Geduldige stroopwafel fossiel Smeltmoment....
De dag begon zoals iedere andere werkdag.
Ik was aan het werk in de winkel, terwijl de bezoekers die middag langzaam maar zeker een rij in de winkel begonnen te vormen. Knuffel tijgers, plastic dino's, olifantenbeeldjes en meer vlogen als warme broodjes over de toonbank. De rij leek niet korter te worden, toen daar ineens mijn smeltmoment was.
Ineens stond ze voor mij. Een klein blond meisje, een jaar of 6-7, met grote blauwe ogen. Ze staarde me aan, maar zei verder niks. Haar vader stond met een glimlach achter haar. Ik vroeg het meisje of ik haar kon helpen, maar kreeg geen reactie. Ik kon zien dat ze zenuwachtig was. "Jij bent...Wij hebben vorige week bij jou een stroopwafel gekocht" legde ze mij uit. "O ja, dat kan heel goed. Was het een lekkere stroopwafel?" met een glimlach knikte ze. "Ja, lekkerder dan vandaag" antwoordde ze goudeerlijk. Ik kon haar vader horen lachen. Zo die kon ik in mijn zak steken. "Heb je iets leuks uitgekozen in de winkel?" vroeg ik haar vervolgens. Ze schudde haar hoofd. "Nee, ik wil je wat laten zien" met stralende ogen opende ze haar handen. In het kommetje dat haar twee handen vormden lag een fossiel. Een schelp van een zeedier, die mij deed denken aan een fossiel die ik ooit in het Nintendo Pokémon spelletje, voor de Gameboy Color, had uitgekozen. "O, heb je die in het DinoPark opgegraven?" trots knikte ze. "Die is mooi zeg! Krijgt 'ie een mooi plekje op je kamer?" wederom knikte ze. In geuren en kleuren vertelde ze dat hij op het kastje naast haar bed kwam te liggen. Ik zei dat ik het erg leuk en bijzonder vond dat ze mij haar vondst kwam laten zien, waarna ik vroeg of ze het goed vond of ik het jongetje achter haar ging helpen. Met een grote glimlach knikte ze. "Tot de volgende keer!" zei ze en ze huppelde de winkel uit. "Dankjewel" zei haar vader terwijl hij vriendelijk naar mij glimlachte. Ik keek op en zag dat de wachtende bezoekers in de rij, één voor één, stonden te glimlachen.
Dat meisje was speciaal in de rij gaan staan om mij haar vondst te laten zien.
Zelfs nu ik er aan terug denk doet dit een grote glimlach op mijn gezicht verschijnen.
"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten