Zo hoort het ook en niet anders, maar voor nu doe ik het even andersom.
Waarom? Dat begrijpen jullie straks ;-)
Het was een frisse en winderige dag.
Ik mocht vandaag met Jellow, een grote gele (mascotte) beer, werken.
Ondanks het weer waren er nog genoeg kinderen die een hand, high five, boks of knuffel wilde van deze lieve, maar stiekem toch ook ondeugende beer.
Samen met Jellow liep ik langs de otters en struisvogels. Er was geen kind te bekennen. Onderweg naar het Pretplein zagen wij, of nou ja ik, in de verte een ouder echtpaar met een kinderwagen lopen. Bij het zien van Jellow begon het jongetje in de wagen enthousiast met zijn armen te zwaaien. De oude man, waarvan ik denk dat het zijn opa was, tilde het mannetje uit de kinderwagen en zette hem op de grond. Het kleine ventje kon niet ouder dan anderhalf zijn. Lang lopen deed hij nog niet, want wankelend kwam hij, in zijn grijze skibroek, op ons af. Jellow en ik wilde het jongetje, dat vol enthousiasme op ons af liep, niet afschrikken en bleven stilstaan. We knielde beide op ooghoogte van de kleine man. Op veilig afstand bleef hij even stilstaan, zijn glimlach verdween en hij knipperde met zijn ogen. "Hij doet je niks, dit is een hele lieve beer" zei ik terwijl ik Jellow over zijn wang aaide.
De glimlach keerde terug en hij huppelde vrolijk op ons af. Hij kwam bij mij staan en raakte vingervlug de uitgestoken poot van Jellow aan. Daarna keek hij met een glimlach naar mij op en spreidde zijn armen. Verbaasd door zijn actie keek ik toe terwijl het kleine mannetje mij een knuffel gaf. Vanaf een afstandje kon ik zien hoe opa en oma(?) met een glimlach toe stonden te kijken. Het mannetje wierp Jellow nog een blik waarna hij naar de struisvogels huppelde. Hij rende nog een paar keer heen en weer, maar alle aandacht voor Jellow was weg. "Gisteren was hij helemaal weg van Jellow" zei zijn opa terwijl hij en zijn vrouw bij ons kwamen staan. Jellow en ik bleven even staan, maar het lege verblijf van de struisvogels en siereieren wonnen van de grote gele knuffelbeer.
We zeiden het echtpaar gedag en liepen verder. Een groepje kinderen stond trappelend op hem te wachten. Handen werden geschud. High five's geslagen. Boksen gebokst. Geknuffeld alsof het de laatste knuffels waren en natuurlijk moesten er ook foto's worden gemaakt.
Jellow stond gehurkt. Broer en zus stonden tegen Jellow te leunen terwijl Jellow zijn grote gele poten om de kinderen heen sloeg. Helemaal klaar voor de foto. Moeder moest echter haar telefoon nog opstarten... "Zullen we alvast een glimlach oefenen" zei ik terwijl ik naast moeder ging staan. De kinderen trokken hun monden strak waardoor hun witte tanden zichtbaar werden. "Jellow, jij moet ook wel lachen" zei ik. Dit deed de kinderen meteen lachend opkijken naar de gele beer. "Ah, hij doet het!" zei moeder terwijl ze haar telefoon kantelde. Terwijl de foto gemaakt werd, voelde ik wat aan mijn been. Ik keek op en zag het kleine mannetje in de grijze skibroek staan. Hij leunde met zijn hoofd tegen mijn been. Alsof hij wist dat ik keek, keek hij naar mij op. Lachend rende hij terug naar zijn grootouders die niet ver bij ons vandaan geduldig op hem stonden te wachten.
"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten