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"