We liepen door, de niet zo drukke, winkelstraat. We hadden besloten om wat te gaan eten. Maar waar? Zin om verder de stad in te lopen hadden we niet. We hadden het koud en wilden wat warms eten. Voor de HEMA stonden we stil. In elkaar gedoken keken we van het HEMA gebouw naar zijn buurman, De V&D. Wat gingen we doen?
Ineens kwam er een jongen uit de HEMA op ons afgelopen. "Hallo dames" wat hij verder precies zei ging aan mij voorbij. Het enige wat ik dacht was; niet weer iemand die je wat probeert aan te smeren... Ik probeerde me weer op de jongen voor ons te richten. Zijn laatste woorden waren duidelijk te horen. "Sorry, maar ik vind haar de leukste" zei hij terwijl hij naar mij keek. O nee hè, dat heb ik weer...
Hij vertelde iets over dat hij al een tijdje naar ons stond te kijken en dat ik op viel. Zolang hadden we hier toch niet gestaan? Kennelijk was het lang genoeg geweest... "Ben je half Spaans? Braziliaans?" en zo volgde er een lijst aan nationaliteiten. Ik schudde mijn hoofd, nog een beetje beduusd. Hij vroeg of wij vriendinnen waren en zo volgde nog meer vragen. "Hoelang ben je?" "1.58?". Ik maakte duidelijk dat ik niet geïnteresseerd was, maar hij hield niet op. "Zelfs niet voor een rijke jongen, die goed kan koken?" zei hij vervolgens. In gedachten rolde ik met mijn ogen. Die jongen wist echt van geen ophouden. "Zelfs dan niet" klonk mijn antwoord. Hij bleef door gaan over het koken, maar ik was niet onder de indruk en zou dat ook zeker niet raken. Had die jongen dan echt niet in de gaten dat hij zijn tijd stond te verdoen?
Ik weet niet precies wat er gebeurde, het ging zo snel, maar van het één op het andere moment had hij mijn hand vast. Keek mij aan en zwaaide zijn andere arm iets naar achteren. "Wil je met me trouwen?" vroeg hij. Oké, waar waren de camera's? Dit moest wel een grap zijn, toch? Maar helaas, die waren er niet...
Het was tijd om van hem af te komen en wel snel, want iets zei me dat hij nog wel uren door kon gaan...
We zeiden dat we toch echt moesten gaan. Voordat we ons omdraaide klonk zijn laatste vraag. "Mag ik dan je nummer?" ik weet zeker dat mijn ogen wijd open stonden. Dacht hij echt dat hij mijn nummer nog zou krijgen? "Nee" antwoordde ik kort. Hij leek verontwaardigt. "Waarom niet?" was dat nog niet duidelijk? HALLO, NIET GEÏNTERESSEERD!!!, schreeuwde een stemmetje in mijn hoofd. Maar dat zei ik niet, ik bleef vriendelijk. "Ik geef mijn nummer niet zo snel weg" "Dat is waar. Zelfs niet aan collega's" vulde mijn vriendin aan. Hij probeerdde het nogmaals, maar ik gaf niet toe.
"Leuk geprobeerd, maar wij gaan er weer vandoor" hij zei nog iets, maar ik hoorde hem niet. Samen draaide we ons om en liepen weg. Op veilige afstand begonnen we te giechelen. Was dit zojuist echt gebeurd? Doelloos liepen we snel naar het volgende plein terwijl ons gelach langzaam steeds luider werd. We gingen wel ergens anders eten.
"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten