Ook voor deze week zijn de dobbelstenen weer opgegooid. Op onderstaande foto is te zien met welke dobbelstenen ik deze keer een verhaal moest maken.
Volgende week ben ik weer terug met een nieuw Story Cube verhaal. Tot dan!
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Op de zestiende verdieping woont de familie Anderson. De gordijnen voor de hoge ramen zijn gesloten. In één van de slaapkamers ligt de vijftien jaar oude dochter van het gezin, Rachel Anderson, te slapen. Ze draait zich onrustig om onder de dekens en kreunt zachtjes. “Nee, pas op!” roept ze in haar slaap, kort daarna schiet ze overeind. Haar bruine ogen staan wijd open. “Chill Rae, het was maar een droom” zegt ze zacht. Rachel kijkt op naar het boek dat open naast haar op bed ligt. Ze klapt het boek dicht. Leven in het Universum, staat er in grote letters op de kaft. Rachel legt het boek op haar nachtkastje. Ze draait zich om en neemt weer plaats onder de dekens. Dan klinkt er gerommel uit de woonkamer. Rachel’s ogen nu nog groter. Haar ouders zijn op zakenreis, de nanny heeft een avond vrij en haar broertje logeert bij een vriendje. Dus als er verder niemand in huis is, wie maakt er dan dit geluid? In het donker tast ze met haar hand het nachtkastje af. Waar is haar telefoon? Dan beseft ze zich dat die waarschijnlijk nog op de keukentafel ligt. Wat moet ze nu?
Rachel stapt haar bed uit en sluipt op haar blote voeten naar de deur. Ze duwt de deurklink naar beneden en trekt de deur geluidloos naar zich toe. Op haar tenen loopt ze haar kamer uit en weet zonder geluid de kamer van haar broertje in te glippen. Ze trekt zijn door de New York Yankee Pitcher Dellin Betances gesigneerde honkbalknuppel van de muur en houdt hem zo stevig vast dat haar knokkels wit worden. Rachel haalt een paar keer diep adem en probeert al haar moed te verzamelen.
Ze sluipt de kamer van haar broertje uit, de lange gang door. Als ze eenmaal in de woonkamer staat ziet ze niks vreemds. Alles staat er precies hetzelfde bij zoals ze het heeft achtergelaten voordat ze naar bed ging. Dan klinkt er gerommel uit de keuken. Rachel spitst haar oren en houd de honkbalknuppel in de lucht. Haar ogen worden groot. Zijn dat… voetstappen?
Met knikkende knieën en de honkbalknuppel in de aanslag loopt Rachel de keuken in. Wederom is er niemand te zien. Wel ziet ze haar telefoon op de bar liggen. Voordat ze haar telefoon oppakt vallen haar de open gordijnen bij de balkondeur op. De wind doet de gordijnen wapperen. De wind? Ze fronst haar wenkbrauwen. Dan pas valt het haar op de glazendeur naar het balkon op een kier staat. Ze weet zeker dat die dicht was toen ze naar bed ging. Zou dat betekenen dat de insluiper buiten is? Ze haast zich naar de deur, maar nog voordat ze hem dicht kan trekken verschijnt er iemand op het balkon. Ze kan degene niet goed zien. Het is te donker. Enkel een groot silhouet is zichtbaar. Zijn ogen lichten op. Is dit? Maar dat kan toch niet? Nog voordat ze wat kan doen wordt ze omringd door een fel licht. Alles begint te draaien, ze wordt licht in haar hoofd. Wat gebeurd er met haar?
Het felle licht wordt minder en begint langzaam te verdwijnen. Ze staat in haar pyjama op een groot veld. Haar blote voeten in her gras. De gesigneerde honkbalknuppel van haar broertje vastgeklampt in haar hand. Het veld is vol met gekleurde bloemen. In het midden van het veld staat een hoge toren. Verbaasd kijkt ze om zich heen. Waar is ze? Hoe komt ze thuis? Of droomt ze dit?
"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten