Story Cube Dinsdag, 3

Hier ben ik dan weer. Het is dinsdag en dat betekent: STORY CUBE VERHAAL-TIJD!!! Inderdaad, weer lekker op de valreep. Volgende week moet ik dit echt anders gaan doen... Maar goed dat terzijde.

Hieronder de foto die bij dit derde verhaal hoort.
Zoals jullie op de foto kunnen zien heb ik in het derde rijtje de middelste dobbelsteen op zijn kop heb liggen. Het is dus een vlam (of vuur)  en geen duistere draak ;)

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Het was al laat in de avond. De maan stond hoog aan de heldere hemel die werd verlicht door duizenden sterren. Vier vrienden waren druk aan het werk in de duistere woestijn. "Zo, onze slaapplaats is klaar" zei Kyle terwijl hij hun onderkomen voor de nacht bestudeerde. Ze hadden van hun parachutes een tent weten te maken die hun hopelijk kon beschermen tegen zandstormen en de wilde dieren. "Dat hebben jullie goed getimed, het eten is ook klaar" glimlachte Daniëlla. Ze gebaarde naar de pan die op het kampvuur stond te pruttelen. "Dat ruikt lekker D" complimenteerde Alex. Daniëlla schepte vier kommetjes vol met soep en overhandigde de jongens één voor één een stomende kom. "Je hebt goede inkopen op de markt gedaan" complimenteerde Brad. Kyle schonk haar een knipoog die Daniëlla deed blozen.


"Niet te geloven dat we zo dichtbij zijn" zei Brad nadat hij zijn kom leeg had geslurpt. De vier vrienden keken naar de grote zandvlakte voor hun. Waar ze ook keken, overal was zand. "We hebben de top gewoon gevonden" glimlachte Alex. "Kun je nagaan hoeveel graafwerk we nog voor ons hebben" zuchtte Daniëlla. "Jij moet ook altijd zand in onze ogen strooien" geinde Alex. Hij gaf haar een speelse duw. "Dani heeft wel gelijk" verdedigde Kyle. "Dit puntje is nog maar het topje van de ijsberg. Het zal dagen, weken, misschien zelfs maanden duren voordat we de ingang vinden" vulde Kyle snel aan. "Maar daar hebben we de lokale bevolking voor" zei Brad. Hij sloeg zijn onderbenen over elkaar heen en rustte zijn armen achter zijn hoofd op een kleed in het zand. Daniëlla's mond viel open. "Kom op D, je weet dat we dit niet zonder ze kunnen" zei Alex snel. Hij wist hoe gevoelig de zwaar onderbetaalde werkende bevolking bij haar lag. "Maar ze..." begon Daniëlla. Kyle onderbrak haar direct. "Als we de piramide vinden kunnen we ze het geld geven wat ze verdienen" Kyle stond op en schonk nog wat soep in. " En wat als we de piramide niet vinden" zei Daniëlla voorzichtig terwijl ze wegkroop in de kraag van haar dikke vest. "Dan krijgen ze niks" klonk Brad's antwoord kort. Alex zag de spanning in het lichaam van zijn zusje toenemen en sloeg een arm om haar heen. "Dat is onzin. Natuurlijk krijgen ze betaald" zei Kyle. "O ja? Met welk geld?" zei Brad en hij sloot zijn ogen. "Ik ga slapen" kondigde Daniëlla aan. Ze stond op en liep de zelfgemaakte tent in. Alex staarde zijn zusje na. "Gast, was dat nou echt nodig?" maar Brad opende zijn ogen niet. "Je weet hoe ze er over denkt" fluisterde Alex in de hoop dat ze hem niet kon horen. "Misschien had ze dan thuis moeten blijven" antwoordde Brad. "Je weet dat we Dani nodig hebben" verdedigde Kyle. "Gast, je baalt er gewoon nog steeds van dat ze je heeft afgewezen" Alex stond op. Van de tent keek hij naar zijn goede vriend, die nog steeds zijn ogen gesloten had. "Wie zegt dat ze me heeft afgewezen, misschien..." er verscheen een grijns op Brad's gezicht. "Ik ben haar broer Brad, ze vertelt mij alles" zei Alex hoofdschuddend en hij liep de tent in. "Ik wil me er niet mee bemoeien, maar misschien is het tijd om je er overheen te zetten, B" met die woorden liep ook Kyle de tent in.

De volgende ochtend hingen de spanningen overduidelijk nog steeds in de lucht. Toen Alex de zelfgemaakte tent uit liep en om zich heen keek zag hij Daniëlla nergens. Zou hij niet goed hebben opgelet en lag zij nog steeds in haar slaapzak? Het duurde niet lang voordat Kyle en Brad ook wakker waren. De drie jongens maakten ontbijt. “Ligt ze nou nog steeds te slapen?” vroeg Alex. Brad haalde zijn schouders op en nam een slok uit zijn veldfles. “D, wakker worden. Het ontbijt is klaar” zei hij terwijl hij zijn hoofd in de tent stak, maar hij kreeg geen antwoord. Alex fronste zijn wenkbrauwen. “D?” maar hij kreeg wederom geen antwoord. Hij stapte de tent in en kwam daarna al snel tot de ontdekking dat de slaapzak van Daniëlla leeg was. Alex zijn ogen werden groot. Alarmbellen begonnen te rinkelen. “Ze is hier niet!” riep hij. “Hoe bedoel je?” vroeg Brad. “Dani’s slaapzak is leeg” legde hij uit terwijl hij de tent uitstapte. Zoekend keek hij om zich heen. Overal was zand. Was ze echt de woestijn in gegaan? “Alex, maak je niet druk. Misschien is ze een wandeling gaan maken” met felle ogen keek Alex op naar Kyle. “Voel je je wel lekker? We zitten hier in de woestijn! Waarom zou ze hier in vredesnaam een wandeling willen gaan maken?” riep Alex gefrustreerd. “Het is niet alsof ze hier nog niet eerder is geweest” probeerde Kyle hem te kalmeren, maar het hielp niet. “Wat als ze verdwaald? Wat als ze niet genoeg water bij zich heeft?” snel pakte Alex zijn rugzak en stopte er wat spullen in. “Je gaat toch niet achter haar aan?” zei Brad toen hij Alex een extra fles water in zijn rugzak zag stoppen. “Gast, het is mijn zusje, natuurlijk ga ik achter haar aan!” bromde Alex. “Straks verdwaal je nog” volgde Brad. “Je maakt je druk om mij, terwijl Dani nu alleen door de woestijn struint?” Alex schudde zijn hoofd. “Lex chill, Dani kent de woestijn als geen ander” probeerde Kyle nogmaals. Maar zijn vriend kalmeerde niet. “Ga jij mee?” vroeg Brad verbaasd toen hij Kyle zijn rugzak op zag doen. Kyle knikte enkel. Brad zuchtte diep en stond vervolgens op, “Oké, welke kant gaan we op?”.

De drie vrienden pakten hun spullen en besloten om in een cirkel rond het kamp te gaan lopen. “Waar is ze toch?” schreeuwde Alex na een paar uur zoeken. Zijn wanhoop was duidelijk te horen. Kyle legde een hand op zijn schouder “We vinden der wel” verzekerde hij zijn beste vriend. “Als haar ook maar iets overkomt is dat jouw schud” Alex draaide zich om naar Brad en staarde hem aan, zijn ogen vol woede. “Kom op Lex” zei Kyle terwijl hem aan zijn arm mee trok. Alex liep voor de jongens uit. “Wat heb ik gedaan?” zei Brad toen hij zeker wist dat Alex hem niet kon horen. “Je reactie gisteravond was nou niet bepaald subtiel” antwoordde Kyle. “Dan nog” klonk Brad. “Kom op Brad, Dani mag misschien even oud zijn, maar voor Alex zal ze altijd zijn kleine zusje blijven” zei Kyle waarna hij achter Alex aanliep.

De jongens trotseerden kilometers zand, maar zagen Daniëlla nergens. Alsof hun tocht nog niet zwaar genoeg was trok er ook nog een zandstorm op. Zonnebrillen werden opgezet en sjaal tot over hun neus omgedaan. “Misschien is ze al weer terug bij het kamp” riep Kyle over de wind. “Wat als ze dat niet is?” riep Alex terug. “Als we nu verder lopen, is de kans groot dat we het kamp niet meer terugvinden” zei Kyle. “Ik laat haar niet alleen achter” zei Alex wanhopig. “Lex, jij beloofd Brad niks aan te doen, dan gaan jullie samen terug naar het kamp” droeg Kyle op. “En Dani dan” riep Alex. “Ik zal verder zoeken” verzekerde Kyle hem. “Lex, als iemand D kan vinden in deze zandbak, dan is dat Kyle wel!” riep Brad terwijl ze Kyle in de storm zagen verdwijnen.

Er was nog één plek die Kyle kon bedenken waar ze nog niet hadden gekeken. Nog één plek waar Daniëlla kon zijn. Kyle trotseerde de storm en bleef voor een grote zandheuvel staan. "Dani?!" riep hij tegen zijn sjaal. Kyle liep een rondje en zag iemand op de helling van de heuvel zitten. De persoon droeg een zonnebril en had net als hem de neus en mond met een sjaal bedekt. "Dani!" riep hij nogmaals. De persoon keek op en Kyle haalde opgelucht adem. Hij liep de helling naar haar op. Toen hij bij haar kwam zag hij een schep naast haar in het zand liggen. "Gaat alles goed?" vroeg hij haar. Daniëlla knikte. Kyle bond de schep aan zijn rugtas, daarna trok hij haar uit het zand.

Met zijn tweeën trotseerde ze de storm. Na een flinke wandeling kwamen ze gelukkig ongedeerd aan bij hun kamp, waar Alex zijn zusje opgelucht in zijn armen sloot. De zandstorm zette door en werd als maar erger. Met zijn vieren trokken ze zich terug in de tent en besloten om daar de storm uit te zitten. Ze aten een simpele maaltijd en kropen niet veel later in hun slaapzakken.

Midden in de nacht werd Kyle wakker. Buiten klonk geen suizende wind. En de tent leek ook stil te staan. Voor de tent brandde een kampvuur. Een silhouet zichtbaar op de wand van de tent. Voorzichtig, zonder de anderen wakker te maken, sloop Kyle de tent uit en zag Daniëlla op een kleed in het zand voor het vuur zitten. Een deken strak om haar lichaam. "Hey" glimlachte Kyle. "Hi" glimlachte Daniëlla terug. "Wilde je nou echt in je eentje die piramide opgraven?" vroeg hij. "Ik had gehoopt een stuk verder te komen" gaf ze eerlijk toe. "Stom hè?" zei ze. Kyle schudde zijn hoofd en nam naast haar plaats op het kleed. "Nah, misschien een beetje overmoedig" hij schonk haar een knipoog. Het tweetal ging wat dichter tegen elkaar zitten en deelde de deken die Daniëlla om haar heen had geslagen. Daniëlla leunde met haar hoofd tegen zijn schouder. Beide staarde naar de sterrenhemel. "De lucht is hier echt schitterend" zei Daniëlla. Kyle knikte. "Zie je die sterren daar?" zei Kyle terwijl hij naar de een groep sterren in de hemel wees. Nu was het aan Daniëlla om te knikken. Kyle sloeg onder de deken een arm om Daniëlla heen en vertelde haar een verhaal over de sterrengroep. Beiden vielen niet veel later onder de deken in slaap.

De volgende ochtend werd het tweetal door de eerste zonnestralen gewekt. Beide stonden meteen op en maakten het ontbijt. Het duurde niet lang voordat ook Alex en Brad wakker waren. Na het ontbijt maakten ze zich klaar en besloten om terug te gaan naar de locatie van de piramide.

De wandeling was veel korter dan de de dag ervoor. Binnen no-time stonden ze voor de grote zandheuvel. "Waar gaan we beginnen?" vroeg Alex terwijl ze de enorme heuvel bekeken. Gelukkig voor hun was het puntje wat ze hadden gevonden nog steeds zichtbaar. Het was bijna niet te geloven, maar de zandstorm die gisteren nog door de woestijn raasde had zowaar zand weggeblazen, waardoor het kleine puntje wat ze hadden en stuk groter was geworden. "De piramide is hier" klonk Daniëlla. In twee groepen van twee besloten ze om om de heuvel heen te lopen. Wie weet wat de storm nog meer had gedaan. Alex en Dani gingen de ene kant op, Kyle en Brad de andere kant.

"Lex, Dani! Hier zo!" riep Brad. Broer en zus keken elkaar even aan, waarna ze zo snel mogelijk door het zand naar de andere kant probeerde te rennen. Ze bleven naast hun vrienden stil staan. Hun ogen werden groot. "No way..." zei Alex verbaasd. "Wow" klonk Daniëlla. De storm had zoveel zand weggeblazen waardoor de ingang van de piramide zichtbaar was geworden. De ingang was omringd met afbeeldingen van scarabeeën. Boven de ingang stonden verschillende hiërogliefen afgebeeld. "Dani, kan jij lezen wat er staat?" vroeg Kyle terwijl hij naar haar opkeek. Daniëlla's ogen werden groot. "D?" vroeg Alex. Daniëlla keek van de ingang op naar haar drie vrienden, "Het is een vloek".

"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"