En dat betekent KINDEREN!!! (en hun leuke opmerkingen).
Ik stond in de winkel en was druk bezig met het prijzen van nieuwe artikelen die de winkel in konden. Muziek klonk zacht op de achtergrond. De deuren van de winkel schoven open en een jongetje, van een jaar of twee, liep samen met zijn vader en oma naar binnen. Terwijl oma bij de dino's ging kijken, liep het kleine ventje verder de winkel in. Zijn vader liep achter hem aan en hield de kleine man nauwlettend in de gaten. Voor de knuffels bleef het mannetje staan. Zijn vader sloeg zijn armen over elkaar en keek tevreden toe, terwijl hij naar de muziek luisterde. Hij tikte zijn zoontje op zijn schouder. "Wat hoor je?" vroeg hij. Het jongetje keek vragend op naar zijn vader. Hij leek even naar het geluid te zoeken, maar schudde al snel zijn hoofd. "Ik hoor niks papa" klonk zijn antwoord. "Luister maar goed" antwoordde zijn vader. Het jongetje deed wat zijn vader zei. Het duurde niet lang voordat zijn ogen groot werden. Ze begonnen te stralen. Hij begon op en neer door zijn knieën te zakken en keek met een grote glimlach op naar zijn vader. "Wob Warley!" zei hij enthousiast. Daarna rende hij naar zijn oma, die net op dat moment bij mij aan de balie kwam staan. "Oma! Oma! Wob Warley!" zei hij terwijl hij aan de jas van zijn oma trok. Oma leek even na te moeten denken en luisterde naar de muziek. "O, dat heb jij heel goed gehoord" glimlachte ze vriendelijk, "Dat is inderdaad Bob Marley" en ze gaf haar kleinzoon een aai over zijn bol. Voordat ze de winkel uit liepen hoorde ik het jongetje zingen . "No wollen, no cay"
Later op de middag stond ik bij de trein. Een meisje stond bij het hek te wachten. Met beide handen hield ze het hek vast en droeg een grote glimlach op haar gezicht. Ik opende het hek en knipte haar kaartje. Ze keek op naar de chimpansee die aan de overkant voor het raam zat. Haar gezichtsuitdrukking veranderde. Haar vrolijkheid maakte plaats voor een serieuze blik. "Ik vind die chimpesee zielig" zei ze. Ik knielde naast haar neer. "O ja, en waarom dan?" vroeg ik. "Hij is helemaal alleen en kijkt zo zielig" was haar uitleg. Er veranderde weer iets in haar gezicht. Haar ogen begonnen te stralen. "Misschien wilt hij wel mee in de trein" klonk haar idee. "Misschien wel" zei ik. "Maar is dat niet gek, een aap in de trein?" vroeg ik snel. Het meisje verstopte haar mond achter haar handen en giechelde. "Jawel" knikte ze. "Je moet het maar aan de diereverzorger vragen" zei ze waarna ze zich omdraaide en een plekje in één van de wagonnetjes uitzocht. Na het rondje liep ze samen met haar vader naar het raam, waar de chimpansee nog steeds zat. Ze ging voor de chimpansee staan en legde haar hand tegen het raam.
Niets mooier dan de wereld van een kind.
"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten