Een tijd geleden kreeg ik op de cursus een vel met een tabel. De tabel bestonden vier rijen. In de eerste stonden de getallen 0 t/m 9. In de tweede stond achter ieder getal een personage (bijv. tandarts, ongediertebestrijder, buschauffeur, schooljuf/meester). In de derde rij stonden allemaal locties (bijv. verpleeghuis, kantine, vergaderzaal, bruine kroeg). En in de laatste rij stond een lijst met emoties (bijv. opgewekt, weemoedig, boos, verdietig).
We moesten verschillende getallen onder de duizend opschrijven. Daarna was het de opdracht om d.m.v. de tabel te kijken welke combinatie's je had.
Één van mijn getallen was 838.
Dit gaf mij de volgende ingrdiënten:
8 - Politieagent
3 - Kasteel
8 - Argwaanend
Dat is een mooie combinatie!
Nadat we onze drie ingrediënten hadden uitgekozen, kwam de aap uit de mouw.
Op tafel werd een simpel wit koffiekopje gezet. Z'n dertien in een dozijn.
De opdracht was om een verhaal te schrijven waarin we dit koffiekopje een rol gaven.
Ik ben er voor gaan zitten met onderstaand verhaal als resultaat.
Ben benieuwd naar jullie reacties!
------------------------------------------------------------------------------------------------
Het is misschien wel het grootste raadsel van het onderzoek.
Het voorwerp dat de meeste vragen op roept, omdat het helemaal niet in het
plaatje past.
Agent Flack staart naar het koffiekopje wat nu in een bewijszak op zijn bureau ligt. Wat is het verhaal van het kopje?
Hij kijkt op naar de muur naast hem waar verschillende foto’s van het plaats delict hangen. Foto’s van prachtig servies. Servies wat hij zich nooit zal kunnen veroorloven. Tussen dat servies had dit witte koffiekopje gestaan. Gewoon simpel wit, helemaal niks bijzonders. Een koffiekopje dat overal te koop is. Een simpel koffiekopje dat veel vragen oproept.
Hij pakt het dossier van zijn bureau en bladert er doorheen. Geen vingerafdrukken, geen DNA. Zijn collega’s in heb lab hebben niks op het koffiekopje kunnen vinden.
Hoe kan het dan zijn dat dit koffiekopje in de keuken van het oude kasteel stond. Is het een boodschap van de dader?
Een week later bevind agent Flack zich in dezelfde positie. Hij zit in zijn bureaustoel, dit keer liggen er twee bewijszakken met witte koffiekopjes voor hem. Die dag was er weer een inbraakmelding binnen gekomen. Weer hadden zij een simpel wit koffiekopje in de keuken aangetroffen. Hebben ze hier met dezelfde dader te maken? Of is het toeval?
Dit keer was het plaats delict een vrijstaand huis, net buiten de stad. Is er een verband? Flack weet het niet… Naast de foto’s van het vorige plaats delict hangen nu nieuwe foto’s. Ook deze keer hebben zijn collega’s van het lab niks kunnen vinden. Flack zucht diep en laat de twee dossiers in de la van zijn bureau vallen. Hij ruimt beide koffiekopjes veilig op. Morgen weer een dag…
Er gaat een maand voorbij, maar Flack komt niet verder met zijn onderzoek. Er zijn inmiddels meerder inbraken gemeld. Iedere keer stond daar in de keuken een gewoon simpel wit koffiekopje. In alle gevallen hadden de bewoners de koffiekop nog nooit eerder gezien.
Flack staart naar de foto’s die nog steeds aan de muur hangen. Het geluid van tikkende hakken tegen de grond klinkt, maar Flack probeert zich er niet door af te laten leiden. “Don” klinkt de bekende vrouwenstem. “Hai Stell…” groet hij terug zonder op te kijken. Als hij merkt dat ze bij zijn bureau blijft staan kijkt hij toch op. “Ben je nog steeds bezig met die koffiekop-inbraken?” hij kan verbazing in haar stem horen. “Hij heeft nu wat, een week niks meer van zich laten horen?” zegt ze. “Don dat is gewoon een kind geweest die dacht grappig te zijn” vult ze aan. “Ik weet het niet Stell. Ik vind het frustrerend dat ik er maar niet achter kan komen” hij staart de foto’s weer aan. Stella knijpt zachtjes in zijn schouder. “Maar goed, waar kan ik je mee helpen?” vraagt hij zonder op te kijken. “We hebben een zaak” legt ze uit. Hij bestudeert de foto's aandachtig. Heeft hij iets over het hoofd gezien? “Don, ga je mee of blijf je hier naar die foto’s staren en hopen dat ze terug beginnen te praten?” klinkt Stella. Als hij op kijkt ziet hij dat ze al bij de deur staat. Don trekt zijn colbert aan en trekt vervolgens een sprintje.
Niet veel later loopt hij samen met Stella onder het afzetlint door. Voordat ze het huis in lopen laten ze hun badge aan de agent bij de voordeur zien en betreden daarna het plaats delict.
Op het eerste gezicht is er niks te zien. In de woonkamer staat alles netjes op z’n plek, maar zodra ze de keuken in lopen is de ravage zichtbaar. De bloedspetters zitten overal. Don’s oog valt meteen op iets bekends. “Stell…” zegt hij terwijl hij in de richting van het aanrecht wijst. Stella kijkt naar hem op en volgt zijn vinger. “We moeten eens dringend koffie met die gast drinken” ze zet haar onderzoekkoffer op de grond en haalt er een paar latex handschoenen uit. Ze onderzoekt het witte koffiekopje op vingerafdrukken. “Weer niks” zucht ze. “Ik ga kijken of de buren misschien wat gehoord hebben” kondigt Don aan. Hij haalt zijn notitieblok uit zijn binnenzak tevoorschijn. “Misschien nodigen ze je wel uit voor de koffie” hoort hij Stella geinen voordat hij de keuken uit stapt.
Hij staart naar het witte kopje met gele boterbloemen en gouden randen. Dit is al zijn vijfde kop koffie en heeft nog zeker zeven huizen te gaan. Met tegenzin drinkt hij het kopje leeg en plaatst deze op het bijpassende schoteltje. “Bedankt voor uw tijd en bedankt voor de koffie” Don stopt zijn notieboekje weer in zijn binnenzak. Hij staat op van de bank en bereid zich voor op het bezoek aan de buren. Nog meer koffie... Ondanks dat Stella er een grapje van maakte, weet hij dat ze gelijk heeft. Misschien was dat kopje er wel geplaatst om verwarring te veroorzaken. Op deze manier kunnen ze de omgeving van het slachtoffer meteen uitsluiten. Het idee dat hij nog zeker zeven koppen koffie moet drinken maakt hem misselijk. Misschien dat hij om water in een koffiekop kan vragen? Don haalt diep adem voordat hij het tuinpad op loopt. Hij klopt zwaar op de deur, die niet veel later door een oude dame wordt geopend. “Goedemiddag, ik ben detective Flack. Zou ik u een paar vragen mogen stellen over meneer Daniels” vraagt hij terwijl hij zijn badge in de lucht houdt. “O, gaat alles wel goed met de oude man?” vraagt de dame. “We hebben vanmiddag het lichaam van meneer Daniels in zijn huis aangetroffen” legt Don uit. “O, gut. Het was z’n vriendelijke man” zegt de dame terwijl ze Don binnen laat. “Laat mij eerst een kop koffie voor u inschenken” hoort hij haar zeggen terwijl ze de deur achter hun sluit. Don sluit zijn ogen, bij het volgende bezoek gaat Stella mee…
Agent Flack staart naar het koffiekopje wat nu in een bewijszak op zijn bureau ligt. Wat is het verhaal van het kopje?
Hij kijkt op naar de muur naast hem waar verschillende foto’s van het plaats delict hangen. Foto’s van prachtig servies. Servies wat hij zich nooit zal kunnen veroorloven. Tussen dat servies had dit witte koffiekopje gestaan. Gewoon simpel wit, helemaal niks bijzonders. Een koffiekopje dat overal te koop is. Een simpel koffiekopje dat veel vragen oproept.
Hij pakt het dossier van zijn bureau en bladert er doorheen. Geen vingerafdrukken, geen DNA. Zijn collega’s in heb lab hebben niks op het koffiekopje kunnen vinden.
Hoe kan het dan zijn dat dit koffiekopje in de keuken van het oude kasteel stond. Is het een boodschap van de dader?
Een week later bevind agent Flack zich in dezelfde positie. Hij zit in zijn bureaustoel, dit keer liggen er twee bewijszakken met witte koffiekopjes voor hem. Die dag was er weer een inbraakmelding binnen gekomen. Weer hadden zij een simpel wit koffiekopje in de keuken aangetroffen. Hebben ze hier met dezelfde dader te maken? Of is het toeval?
Dit keer was het plaats delict een vrijstaand huis, net buiten de stad. Is er een verband? Flack weet het niet… Naast de foto’s van het vorige plaats delict hangen nu nieuwe foto’s. Ook deze keer hebben zijn collega’s van het lab niks kunnen vinden. Flack zucht diep en laat de twee dossiers in de la van zijn bureau vallen. Hij ruimt beide koffiekopjes veilig op. Morgen weer een dag…
Er gaat een maand voorbij, maar Flack komt niet verder met zijn onderzoek. Er zijn inmiddels meerder inbraken gemeld. Iedere keer stond daar in de keuken een gewoon simpel wit koffiekopje. In alle gevallen hadden de bewoners de koffiekop nog nooit eerder gezien.
Flack staart naar de foto’s die nog steeds aan de muur hangen. Het geluid van tikkende hakken tegen de grond klinkt, maar Flack probeert zich er niet door af te laten leiden. “Don” klinkt de bekende vrouwenstem. “Hai Stell…” groet hij terug zonder op te kijken. Als hij merkt dat ze bij zijn bureau blijft staan kijkt hij toch op. “Ben je nog steeds bezig met die koffiekop-inbraken?” hij kan verbazing in haar stem horen. “Hij heeft nu wat, een week niks meer van zich laten horen?” zegt ze. “Don dat is gewoon een kind geweest die dacht grappig te zijn” vult ze aan. “Ik weet het niet Stell. Ik vind het frustrerend dat ik er maar niet achter kan komen” hij staart de foto’s weer aan. Stella knijpt zachtjes in zijn schouder. “Maar goed, waar kan ik je mee helpen?” vraagt hij zonder op te kijken. “We hebben een zaak” legt ze uit. Hij bestudeert de foto's aandachtig. Heeft hij iets over het hoofd gezien? “Don, ga je mee of blijf je hier naar die foto’s staren en hopen dat ze terug beginnen te praten?” klinkt Stella. Als hij op kijkt ziet hij dat ze al bij de deur staat. Don trekt zijn colbert aan en trekt vervolgens een sprintje.
Niet veel later loopt hij samen met Stella onder het afzetlint door. Voordat ze het huis in lopen laten ze hun badge aan de agent bij de voordeur zien en betreden daarna het plaats delict.
Op het eerste gezicht is er niks te zien. In de woonkamer staat alles netjes op z’n plek, maar zodra ze de keuken in lopen is de ravage zichtbaar. De bloedspetters zitten overal. Don’s oog valt meteen op iets bekends. “Stell…” zegt hij terwijl hij in de richting van het aanrecht wijst. Stella kijkt naar hem op en volgt zijn vinger. “We moeten eens dringend koffie met die gast drinken” ze zet haar onderzoekkoffer op de grond en haalt er een paar latex handschoenen uit. Ze onderzoekt het witte koffiekopje op vingerafdrukken. “Weer niks” zucht ze. “Ik ga kijken of de buren misschien wat gehoord hebben” kondigt Don aan. Hij haalt zijn notitieblok uit zijn binnenzak tevoorschijn. “Misschien nodigen ze je wel uit voor de koffie” hoort hij Stella geinen voordat hij de keuken uit stapt.
Hij staart naar het witte kopje met gele boterbloemen en gouden randen. Dit is al zijn vijfde kop koffie en heeft nog zeker zeven huizen te gaan. Met tegenzin drinkt hij het kopje leeg en plaatst deze op het bijpassende schoteltje. “Bedankt voor uw tijd en bedankt voor de koffie” Don stopt zijn notieboekje weer in zijn binnenzak. Hij staat op van de bank en bereid zich voor op het bezoek aan de buren. Nog meer koffie... Ondanks dat Stella er een grapje van maakte, weet hij dat ze gelijk heeft. Misschien was dat kopje er wel geplaatst om verwarring te veroorzaken. Op deze manier kunnen ze de omgeving van het slachtoffer meteen uitsluiten. Het idee dat hij nog zeker zeven koppen koffie moet drinken maakt hem misselijk. Misschien dat hij om water in een koffiekop kan vragen? Don haalt diep adem voordat hij het tuinpad op loopt. Hij klopt zwaar op de deur, die niet veel later door een oude dame wordt geopend. “Goedemiddag, ik ben detective Flack. Zou ik u een paar vragen mogen stellen over meneer Daniels” vraagt hij terwijl hij zijn badge in de lucht houdt. “O, gaat alles wel goed met de oude man?” vraagt de dame. “We hebben vanmiddag het lichaam van meneer Daniels in zijn huis aangetroffen” legt Don uit. “O, gut. Het was z’n vriendelijke man” zegt de dame terwijl ze Don binnen laat. “Laat mij eerst een kop koffie voor u inschenken” hoort hij haar zeggen terwijl ze de deur achter hun sluit. Don sluit zijn ogen, bij het volgende bezoek gaat Stella mee…
"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten