15 Juni (2014) was het eindelijk zo ver! Ik heb er lang naar uitgekeken, maar twee weken geleden was de dag eindelijk daar! Ik heb, inderdaad op Vaderdag, deelgenomen aan de eerste schrijfmarathon van Amersfoort. Deze werd door Schrijven in Amersfoort (SAm) georganiseerd. Van 13.45 uur tot 16.45 uur bijna non-stop schrijven. Met het idee om aan het einde van de middag met een compleet verhaal naar huis te gaan. Met trots kan ik vertellen dat ik die dag met een compleet kort verhaal de finish heb weten te bereiken.De marathon was in zes etappes verdeeld. Het idee was dat we na de laatste rond een compleet (kort) verhaal zouden hebben.
Ronde 1: Een foto uitkiezen
Ronde 2: Personagedossier invullen
Ronde 3: Beschrijf de omgeving waar je personage zich bevindt
Ronde 4: Je personage vindt iets
Ronde 5: Flashback aan de hand van het voorwerp
Ronde 6: Je personage maakt een besluit
Er was een tafel waar foto's van personen op lagen. Hieruit moesten we een foto kiezen. De persoon op de foto werd ons personage. Ik hoefde niet lang te twijfelen. Mijn oog viel op onderstaande foto en mijn keuze was meteen gemaakt.
Bij het zien van deze foto kreeg ik meteen het idee voor een verhaal. Ik wist alleen toen nog niet dat er nog vijf andere rondes zouden volgen. Deze gooide natuurlijk roet in het eten, dan met name ronde 5. Het was een uitdaging om het verhaal d.m.v. de verschillende rondes toch zo te laten lopen zoals ik in eerste instantie bedacht had.
Hieronder vinden jullie mijn eerste marathonverhaal.
Ben heel benieuwd naar jullie reacties!
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Muziek klinkt luid. Hij schopt een steentje weg en begint te lopen. Zijn muziek drukt hij uit en hij laat zijn koptelefoon in zijn nek hangen. De wind waait door zijn korte bruine haren. De zilte geur hangt in de lucht. Op de achtergrond klinkt de ruisende oceaan. Met zijn handen in zijn zakken loopt hij rustig op bloten voeten door het warme zand. Zijn schoenen heeft hij aan elkaar gebonden en hangen over zijn schouder. Hij staart naar het korrelige zand. Zo nu en dan ziet hij een verstopte schelp voorbij komen. Langzaam klinkt het geluid van zeemeeuwen. Met de stap worden de kreten van deze vogels luider. Dit kan maar één ding betekenen. Hij kijkt op en ziet de grote pier voor zich. De pier die tot ver in de oceaan reikt en stabiel op twaalf palen staat. Zijn oog valt op de verschillen lijnen die vanaf de pier in het water rijken. Hij ziet verschillende kinderen oplettend over de reling naar hun dobber staren. Een trotse vader of opa die vanaf de zijlijn staat toe te kijken. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. Tot een jaar of acht geleden was hij het die daar met zijn opa had gestaan. Daarna was het niet meer stoer om met je opa te vissen. Hoe stom is dat, daar denkt hij nu wel anders over. Hij zal maar wat graag nog iets geven om een keer met zijn opa te kunnen vissen.
In zijn ooghoek ziet hij iets naar beneden vallen. Hij kijkt om hoog en kan nog net wat wapperende haren bij de reling zien verdwijnen. Zijn nieuwsgierigheid wordt hem de baas. Hij rent richting de plek waar het voorwerp is geland. In het zand ligt een boek. Hij raapt het op, veegt de zandkorrels er af en bekijkt het. Daarna kijkt hij weer op naar de pier. Heeft iemand dit naar beneden gegooid?
Hij bekijkt het boek nog eens aandachtig. Er vormt zich een brok in zijn keel. Dit is één van de weinige boeken die hij thuis in zijn boekenkast heeft staan. Een boek dat meer emoties bij hem los maakt dan hij zou willen. Dit boek was zijn moeders favoriet. Zijn moeder… Hij sluit zijn ogen en haalt diep adem. “Oma! Oma!” riep het zesjarige jongetje terwijl hij het huis in rende. Met zijn grote ogen keek hij om zich heen, maar kon haar niet vinden. Ze was niet in de woonkamer en ook niet in de keuken. Hij rende de trap op. Stormde de gang door. “Oma!” riep hij weer. Hij rende de slaapkamer van zijn opa en oma in en trof zijn oma voor een grote doos op de grond aan. “Oma?” zei hij weer. Hij liep op haar af en zag tranen over haar wangen lopen. “Wat is er oma? Gaat alles wel goed?” zei hij terwijl hij haar schouder vast pakte. Zijn oma keek met een glimlach op. “Alles gaat goed jongen” verzekerde ze hem. Snel veegde ze haar tranen weg. “Wat is dat?” vroeg hij nieuwsgierig toen hij zag dat ze wat in haar handen hield. Meteen trok hij het uit haar handen. “Dit was van je moeder. Het was haar lievelingsboek”…
Hij hoort iemand wat zeggen, wat roepen. Is het tegen hem? Weer haalt hij diep adem waarna hij opkijkt. Niet ver bij hem vandaan ziet hij een meisje het strand op rennen. “Hé, mag ik m’n boek terug?” roept ze terwijl ze het zand probeert te trotseren. Hij kijkt even naar het boek in zijn handen. Wat moet zij met dit boek? Het is al zeker jaren oud… Hij kijkt weer op en ziet dat ze nu voor hem staat. “Mag het terug?” vraagt ze nogmaals met een glimlach. Haar groene ogen stralen. “Uhh… ja natuurlijk” stamelt hij. “Bedankt. Ik was bang dat ik hem kwijt was” zegt ze terwijl ze het boek tegen haar borst drukt. “Hij viel gewoon van de pier” geint hij. Dit doet haar verlegen glimlachen. “Wat doe je met z’n oud boek?” de woorden verlaten zijn mond voordat hij er erg in heeft. Ze richt haar blik op de grond waardoor haar lange haren als een gordijn voor haar gezicht vallen. “Uhm…” ze klinkt onzeker. “Het is een boek van mijn moeder…” zegt ze terwijl ze opkijkt. “Hoe weet je dat het z’n oud boek is?” vraagt ze hem met opgetrokken wenkbrauw. Hij haalt diep adem voordat hij antwoordt geeft. “Het was mijn moeders lievelingsboek” “Was?” vraagt ze voorzichtig. Hij knikt. “O sorry, wat…” maar hij onderbreekt haar nog voordat ze haar zin kan afmaken. “Het is al lang geleden” legt hij uit. Er ontstaat een stilte tussen de twee. Hij glimlacht vriendelijk naar haar. Zij doet hetzelfde. “Ik ben trouwens Lilly” zegt ze terwijl ze haar hand uitsteekt en de stilte verbreekt. Hij pakt haar hand vast en schudt hem. “Darren”
"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten