Eerder plaatste ik al een bericht dat over landschapsbeschrijvingen gaat. Hier is er dan nog één. Onderstaande tekst is door ondergetekende geschreven voor een inleveropdracht.Vandaag was het zover, de tweede lesdag!
Na een lange tocht over de Oudegracht (ja, ik was een paar keer verkeerd gelopen) kwam ik aan bij nummer 237, Het Literatuurhuis. De les begon en er werd gevraagd wie er wilde beginnen met voordragen. Ik stak als eerste mijn hand op. Ach, dan was ik er tenminste van af...
De reacties die ik kreeg waren verrassend.
Ze vonden dat ik het beeldend geschreven had. Ook maakte mijn stukje emoties los bij mijn docent en medestudenten. Een mooier compliment kan je niet krijgen :-)
Natuurlijk was er ook feedback.
Zo moet ik wat minder gebruik maken van bijvoeglijk naamwoorden. Eenmaal thuis ben ik meteen aan de slag gegaan en heb mijn stukje herschreven. Onderstaande tekst is het resultaat van de herschrijfsessie.
Ik ben benieuwd naar jullie reactie's!
-----------------------------------------------------------------------------------------------
De wind waait zacht door Nikki’s lange haren terwijl ze de stenen trap door de duinen afloopt naar haar tweede achtertuin. De vertrouwde zilte lucht wordt steeds sterker. Haar gympen hangen aan elkaar gebonden over haar schouder. Ze stapt van de laatste tree en staat met haar blote voeten in het korrelige zand. Zoals altijd blijft ze even staan en laat de omgeving op haar inwerken. De zon geeft de lucht een rood-oranje gloed en is nog net tussen twee rotsen te zien. Het doet haar denken aan het schilderij van haar moeder. Haar moeder… Nikki slikt even en richt haar blik op de grond. Ze trotseert het losse zand. Zo nu en dan ziet ze een verstopte schelp uit het zand steken. Met iedere stap die ze zet klinkt het ruisende geluid van de oceaan luider. Schuimende golfen spoelen aan op het strand. Het water kietelt haar tenen. Links van haar, in de verte, is de grote pier te zien. De pier die tot ver in de oceaan reikt en stabiel op twaalf palen staat. Van de vele lampjes op de pier is nog niet veel te zien. Al lijkt het reuzenrad volop te draaien. Met haar handen in haar zakken slentert ze, over het natte zand, in tegengestelde richting van de pier. Eenmaal bij de rotsen aangekomen kijkt ze om en kan nog net zien hoe de oceaan haar voetafdrukken wegspoelt. De golven slaan krachtig tegen de rotsen. Voorzichtig klimt Nikki op één van de glibberige stenen. Ze staart naar de zonsondergang. “Mama, ik mis je” fluistert ze zacht terwijl er een traan over haar wang loopt.
"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten